Geen uitweg meer

Hoofdstuk 3

De bel ging en iedereen om ons heen stond op. Sander ook. Hij trok Noa overeind en hand in hand liepen ze naar de ingang van de school. Zoë en Emma stonden ook op, terwijl ik rustig bleef zitten in het gras, starend naar Sander en Noa. Joëlle kwam aanlopen en wachtte bij ons. Uiteindelijk stond ik ook op en liepen we met zijn vieren naar het lokaal waar we Nederlands hadden. Het uur daarna zou mijn tweede bijles alweer van start gaan. En ik zou gaan, ook al had mama het verboden.  

Mijn gedachten dwaalde weer af, best logisch dat ik dit jaar misschien niet haalde. Al zolang papa en Bas dood waren sneed ik mezelf al. Al sinds mijn dertiende was ik een mislukkeling en die gedachte kreeg ik maar niet uit mijn hoofd.

In het lokaal zat ik naast Emma. Ik was zenuwachtig voor de bijles die ik zo van Sander zou krijgen. Ondertussen probeerde ik mijn hoofd leeg te maken. Het was compleet nutteloos.

Gedachten kon je nooit uit zetten, je dacht altijd wel ergens aan. En anders dacht je daar aan.

Ik keek opzij richting Emma en voelde me schuldig. Ik piekerde over Sander, over mama, over alles, maar het had geen enkele zin. Niets had zin. Als Sander Noa ooit dumpte zou hij voor Emma gaan. Zij was een veel mooier en liever persoon dan ik was. Ik wilde dat ik zo mooi was, maar ik was het niet. Ik had alleen mijn haar mee, de rest was niet eens de moeite waard om over na te denken. Best gek, ik vond het niet de moeite waard om over na te denken, maar toch deed ik het.

Ik zat aan het tafeltje, grenzend aan het bureau waar Sander zat. Ik voelde me ontzettend ongemakkelijk met de kennis dat Sanders blik constant op mij gericht was. Mijn hart maakte een sprongetje toen hij vlak naast mij kwam zitten om mijn werk na te kijken. Ik voelde zijn lichaamswarmte en merkte dat ik begon te blozen. Niet nu, Ilse, zet je zelf nu niet voor gek. Hij vertelde mij nog wat dingen, maar bijna alles ging langs mij heen. Ik had totaal geen concentratie en mijn gedachten waren constant bij de jongen die mij bijles gaf. Bij de jongen die waarschijnlijk niet aan mij dacht. Ik rook zijn heerlijke geur en voelde mijn hand trillen. Sander stond op en opende het raam.

‘Zo even wat frisse lucht, zo kan ik beter denken,’ zei hij. Ik glimlachte naar hem en probeerde me weer op wiskunde te concentreren. Eigenlijk had deze bijles vrij weinig zin, ik kon alleen maar bezig zijn met mijn verliefdheid en had totaal geen aandacht voor wiskunde. Ik keek Sander recht in zijn diepblauwe ogen aan en lachte naar hem.

‘Ilse, ik moet je trouwens iets vragen,’ zei Sander. Ik knikte en keek hem vragend aan. ‘Hoe heet die vriendin van jou? Ik wil haar iets vragen,’ ging hij verder. Ik was teleurgesteld. Hij vroeg naar Emma. Waarom naar haar? Waarom vroeg hij niet naar mij. Ik keek Sander aan  en kennelijk merkte hij dat ik teleurgesteld was. ‘Wat is er?’

‘Niets. Je bedoeld zeker Emma?’ vroeg ik. Sander knikte en bedankte me. Ik zuchtte en de jaloezie gierde door mijn lijf. Waarom vroeg hij verdomme naar haar?

Het was vrijdag en ik stond bij mijn kluis samen met Emma. We hadden de grootste lol om een joch dat verderop zichzelf compleet voor gek zette. Sander kwam aanlopen. Ik schrok en keek de jongen aan. Emma werd rood toen ze merkte dat hij naast ons stil was gaan staan. Emma stootte mij aan en lachte. Langzaam kwam Sander in onze richting gelopen.

‘Emma, kan ik je iets vragen?’ vroeg hij. Emma knikte en keek mij verbaasd aan. Ik lachte naar Emma en keek het tweetal jaloers na. Waarom vroeg hij niets aan mij. Wat moest hij van haar? Ik wist wel dat Emma veel leuker was, maar toch. Hij was nog met Noa. Wat moest hij dan ineens bij Emma? Ik wachtte vijf minuten in mijn eentje bij de kluisjes.

Emma kwam terug. Ze lachte niet, maar keek mij serieus aan. Wat was er aan de hand?

‘Iels, hij zegt dat ie zich zorgen om je maakt,’ zei Emma. Ik schudde mijn hoofd en keek mijn beste vriendin vragend aan.