Ice's POV:
Tumayo ako at nagpagpag ng damit.
"Let's do this." I smiled.
Im not an acting artist. Im a singer. But im surprised that my fans treated and welcomed me very well.
Im good at singing. Well that's life.
I step on the stage.
Everytime i see my fans. I just felt happy. I don't know but when they're close to me. Im irritated.
I sing and sing and sing. Sometimes i feeel tired on everything i do. But this is me. This is what i want. I want to sing. I want them to listen whenever i sing
As soon as i finished singing. I quickly say Goodbye then step out of the stage.
Fren gave me water. "Your mom. Ice. She said that you need to buy your things for school"
"Nakakatamad. I don't want to" Napataas ang kilay ni Fren. "And? Who would buy your things? Kailangan ikaw. Ikaw ang mag aaral."
"I don't want to go to school. Pagkakaguluhan lang nila ako." Fren grab my things.
"Exclusive ang school mo. Mamayaman ang tao. Hindi ka pagkakaguluhan. Alam nila na artista ka. Hala bahala ka. Mauuna na ko. Iuuwi ko pa tong mga gamit ko. Isusumbong kita pag hindi ka pa bumili ng gamit mo."
Napairap nalang ako. Lumabas na kasi sya. Nauna na. Di bale. Dala ko naman kotse ko. Kaya lang baka pagkaguluhan ako. Di nalang. Bukas na.
I have my reasons.
While im walking. Nadaanan ko yung cr. Then i remember yung napakaingay na babae kanina. Pangatlong beses na naming nagkikita. Baki-
Aish. Stop it ice.
***
"Im home mom" I sat on the sofa, beside her. She's watching tv. My dad is on work. My sister is at the mall. Buying her things.
"Oh nasan ang pinamili mo?"
"I didn't bought anything yet" She look at me. "WHAT!? i told you to buy your things ice. May pera ka naman. Bakit ubos na ba?"
I stood up then. put my hands inside my pocket. "Mom. Baka pagkaguluhan ako. Let fren buy my things"
"Aba aba. Anak hindi mo katulong si Fren ah. If you want ipapasara ko yung mall. Para makabili ka ng gamit mo."
I didn't say anything. Naglakad nalang ako paakyat.
But then I noticed something. Damn nagugutom na ko.
Agad akong bumaba at dumiretso sa kitchen.
Zeek's POV:
Sina Mama at Papa wala parin. Tanghali na at hindi pa sila nadating galing sa pagtitinda.
Nakaupo ako sa sofa namin na kahoy lamang.
"Anak" Napalingon ako sa pintuan at nakita ko si Mama at Papa
Napatayo naman ako at tinulungan silang ipasok ang mga bilao na pinaglalagyan ng kakanin. "Ma, Pa. Bakit ang tagal nyo po ata." Napatawa naman silang dalawa ng mahina at umupo sa upuan. "Anak. Pinaubos muna namin ang tinda. Sayang naman kase kung hindi mabibili. Napapanis lang."
Nakatayo ako sa harapan nila Mama at Papa. Kita kong pagod na pagod sila.
Napapaiyak ako habang nakatingin sakanila. Di ko nalang namalayan na tumutulo na yung luha ko.
Napansin naman iyon ni papa. Napatayo sya. Lumapit sa akin. "Anak, bakit ka umiiyak?" Napatayo narin si Mama at lumapit saakin.
Niyakap nila ako.
"Mama, Papa. Sorry. Sorry k-kase nahihirapan na ka-kayo."
"Anak. Ayos lang saamin. Basta pagbubutihin mo ang pag aaral mo. Ang karunungan mo ang pag asa mo anak." Mama
"Obligasyon naming bigyan ka ng suporta." Papa. Napatawa sya ng mahina at mapakla. "Ako nga dapat ang mag sorry dahil ganto lang ang buhay na kaya kong ibigay sa inyo ng mama mo. Pasensya na anak." Doon napaiyak na rin si Mama.
Ngumiti ako at pinusan ang luha ko. "Nako tama na po. Wala ka pong kasalanan papa. Masaya po tayo. Yun ang mahalaga. Haha. Tama na po ang drama naten. Kain na po tayo." Tumango sina Mama at Papa. "Itlog po ang ulam naten. Hehe."
Kahit ganto. Ang importante saken masaya kaming tatlo. Yun lang.
...
Pagkagising ko, madaling araw palang pala. At naamoy ko na yung kakaning niluluto ni Mama.
Kaya agad akong nag ayos at lumabas ng kwarto para tumulong.
"Goodmorning Ma! Bango naman nyan" bati ko kay Mama.
"Haha. Nambola ka pa anak ah."
Habang hinahalo nya ang mga kakanin, hinanda ko na ang bilao na lalagyan nito. Si Papa, umalis na naman kaagad. Para makadami ng pasada.
"Anak, ahhh... Wala ka pa palang uniform. Kasi diba nak? Kahit scholar kailangan kang magbayad ng 1/4 dun sa uniform. Eh anak, 2,000 din yun. Hindi ata kakayanin ng Papa at Mama mo yun."
Napatigil ako sa ginagawa ko.
Oo nga pala. Eh malapit na yung pasukan. Susko anong gagawin ko. Ako pa naman lang magtitinda ngayon dahil masama ang pakiramdam ni Mama.
"Nako ma, hayaan nalang. Gagawa po ako ng paraan." Nginitian ko nalang si Mama para mawala ang pagka lungkot nya.
AYAANNN NA!!! Ready to set na lahat ng paninda ko. Makaalis din ako ng maaga. "Mama alis na ho ako. Pahinga po kayong mabuti dyan. Bye ma!" Lumabas na akong pintuan at ngumiti habang may bilao ang ibabaw ng ulo ko.
Nagsimula na akong maglakad habang sumusigaw
"KAKANIN PO KAYO DYAN"
Haist. Sayang yung Golden voice ko.
