Σ: Που πας; Κο: Να μωρέ με έστειλε η Τζέιν στο ταχυδρομείο. Σ: Μμμ και θα πάει μια τόσο όμορφη κοπέλα σαν και εσένα μόνη της ως εκει; Της είπε εκείνος ακουμπώντας τα ξανθά μαλλιά της και παίζοντας με αυτά. Ο Στέφαν είχε καταλάβει ότι άρεσε στην Κοσετ και λάτρευε να την βλέπει να κοκκινίζει. Όπως και το περίμενε αυτή κοκκινισε και χαμήλωσε το βλέμμα της καθώς άρχιζε να παίζει με τα χέρια της. Δεν του απάντησε, αλλά γύρισε από το παράθυρο και κοίταξε έξω. Έβλεπε πως όλα χανοντουσαν, τα λιβάδια έφευγαν προς τα πίσω, τα δέντρα, η όμορφη λίμνη την οποία σήμερα είχε καλύψει μια πικνη ομίχλη λόγο του καιρού. Σ: Φεύγεις σύντομα σωστα; Κο: Ναι.. Θα μου λείψει αυτό το πανέμορφο τοπίο, η Τζέιν... Σ: Εγώ βλέπω όχι εε αχαχα Κο:Φυσικά και όχι σε κανέναν δεν λείπουν τα γουρούνια. Γέλασαν και οι δυο.
1ωρα αργοτερα:
Έφτασαν στον σταθμό και κατέβηκαν από το τρένο. Έπρεπε να χωριστούν καθώς ο καθένας είχε διαφορετική δουλειά. Η Κοσετ πήρε τον δρόμο προς το ταχυδρομείο. Αφού τελείωσε την δουλειά για την οποία είχε πάει σκέφτηκε να κάτσει σε κάποιο μαγαζάκι και να απολαύσει κάποιο γλυκό. Το τρένο ήθελε 1 ώρα να αποχωρήσει για να γυρίσει πίσω. Ήξερε ένα πολύ καλό μικρό μαγαζάκι όπου συνήθιζε να πηγαίνει παλαιότερα με την Τζέιν, για αυτο και αποφάσισε να παει εκεί. Πηγε λοιπόν και κάθισε καθώς ένας ευγενέστατος νεαρός της έφερε έναν κατάλογο. Το τραπεζάκι της έβλεπε σε έναν κήπο γεμάτο λουλούδια. Ο ήλιος είχε πλέον βγει και έλαμπε, τα σύννεφα είχαν εξαφανιστεί. Η θέα ήταν εκθαμβωτική, τόσο που η Κοσετ δεν είχε καταλάβει ότι ο νεαρός σερβιτόρος στεκόταν δίπλα της και την ρωταγε εάν ήταν έτοιμη. Μόλις καταλάβε ότι της μίλαγε κοκκισε και του ζήτησε συγγνώμη λέγοντας του πως ήταν λίγο αφηρημένη. Εκείνος γέλασε και της είπε πως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Η Κοσετ κοίταξε τα κάστανα ματια, ελαμπα από το φως του ηλίου, το χρώμα τους ήταν ιδιαίτερο. Δεν ήταν το συνηθισμένο το κάστανο. -Λοιπόν θα παραγγείλεις; Κο:Ωχ ναι συγγνώμη και πάλι. Ο σερβιτόρος χαμογέλασε. Πήρε την παραγγελία της και μπήκε μέσα στο μαγαζάκι. Δεν πέρασε πολύ ώρα και της έφερε το γλυκό που ήθελε. - Συγγνώμη κι ολας αλλά μήπως θα μπορούσα να ξέρω το όνομα σου; Σπάνια βλέπω τόσο όμορφες κοπέλες να έρχονται στο μαγαζάκι μας. Ο τρόπος που της μιλησε της φάνηκε λίγο περίεργο αλλά του είπε το όνομα της. -Κοσετ λοιπόν. Θα το θυμάμαι. Είπε και μπήκε πάλι μέσα στο μαγαζί χωρίς να της πει τίποτα άλλο. Πέρασε λίγη ώρα και η Κοσετ σηκώθηκε να φύγει. Άφησε τα χρήματα πάνω στο τραπεζάκι. Καθώς περπατούσε να φύγει είδε τον νεαρό σερβιτόρο να βγάζει την πόδια του και να την δίνει σε έναν άλλο άντρα. Υπέθεσε ότι η δουλειά του τελείωσε αλλά δεν έδωσε σημασία καθώς βιάστηκε να πάει στον σταθμό.
ΣΕΡΒΙΤΌΡΟΣ POV
Έβγαλε την πόδια που φόραγε και την έδωσε στον ιδιοκτήτη του μαγαζιού. Ύστερα έβαλε το χέρι του στην τσέπη κι έβγαλε ένα πορτοφόλι γεμάτο χρήματα. Έδωσε κάποια στον ιδιοκτήτη ο οποίος φαινόταν να είχε σοκαριστεί με το ποσό που είδε στο πορτοφόλι. -Σε ευχαριστώ για την βοήθεια. -Κα-Κανενα πρόβλημα.. Απάντησε ο ιδιοκτήτης ο οποίος μετραγε τα χρήματα που είχε πλέον στα χέρια του. Ο σερβιτόρος βιαστικά βγήκε έξω και εξαφανίστηκε μέσα σε ένα λεπτό.
Η Κοσέτ είχε πλέον γυρίσει σπίτι της. Είχε είδη ετοιμάσει κάποια πράγματα για το Παρίσι. Η Τζέιν γύρισε και αυτή μετά από λίγη ώρα και φώναξε την Κοσέτ στο δωμάτιο της. Η Κοσετ πηγε και βρήκε την Τζέιν να κρατάει ένα παλιό σκονισμένο ξύλινο κουτί. Θέλω να σου δώσω ένα κολιέ. Άνοιξε το κουτί και έβγαλε ένα κολιέ σε σχήμα καρδιάς. Φαινόταν παλιό.
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
Τζ: Είναι δικό σου.. Το φόραγες την ημέρα που σε υιοθέτησα. Νομίζω πως είναι η κατάλληλη στιγμή να σου το δώσω καθώς Φεύγεις σύντομα. Η Κοσετ το πήρε και το κοίταξε προσεκτικά. Κ: Φαίνεται αρκετά παλιό.. Είναι το μοναδικό πράγμα που έχω από τους γονείς μου. Τζ: Ετσι φαίνεται ναι.. Να το προσεχεις.
Μέρες αργοτερα: Η Κοσετ είχε πλέον ετοιμαστεί για το Παρίσι. Θα σπούδαζε επιτέλους ιστορία και αρχαιολογία σε ένα κολλέγιο. Λάτρευε την δουλειά της Τζέιν τόσο πολύ και θαύμαζε την ίδια που αποφάσισε να ακολουθήσει τα βήματα της. Ήθελε μια μέρα όταν γεράσει να είναι σαν την Τζέιν.
Αποχαιρέτησε την Τζέιν,τον Στέφαν και φυσικά την Μπλαν. Τώρα που θα έφευγε θα την πρόσεχε ο Στέφαν. Ανέβηκε στο τρένο, στον σταθμό θα την περίμενε ένας άντρας ο οποίος θα την πήγαινε στο σπίτι στο οποίο θα εμένε.
