<<Ξανά Μαζί...>>

Κεφάλαιο 2

Εκείνο το βράδυ δεν θα το ξεχάσω ποτέ , ήτανε το τελευταίο βράδυ πριν φύγει ο Σωτήρης και αφού είχαμε πιεί με πήρε από το χέρι και βγήκαμε στο μπαλκόνι του σπιτιού και φιλιθήκαμε τόσο παθιασμένα που καταλήξαμε να κοιμόμαστε αγκαλιά μέχρι το ξημέρωμα . Η μέρα ξημέρωσε μαζί και σήμερα ήτανε η ημέρα να τον αποχωριστώ εφόσον ντυθήκαμε και βγήκαμε από το δωμάτιο με πήγε σπίτι μου και το αποχαιρέτισα με μια τεράστια αγκαλιά σαν να τον έχανα για πάντα . Εγώ όντας σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση , καθόμουνα και διάβαζα με τον ίδιο ζήλο για το κοινό μας όνειρο , βλέπεις τότε δεν είχαμε κινητά να επικοινωνούμε μεταξύ όποτε δεν ξέρω τι έκανε ο Σωτήρης μακριά μου . Αλλά κάθε μέρα ήτανε στο μυαλό μου κάθε ώρα και στιγμή . Η ημέρα της εξεταστικής έφτασε πήγα έδωσα το πρώτο μάθημα με βαριά καρδιά και τις υπόλοιπες ημέρες έγραφα και έγραφα ώσπου έφτασε το καλοκαίρι , όλα τα παιδιά από τα παρέα όπως επίσης και η κολλητή μου είχαμε σχέσης , θυμάμαι ακόμα την κολλητή μου να μου λέει : σήκω μωρη ντύσου να σε κυκλοφορήσω... Εγώ πάλι δεν σηκώνομουν της έλεγα ρε Ελένη που την βρίσκεις την όρεξη βγες με τον Βασίλη . Ο Βασίλης ήτανε το τότε αγόρι της που τύχαινε να είναι κολλητός του Σωτήρη μου . Όποτε εγώ είχα πέσει σε λήθαργο μέτα από τον αποχωρισμό με τον Σωτήρη .

Σεπτέμβριος...
Το άγχος όλων των παιδιών στον Θεό όπως και το δικό μου επίσης , έβγαιναν οι βάσεις εγώ όπως το περίμενα πέρασα Δοιηκηση Επιχειρήσεων στην Θεσσαλονίκη στην σχολή που ήθελα , όπως επίσης και η κολλητή μου και τα υπόλοιπα παιδιά περάσαμε στην ίδια σχολή . Εμείς όλοι χαρά αρχίσαμε να μαζεύουμε τα πράγματα μας και από Πάτρα καταλήξαμε Θεσσαλονίκη . Τα βράδια ήτανε φανταστικά περνάγαμε υπέροχα ξενύχτια ποτά τσιγάρα όπως έκαναν όλα τα παιδιά της ηλικίας μας και όπως όλοι οι φοιτητές τότε.

4 Χρόνια Μετά ...
Στα ίδια η ίδια χαρά και πάλι τελειώσαμε την σχολή όλη μας με καλό βαθμό εγώ και η κολλητή μου αφού χώρισε με τον λέγαμενο πήγαμε για μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό βγάζουμε διαβατήρια , μαζεύουμε βαλίτσες χαιρεταμε τα σόγια , δίνουμε τα κλειδιά από το φοιτητικό πίσω στην σπιτονοικοκυρά και ξεκινάμε πρωί πρωί για αεροδρόμιο η πτήση μας αργούσε αλλά δεν μας ένοιαζε αυτό καθόλου "ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ" λέγαμε με χαρά και ανυπομονησία .