Tekkenin ileri gelenlerinden Derviş Ahmet servi gibi uzun boylu bir adamdı. Biraz seyrekleşmiş ve gümüşlenmiş saçları bir kayığı andıran külahından dışarı fırlamıştı. Rüzgar o zayıf çevresine her vurduğunda ateşe tutulmuş bir deri misali yüzü kırış kırış oluyordu. Şeyhinden ayrıldığından beri gözleri gökyüzü gibi kararmış, iri, kömür karası gözlerinin bulutlarından al yanaklarına sonbahar yağmurları gibi yaşlar yağıyordu. Görenlerin içini sızlatan bir ruhaniyet içerisindeydi. Hazan yaprakları rüzgarın etkisiyle etrafta ahenkle dans edercesine dönerek toprak zemine düşüyordu. Derviş Ahmet yaprakların toprakla buluşmasını seyrettiği sırada şeyhinin şu nasihatı aklına geldi. "Ey Allah'ın aciz kulu! Bir gün her şey aslına döner."
