Lisa

Niemand die me kent als jij

Jonas zat in de zetel. Lisa zat naast hem. Er heerste een stilte, al enkele minuten. De tranen liepen nog steeds over zijn wangen. Dat deden ze al geruime tijd. Lisa begreep het wel. Hij had zoveel meegemaakt de afgelopen uren. Zijn moeder was met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht na haar hartaanval, hij was te weten gekomen dat zijn vader door zijn broer vermoord was en dat hij zijn lijk in een container had gedumpt. Het nieuws was ingeslagen als een bom, bij beide.

Lisa streelde over Jonas zijn rug. 'Je staat er niet alleen voor. Ik ben er voor je.', zei ze zacht. Hij keek op, met betraande ogen. Zijn blik zocht de hare. Lisa glimlachte klein. 'Niemand die me kent als jij.', antwoordde Jonas. Zijn zin was misschien niet helemaal correct, maar Lisa wist wat hij wou zeggen. Ze voelde hetzelfde. Er was niemand die haar zo goed kende als Jonas. Dat hij er net hetzelfde over dacht vond ze fijn, ondanks de omstandigheden waar ze zich nu in bevonden. Ook Jonas ervaarde datzelfde fijne gevoel. Lisa wist, zonder dat hij het moest zeggen, wat er zich allemaal in zijn hoofd afspeelde. Dat voelde zo fijn en vertrouwd. Alles met haar voelde zo. Het voelde zo goed. Bij haar voelde hij zich zo goed. Niet vanaf het moment dat hij haar had leren kennen, dat moest hij toegeven. Als hij terugdacht aan die eerste dagen en weken dat ze elkaar kenden, dan was hij kwaad op zichzelf. Kwaad en verdrietig. Want hij had lelijk tegen haar gedaan, veel te lelijk. Hij had zich volledig door Katja laten inpalmen toen. De vergissing van zijn leven, dat wist hij nu. 'Ik ben zo blij dat jij hier bent.', zei Jonas. Hij glimlachte nu ook naar haar. Klein, maar gemeend. Dat voelde Lisa. 'Ik ben er altijd voor je.', luidde haar reactie. Hij knikte. 'Dat weet ik.', reageerde Jonas. Hij drukte een kus op haar wang. Een warm gevoel vulde Lisa haar hart. Ze was samen met Nathan, maar voelde zoveel meer voor Jonas. Dat was al het geval sinds ze hem had ontmoet. Ze was toen al voor zijn uiterlijk gevallen, maar langzamerhand werd ze ook verliefd op zijn innerlijk, zijn karakter. Ze hadden samen al zoveel meegemaakt. Lisa streelde zijn wang. Bij dat gebaar liet hij zijn hoofd op haar schouder rusten. 'Mijn moeder en mijn broer.', begon hij. Er volgde een nieuwe korte periode van stilte. 'Waarom Lisa? Waarom hebben ze dat gedaan?', ging hij nadien verder. Lisa aarzelde even. Ze vond dat hij recht had op alle antwoorden, maar ze kon hem die helaas niet geven. 'Ik weet het niet Jonas.', gaf ze eerlijk toe. 'Ik wist niet dat mijn moeder mijn vader zo erg haatte.', vertelde Jonas. 'Woede doet vreemde dingen met mensen.', merkte Lisa op. Jonas knikte. Ze had gelijk. Nieuwe tranen kwamen naar buiten. Hij kon ze niet tegenhouden. Lisa sloeg haar armen om hem heen en trok hem dicht naar haar toe.

