Lisa

Kartonnen dozen

Lisa veegde een traan weg. Ze keek naar het lege appartement waarin ze stond. Het appartement van Jonas geweest. Ze hadden er samen, als koppel, slechts enkele nachten doorgebracht. Maar er waren zoveel meer herinneringen aan deze plaats verbonden. Ook voor ze een koppel waren. Het was hier dat Jonas voor haar had gezorgd toen ze aan het afkicken was. Hier hadden ze samen gewerkt aan projecten. Hier hadden ze, ook samen met Katja en Mikhel, tijd gespendeerd. Hier had Lisa ook aanvankelijk afscheid van Jonas genomen. Ze had toen toegegeven aan hem dat zij Stille Kracht was. Hij had toen haar de steen terug gegeven. Hun steen. De steen die Jonas, sinds die dagen aan zee, dicht bij hem had gehouden. Doordat hij de steen had teruggegeven en op die manier afscheid van Lisa had genomen, was er een gevoel van kwaadheid en verdriet bij Lisa ontstaan. Door dat gevoel had ze de steen weggegooid. Een vergissing, zo bleek achteraf. Want het bleek geen afscheid te zijn. Jonas was een nieuwe steen gaan halen op het strand. 'Een nieuwe onze steen van op ons strand.', had hij gezegd. Lisa was gesmolten bij die woorden. 'Onze steen' en 'ons strand'. Ze vond het zo fijn klinken. 'Ons' klonk zo fijn, zo goed. Het klonk net zoals het was: perfect.

Lisa voelde hoe er twee armen langs achteren om haar heen werden geslagen. Zijn lippen werden zacht in haar hals gedrukt en nadien op haar wang. Lisa draaide zich om. Jonas zag de sporen van de tranen nog op haar wangen. Snel sloot hij haar in zijn armen. Zijn ene arm streelde zacht over haar rug. De andere lag op haar hoofd dat tegen zijn borstkas aan lag. Een goede twee minuten gingen in stilte voorbij. Nadien keek Lisa Jonas aan. Hij glimlachte naar haar en plaatste een lok van haar blonde haren achter haar oor. Ze drukte haar lippen op de zijne. Na de kus liet ze haar armen om zijn middel rusten. Haar hoofd vond terug een plek tegen zijn borstkas. 'Gaat het schat?', vroeg Jonas na de kus. Lisa knikte. 'Zeker?', luidde Jonas zijn reactie. Hij ondersteunde zijn vraag door twee van zijn vingers onder haar kin te plaatsen en zo haar hoofd wat omhoog te duwen. Opnieuw knikte Lisa. 'Het is gewoon..', begon ze. Ze hield even pauze. Jonas glimlachte haar lief toe. De glimlach waarvoor ze altijd weer smolt. De glimlach die bevestigde dat ze bij hem haarzelf mocht zijn. Zonder angst te moeten hebben om veroordeeld te worden. Bij hem mocht ze Lisa zijn, gewoon Lisa. De vrouw op wie Jonas smoorverliefd was. Ze streelde zacht over zijn wang. 'Jij bent zo lief.', zei ze zacht. Hij glimlachte nu wat verlegen. Hij hoorde het haar graag zeggen, maar dacht tegelijkertijd ook dat die woorden zo ontzettend hard op haar van toepassing waren. Hij vond Lisa de liefste vrouw die hij ooit ontmoet had. Wat was hij blij dat hij, weliswaar met omwegen, voor haar was blijven vechten. Want zij was het waard. Met haar voelde hij zich weer compleet. Zij was de vrouw van zijn leven, dat wist hij wel zeker. 'Jij ja.', reageerde hij. 'Je weet echt niet hoe gelukkig jij mij maakt Lisa.', vervolgde hij zijn antwoord. Lisa haar mondhoeken krulden omhoog bij deze woorden. Opnieuw drukten ze hun lippen op elkaar. Al snel werd de kus intenser. Jonas zijn tong vroeg de hare te dans. Hij tilde haar op en plaatste haar op het eiland in de keuken.

'Vertel nu eens wat er in dat prachtige hoofd van jou omgaat.', stelde Jonas na de kus voor. Zijn voorhoofd rustte tegen dat van Lisa. Ze nam zijn hand vast en streelde er met haar duim over. 'Het is niets ergs.', begon Lisa. 'Maar er hangen hier gewoon zoveel herinneringen. En ik raak die natuurlijk niet kwijt doordat we hier weg gaan. Maar toch.', ging ze verder. Jonas knikte. 'Ik begrijp wat je bedoelt. Ik heb tijdens het inpakken ook allerlei emoties gevoeld.', reageerde Jonas. Lisa streelde opnieuw over zijn wang. Ze vond het fijn dat hij niet zo een man was die zijn gevoelens verborg. Een aangename stilte volgde. 'We sluiten hier een hoofdstuk af Lisa. Eentje met het mooiste einde dat ik me maar kon wensen.', doorbrak Jonas de stilte. 'Dat is waar.', bevestigde Lisa zijn woorden. 'Ik wil je wat laten zien.', fluisterde Jonas in haar oor. Hij hielp Lisa van het eiland af, nam een handdoek die nog in de keuken lag en bond deze voor haar ogen. Nadien greep hij haar hand vast en verliet zijn appartement. Lisa gniffelde. Ze vertrouwde hem volledig, maar vond het toch wat spannend.

Hij opende de deur van het penthouse en ging met Lisa naar binnen. 'Kijk.', fluisterde Jonas in haar oor. Hij maakte de handdoek los. Lisa opende haar ogen. 'Kartonnen dozen, op een stapel in de hoek van ons huis.', ging hij verder. Een glimlach verscheen op Lisa's gezicht. Ze knikte. 'Ons huis.', herhaalde ze bewust de twee laatste woorden van zijn zin. 'Ons hoofdstuk in mijn appartement is afgesloten, maar hier gaan we samen schrijven aan ons nieuwe hoofdstuk. En ik beloof je Lisa: het wordt geweldig. Ons boek samen, dat wordt een bestseller.', zei Jonas. Lisa smolt door zijn woorden. Het bevestigde weer maar eens dat Jonas het beste was wat haar kon overkomen. 'Ik zie u zo graag.', luidde haar reactie. Ze kuste hem opnieuw om haar woorden te bevestigen. 'En ik u. Ik beloof je plechtig, Lisa Calmyn, dat ik er alles aan zal doen om u gelukkig te maken. Jouw hele leven lang. Of nog beter: ons hele leven lang. Jij verdient het allerbeste en dat zal ik je geven.', ging Jonas verder. Lisa schudde haar hoofd. 'Dat kan niet.', antwoordde ze. Jonas keek haar vragend aan. 'Het beste heb ik al. Dat ben jij.', liet ze hem weten. Jonas glimlachte groots. Hij sloeg zijn armen om haar heen en trok haar naar hem toe. 'Met u heb ik toch echt het grootste lot gewonnen.', zei hij. Wederom werd er een kus gedeeld. 'We zullen er maar eens aan beginnen zeker?', stelde Lisa nadien voor. Jonas knikte. Het was nu hun huis, waar ze beslist hun thuis van zouden maken.