ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΠΟΥ ΑΠΟΦΑΣΊΣΑΤΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ❤❤❤
ΦΩΤΙΆ! ΦΩΤΙΆ! φώναζε το πλήθος καθώς έτρεχε τρομακρατημενο. Κάποιος την έσπρωξε.. Έπεσε.. Το κεφάλι της χτύπησε και την ποδοπατησαν... Η Κοσέτ ξύπνησε γεμάτη πανικό από αυτόν τον εφιάλτη. Τον έβλεπε συχνά, από τότε που θυμόταν τον εαυτό της ως ένα μικρό παιδάκι. Ήταν 18 πλέον και αυτός ο εφιάλτης την στοίχειωνε αρκετά χρόνια τώρα. Δέκα τουλάχιστον σίγουρα. Δεν μπορούσε να καταλάβει την σημασία του. Το αγνόησε όπως πάντα και κοίταξε την ώρα.. Πέντε το πρωί.. Ίδια ώρα όπως πάντα.. Δεν μπορούσε να κοιμηθεί οπότε σηκώθηκε. Κάλυψε τους ώμους της με μια ζακέτα που βρισκόταν πάνω στο κομοδίνο της. Κοίταξε από το παράθυρο. Ο ήλιος ήθελε λίγη ώρα ακόμα να φωτίσει τον ουρανό. Αν και δεν φαινόταν σαν μια φωτεινή μέρα, μιας και μπορούσε να αντικρίσει κάποια σκούρα σύννεφα να πλησιάζουν. Άνοιξε το παράθυρο και ένιωσε ένα κρύο αεράκι.. Το κλείσε και πηγε να ντυθεί.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Έβαλε ένα απλό άσπρο φόρεμα και σκέφτηκε να φορέσει το αγαπημένο της κολιέ. Τις αγαπημένες της πέρλες, τις οποίες φύλαγε σε ένα μικρό συρτάρι. Άνοιξε αργά το συρτάρι, πήρε με τα απαλά της χέρια τις πέρλες και τις φόρεσε γύρω από τον λαιμό της καθώς κοίταζε τον εαυτό της στο καθρέφτη. Τα όμορφα μακριά ξανθά μαλλιά της ταίριαζαν πολύ με αυτές τις πέρλες. Οι ροζ αποχρώσεις που είχαν, η υπέροχη γυαλάδα τους έκανα τα γαλανά της μάτια να λάμπουν. Δεν πέρασε πολύ ώρα και άρχισε να βρέχει. Ξανακοιτάξε από το παράθυρο και ανησύχησε για το προβατάκι της.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