'Denk je dat mijn vader en moeder elkaar ooit echt graag hebben gezien?', vroeg Jonas een kwartier later. Hij lag met zijn hoofd op haar schoot. Lisa streelde zachtjes door zijn krullen. Ze knikte. 'Ik denk het wel.', zei ze. 'Maar liefde maakt soms vreemde bochten.', ging ze verder. Nu knikte Jonas. Hij zette zich recht in de zetel. Hij keek Lisa aan en greep nadien haar hand vast. 'Jij kan de dingen altijd zo mooi en goed verwoorden.', merkte hij op. Lisa grinnikte even. 'Dingen onder woorden brengen is nochtans niet mijn sterkste kant.', reageerde Lisa. 'Vroeger misschien niet, maar jij bent zoveel gegroeid.', zei Jonas. Het deed Lisa deugd om die woorden te horen. Ze was inderdaad al niet meer zo verlegen. 'Dankzij jou.', gaf ze aan. 'Dankzij jou durf en kan ik zoveel meer dan vroeger. Jij hebt mij nooit opgegeven. Je hebt mij geholpen om te groeien. Je hebt daar zoveel tijd en energie in gestoken. Ook al kostte het bloed, zweet en tranen.', verklaarde ze haar antwoord. Jonas lachte even, ondanks alles wat er de afgelopen uren was gebeurd. Dat was het effect dat Lisa op hem had. Hoe donker de dag ook was, zij zorgde altijd weer voor zonneschijn. Zij was zijn zonneschijn. 'Je was elke minuut meer dan waard.', zei Jonas vastberaden. Lisa keek verlegen naar beneden. Haar zelfvertrouwen was dan al wel wat toegenomen, maar ze bleef het moeilijk hebben met het krijgen van complimenten. Jonas plaatste enkele van zijn vingers onder Lisa haar kin en duwde deze de hoogte in. 'Ik.. ik zie u graag.', zei hij. Lisa schrok. Enerzijds wou ze deze woorden zo graag horen. Maar anderzijds was ze samen met Nathan. En ze wou hem geen pijn doen, dat verdiende hij niet. Ze zette zich wat meer achteruit. 'Ik ben samen met Nathan.', zei ze. 'Maar zie je me graag?', wou hij weten. Lisa zuchtte en stelde zich recht. Ze liep doorheen het appartement. Jonas stelde zich recht en ging naar haar toe. 'Lisa?', vroeg hij. Ze draaide zich om. Hij zag hoe ze huilde. Hij nam haar snel in zijn armen. Toen ze voelde hoe hij haar knuffelde liet ze haar tranen de vrije loop. Jonas hield zijn ene arm rond haar middel, met de andere ging hij zacht op en neer over haar rug. Het bracht Lisa tot rust. Lisa en haar gedachten. Ze haalde haar hoofd, dat op zijn schouder lag, weg en keek Jonas nu recht in zijn ogen. Ze twijfelde niet meer en drukte haar lippen op de zijne. De kus bevestigde haar gevoelens. Hij was het. Hij was het altijd al geweest. De man waarmee ze de rest van haar leven wou doorbrengen. Haar ware liefde. 'Ik zie jou ook graag.', gaf ze toe na de kus. Jonas kuste haar opnieuw na haar woorden. Hoe goed de kus ook voelde, toch voelde Lisa ook verdriet. Ze zou Nathan kwetsen, dat wist ze. 'Ik moet naar Nathan. Ik moet het hem zeggen.', zei Lisa. Jonas knikte. 'Wil je graag dat ik met je meega?', vroeg hij. Lisa schudde haar hoofd. 'Ik moet dit alleen doen. En we moeten nu ook geen olie op het vuur gooien.', besloot Lisa. Ze raapte haar spullen samen en ging naar de deur. Ze plaatste haar hand op de klink. 'Jonas? Kan ik straks terug naar hier komen?', vroeg ze. Jonas ging opnieuw naar haar toe. Hij plaatste zijn ene hand op de hand die op de klink lag. De andere streelde langs haar wang. 'Ik zou niets liever willen.', antwoordde hij. Lisa glimlachte zacht en kuste zijn lippen. 'Dus jij en ik?', begon ze. Hij hoorde de twijfel in haar stem. 'Je weet nu wat ik voor je voel. En jij voelt blijkbaar hetzelfde voor mij. Ik wil jou Lisa, alleen jou. Maar alleen als jij het ook wilt.', antwoordde hij. Lisa knikte. 'Ik wil jou.', bevestigde ze haar geknik. Jonas glimlachte opnieuw. Een nieuwe kus volgde. 'En ik wil jou. Ik wil ons. Zo ontzettend graag. Maar nu moet ik eerst naar Nathan.', besloot Lisa. Jonas knikte. 'Succes liefje.', zei hij. Hij kuste haar nog een laatste keer. Lisa verliet het appartement. Op haar gezicht verscheen een grote glimlach, terwijl dat ene woord zich in haar gedachten bleef herhalen. 'Liefje', ze hoorde het hem zo graag zeggen. Ze stond nu voor een hele moeilijke taak, maar wist dat het beste haar nog te wachten stond. Want het beste, dat was Jonas.