Doktor:
Zatem jaki jest pana problem?
Uczeń:
Nie jestem potrzebny.
Doktor:
Co pan sugeruje?
Uczeń:
Czuję się oddalony od siebie, od świata.
Doktor:
notując
Rozumiem. Wiem o czym pan mówi, ale ciężko jest zrozumieć ludzi oddalonych. Odludek?
Uczeń:
wzdychając
Tak jakby...
Doktor:
Też nim byłem i wiem co ci poradzić. Serce mi to mówi.
Uczeń:
Zatem? Co pan uczynił? Co serce tłumaczy?
Doktor:
Pokochać siebie młodzieńcze.
Uczeń:
Oh, prorocy świata! Jak to mam uczynić?
Doktor:
Niska twa samoocena. Wiara zawsze ze złem wygra, przekonać się jedynie musisz. Zmusić się nie możesz, ale zrozumieć potrafisz.
Uczeń:
Siebie zrozumieć? To banialuki!
Doktor:
Nie chłopcze...
uśmiechając się
Sztuką tego świata pojąc siebie i swego brata.
Uczeń:
Czasem pana nie rozumiem.
Doktor:
Siebie nie rozumiesz jedynie.
dalej się uśmiechając
Siebie zrozumiesz, zrozumiesz świat. Władcą największym będziesz, gdy się nauczysz.
Uczeń:
A leczenie jakie? Diagnoza, cóż to z tym
Doktor:
Na serce cierpiące leku nie ma.
Uczeń:
Oh, sumienie się z tym kłóci!
Doktor:
Ale to serce mi mówi...
Rozmawiali dalej, gdyż nagle do pokoju blondynka wchodzi. Świstkiem wymachuje, zapłakana w progu stoi.
Matka:
Synu mój, Neapolio! Osobowość mnoga wykryta u ciebie została!
Uczeń i Doktor:
jednocześnie
U mnie czy u niego?
