Ertesi gün olmuştu.Sabahın 06:00 kalktı ve karizmatik görünmek için hazırlanıyordu.Nasıl davranacağını akşamdan planlamıştı fakat bunu uygulayamayacağından korkkuyor,çekiniyordu.Okul vakti geldi içinde hüzün mü sevinç mi belirsiz bi duygu.Servisle okula giderken derin düşüncelerdeydi.En iyisi hiç bişey olmamış gibi davranmak diyerek okula vardı.Arka sıralardan bi sıraya oturdu.Nerminde yanına oturdu fakat oda bişey olmamıs gibi;
- Günaydın ne yapıyorsun aşık
-Aşık mı?
-Evet aptal aşık sen aşıksın bana
-Tamam uzatma utanıyorum nermin
-Tamam tamam utanma susuyorum yanına oturacağım bu gün
-Tabi ki otura bilirsin mal
O yanına oturunca çekindi ezildi büzüldü.Tipsiz hissediyor,akmayan burnunu akıyor gibi hissediyor ama hareket edemiyordu.Bu çocuk bildiğin aptal bi aşıktı.Tenefüs zili ile dışarı fırladı lavaboya vardı,saçına burnuna baktı,hiç bişeyi yoktu aksine çok karizmatikdi ama onun yanında çok tipsiz hissediyordu kendini.Ne oluyordu böle ona ? o hiç böle olmamıştı.İçeri zili çalınca yine malca tipsizlik duygusuna düştü.Boynu bükük bi şekilde o küçük sınıfa girdi.Sınıftan kimse Ertuğrulun Nermini sevdiğini bilmiyordu.Nermin yine geri zekalı malın yanına oturarak sessizce sorular sormaya başladı...
-Ne zamandan beri seviyorsun beni ?
-Galiba gülüşlerini gördüğüm andan bari
-Neyime aşık oldun ?
-O taşıdığın yürek var ya onun gözlerine yansıyan parıltısına
-Yaaa bak sen
Öğretmen girdi birden kapıdan,konuşmaları yarıda kaldı.Bir yandan iyi olmuştu öğretmenin girmesi ya değilse bizim mal saçmalardı daha ilk günden.Ama daha bunlar sevgili bile değillerdiki.Neyin samimiyeti bu?
