𝐇𝐢𝐝𝐝𝐞𝐧 𝐒𝐨𝐮𝐥 [𝐓𝐊 || 𝐘𝐌] ✓

🥀Chapter 3🥀

Flashback

JIMIN POV

"ඔයාට මාව පෙනෝද..."

ඒ සුපුරුදු කටහඬ වෙනදා වගේම මගේ සවන් අසළම දෝංකාර දෙනවා...ඒත් මේ නුපුරුදු හැගීම මොකක්ද...අද මම එයාගේ කටහඬ විතරක් නෙවෙයි...ඒ කටහඩේ හිමිකාරයා මේ තරම් කාලයක් මට ලෝකය කොයි වගේද කියලා දුන්න ඔහුවත් අද මම මගේ දෑස්වලින් දකිනවා...ඇස්...ඔව් ඇස්...මම ලෝකය දකිනවා...

"හෙලෝව්..."

පාට කියන්නේ මේ නුපුරුදු දර්ශනයද...කළු අදුරෙන් වැහිලා තිබුණු මගේ ලෝකයේ දැන් මම දකින්නේ ඒ පාට කියන දේද...ලෝකය කියන්නේ මම ඉස්සරහ තියෙන මේ සුන්දර දසුනද...ඔව්...සුන්දරයි...

"ජිමිනි!!!..."

මුලු වටපිටාවම බල බල හිටපු මාව එකපාරටම ගැස්සිලා ගියේ ඒ විස්මයෙන් පිරුණු කටහඬට.මම එයා දිහා බැලුවා.ඒ ඇස් පිරිලා තිබුනේ ලොකු බයකින්.බලාගන්න පෙරුම් පුර පුර හිටපු ඒ දසුන අද මම ඉදිරියේ තියෙනවා...ලා දුඹුරු පාට තියුණු ඇස් දෙකක්....විශාල පෞරුෂත්වයත් එක්කම තියෙන හුරතල් පෙනුමක්...ලෝකය දැකලා නැති මට ඒ රුව සමාන කරන්න දෙයක් හිතා ගන්න බෑ... එතකොට එයා ද කිම් ටේහ්‍යුන්ග්...

"අනේ...එහෙම වෙන්න බෑ...."

එයා මගේ මූණට එබිලා කලබලයෙන් මාව එහාට මෙහාට මෙහාට කරන ගමන් ස්පර්ශ කරන්න ගත්තේ ඒ දිලිසෙන ඇස්වලින් කදුලු ගලාගෙන එද්දි.මම දන්නවා.මම තාමත් ඉන්නේ අදහාගන්න බැරුව.

"පෙනීම ලැබුනට පස්සේ ඔයාට දැන් කතා කරන්න බැරි වෙලාද ජිමිනි...."

මොකක්...අයියෝ මේ ළමයා අඩනවා...

"ට්...ටේහ්‍යුන්ග් සර්...."

කදුලු පුරෝගත්ත ඇස්වලින් එයා මන් දිහා බලාගෙන ඉදිද්දි ටේහ්‍යුන්ග් එකපාරටම ආපහු සැනසුම් සුසුමක් හෙලුවේ මගේ කටහඬ ඇහෙනවත් එක්කමයි.

"මොකද මෝඩයෝ පිට්ටු ගිලලා වගේ හිටියේ...මම බය වුණා..."

එයා මාව බදාගෙන සද්දෙන් කිව්වේ හරියට පොඩි එකෙක් කතා කරනවා වගේ.මට මේ නුපුරුදු අත්දැකීමට හුරුවෙන්න ටිකක් කල් යයි.මොකද මම මේ තරම් කාලයක් ශබ්දය අතරින් දැක්ක ලෝකය දැන් ආලෝකය අතරින්ම දකිද්දි මම ඒ සියල්ලටම මුල ඉදන් පුරුදු වෙන්න ඕනේ.