အထက်တန်းကျောင်းတစ်ခု၏အရှေ့တွင်ရှိသော အရိပ်ရသစ်ပင်ကြီးအောက်ကနေ ဆိုင်ကယ်ပေါ်ကမဆင်းဘဲ တစ်ယောက်သောသူထွက်လာမယ့်အချိန်ကို စောင့်နေခြင်းဖြစ်သည်။
အင်း... တစ်ယောက်သောသူဆိုတာ ဒီအနုပညာကျောင်းက အထက်တန်းကျောင်းသားလေးတစ်ယောက်ကိုပေါ့။
ကျွန်တော်ကတော့ ဒီတိုင်း သင်ချင်ရာတွေအကုန်ပတ်သင်နေတဲ့ အထက်တန်းကျောင်းသားပါပဲ။
သီချင်းဆိုတတ်ချင်လို့ အဆိုသင်တန်းတက်တယ်။ အကသင်တန်းလည်းတက်တယ်။ ကော်ဖီကို ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျဖျော်တတ်ချင်လို့ အသိအမှတ်ပြုလက်မှတ်ရအောင်ယူခဲ့သလို ကိတ်မုန့်ဖုတ်တတ်ချင်လို့ မုန့်ဖုတ်သင်တန်းလည်း တက်ခဲ့တယ်။ ပုံတွေဆွဲတတ်ဖို့ ပန်းချီသင်တန်းလည်းတတ်တယ်၊ ဓာတ်ပုံရိုက်တဲ့နည်းပညာကိုလည်းလေ့လာတယ်။
ဒီလိုပဲ ကျွန်တော်ကဖြစ်ချင်တဲ့အရာ လုပ်ချင်တဲ့အရာဆို ချက်ချင်းထလုပ်ပြီး မြန်မြန်အတတ်လွယ်တဲ့သူလို့ပြောရမယ်။
အနုပညာကျောင်းကိုတက်နေတဲ့ အထက်တန်းကျောင်းသားလေးနဲ့တော့ ကျွန်တော့်အခြေအနေက နည်းနည်းကွာခြားတာပေါ့။ သူ့မှာ အနုပညာကျောင်းတက်ရတယ် ဆိုတာလည်း သူတို့ကုမ္ပဏီကကျောင်းဖြစ်လို့ တက်လို့ရနေတာ။ အနုပညာကျောင်းက အထက်တန်းကျောင်းသားလေးလို့ သိခဲ့ပေမယ့် သူကနာမည်ကြီးကုမ္ပဏီက အနုပညာသင်တန်းသားတစ်ယောက်ဖြစ်နေခဲ့တာတဲ့လေ။
အဲ့ကျောင်းသားလေးက....
" heyyyyyyy..... "
ကျောင်းထဲက ထွက်လာသူကိုမြင်တော့ လှမ်းခေါ်လိုက်ခြင်းပင်။ ပြုံးရွှင်နေတဲ့မျက်နှာထားနဲ့ပြေးလာနေတဲ့ပုံကိုကြည့်ရတာ ဒီနေ့ စာသင်ခန်းထဲ အိပ်ရေးဝလာတယ်ထင်ပါရဲ့။ သူကနောက်ဆုံးစာသင်ချိန်ကို အိပ်ရင်းဖြတ်သန်းခဲ့ပေမယ့် ကျွန်တော်ကတော့ အရေးကြီးတဲ့အကြောင်းအရာသင်မယ့် နောက်ဆုံးစာသင်ချိန်ကို အခုလိုမျိုးသူ့ကိုစောင့်မနေနိုင်မှာကြောက်တဲ့စိတ်နဲ့ ဖျက်ခဲ့ရပါတယ်။
" ရော့ "
အနားကိုရောက်ရောက်ချင်း ထိုးပေးလိုက်တာက နီရဲနေတဲ့နှင်းဆီနီနီတွေပြည့်နေတဲ့ပန်းစည်းပင်။ လက်ခနဲဖြစ်သွားတဲ့မျက်လုံးလေးတွေကို မြင်လိုက်ရတော့ အဆူးတွေကြောင့် လက်တွေပေါက်ပြဲပြီး အနာခံအလှဆင်ထားရသည်ကိုတောင်မေ့ချင်သွားရသည်။ ဒါကလည်း သူ့ကိုကိုယ်ကိုယ်တိုင် ကိုယ့်လက်ကိုယ်ခြေနဲ့ဖြစ်တဲ့ပန်းစည်းပေးချင်လို့ ပန်းအလှဆင်တတ်ဖို့သင်တန်းတက်ခဲ့ရသေးသည်။
