Blauwe hemel

2. Meneer Palmboom

Ik begrijp nu dat we zo vroeg moesten opstaan aangezien het wel even duurt eer dat iedereen zich klaar heeft gemaakt in de twee kleine houten huisjes. In mijn warme comfortabele trui wacht ik op Mira die zich pas als één van de laatste in het 'omkleedhokje' heeft begeven. Ondanks de warmte van de wollige stof die aan de huid van mijn bovenlijf kriebelt voel ik een koude rilling door me schieten. "Mira, waar blijf je", mompel ik in mezelf. Het eerste dat ik zie wanneer de deur eindelijk piepend open gaat is haar iet wat speciale kledingsmaak omgetoverd in een fancy gele broek en een felroze hoodie met de tekst 'Grl Pwr' op, staand voor Girl Power.

Terwijl ze onwetend naar me toe loopt schud ik lachend mijn hoofd. "Is er wat mis?", vraagt ze met haar wenkbrauwen grappig opgetrokken alsof ze hard over een wiskunderaadsel aan het nadenken is. "Tuurlijk niet, ik bewonderde enkel je gevoel voor kleurencombinaties", antwoord ik twijfelend. Ik weet nooit goed of ik dat soort opmerkingen beter niet zou zeggen, maar gelukkig kan mijn beste vriendin er meestal mee lachen.

De leidinggevende leerkracht roept iedereen bijeen om het dagoverloop te vertellen. Alhoewel hij al een aantal keer zijn eigen naam heeft gezegd, heb ik het nog nooit onthouden en is het me elke keer weer ontglipt. Het enige dat ik weet is dat het op een bepaald woord lijkt, al ben ik dat woord natuurlijk ook al vergeten. Meneer Onbekende Naam kucht even om iedereen zijn aandacht te krijgen. Gisteren was er al gezegd dat we vandaag zouden gaan geocachen, een activiteit waarbij je een kokertje met een papiertje erin zoekt aan de hand van een kompas of je gsm en dan als bewijs dat je het daadwerkelijk gevonden hebt je naam op het papiertje schrijft.

"We gaan vandaag geocachen en daarna naar de rivier om het onderwaterleven te inspecteren", kondigt de meneer aan. Inderdaad, geocachen dus. Mira springt bijna op en neer van blijheid bij het horen van de activiteiten. Zij en haar vader geocachen regelmatig waardoor ze er een bepaalde band mee heeft gecreëerd. "Hoe heet die man ook alweer?", vraag ik nieuwsgierig. Het is niet dat dat heel veel uitmaakt hoe hij heet, maar als ik weet dat ik wat vergeten ben zou ik door een vuur springen om het te weten te komen. Mira is mede mijn beste vriendin om brandwondes bij mij te voorkomen door haar mega brein zonder een vergiet aan de onderkant zoals bij mij. "Meneer Pali-", begint Mira denkend. Blijkbaar is het dus mogelijk om met een supergeheugen nog steeds dingen te vergeten.

"Ik weet het! Meneer Palobima", roept Mira. Ik zet mijn ogen groot op en maak een sissends geluid naar haar. "Straks hoort hij ons nog", fluister ik verontwaardigd, maar zo stil dat ik het zelf amper hoor. Ondanks dat moet ik heel erg hard mijn best doen om mijn lippen op elkaar te persen zodat er geen gelach uitkomt. "Meneer Palmboom", fluister ik giechelend. Ook Mira kan haar lach nu niet meer inhouden en proest het uit. In de les zou een leerkracht hoogstwaarschijnlijk iets hebben gezegd als: "Als er iets zo grappig is wil ik het ook wel horen dames." Dit was gelukkig als een leuke schooltrip bedoeld waardoor we ervanaf kwamen met enkel een strenge blik.