სამყარო ჩვენ თვალში

11 თავი

ირაკლის გოგო მართლაც რომ ლამაზი და საკმაოდ საყვეარელი იყო.
ვუყურებდი როგორ უცინოდნენ ერთმანეთს და როგორ ტკბებოდნენ ერთად ყოფნით, მიუხედავად იმისა რომ მურმანას ეკალი ვიყავი მაინც კონფორტულად და ბედინერად ვიყავი სხვისი ბედნიერების გამო.
ერთწამს მათ ადგილას მე და დაჩი წარმოვიდგინე, დაჩი არცისეთი რომანტიულია რომ რესტორანში წამიყვანოს, თავად დამსვავს მისივე გამოწეულ სკამზე და წითელი ღვინო ჩამომისხას.
ცოტა სევდა შემომაწვა ალბათ შურისგან იყო გამოწვეული, მწყინდა რომ დაჩი ასეთი არიყო.
საერთოდაც როგორი იყო დაჩი? მასზე ყველაფერი არვიცოდი, არვიცოდი მის წარსულზე მისი ამნეზიის გამო, არვიცოდი რასურდა ადრე, რისთვის მიისწრაფოდა ან თუნდაც რისთვის არსებობდა!?
ამფიქრებიდან ირაკლის ხმამ გამომიყვანა
- ანაა!!!
- ხო ხო გისმენ- დაბნეული ხმით ვუპასუხე
- ჩვენ ჩემთან წასვლას ვაპირებთ, შენ რასიზავ?
- მე..მე სახლში წავალ, მელოდებიან.

სახლში ცოტა დაგრუზული მივედი, მთელი გზა ვფიქრობდი და უკვე მტკიცედ მქონდა დაჩის წარსულის გაგება გადაეყვეტილი.
დედამისი ჩემსგვერდით ცხოვრობს არცისეთი რთული იქნება ესყველაფერი, ასერომ საქმეს ხვალიდან შევუდგები.
იმღამეს დაჩი არგამოჩენილა ცოტათი ავნერვოულდი, რაღაცნაირად მაკლდა იმდენად ვიყავი მასზე მიჯაჭული.

დილით კარგ ხასიათზე გამეღვიძა, ინფორმაციის მიღება მწყუროდა.
უნიში არწავედი ვიფიქრე დღეს დაჩის დედას შევეტენები და დროს ეგრე გავიყვანთქო.
დაჩის შეტყობინება არმიმიღია არადა ყოველდღე მწერდა,
ნუუ ყოველ შემთხვევაში კარგ დღეს მაინც მისურვებდა.
ლამაზად ჩაცმა გადავწყვიტე, კარგ შთაბეჭდილებას მაინც დავტოვებ 2:00 იყო, გული გამინაწყენდა რომ არცკი უკითხავს რატო არმოხვედიო, თითქოს ვეკიდე და სულერთი ვიყავი.
სამისკენ დედამისის კარებზე მივაკაკუნე,
ისევ ისეთი ლამაზი იყო როგორც 1 წლის წინ დაჩი მას ძალიან გავდა მასავით დიდი შავი აპრეხილი თვალები და სწორი ცხვირი ქონდა
- ანა? რამდენი ხანია არმინახიხარ ჩემო კარგო, შემოდიი