SIĞINAK

1. Bölüm

Herkese merhaba hikayeyi düzenleyip ve birkaç yenilikler yapıp yeniden yazmaya başladım. Desteklerinizi ve yorumlarınızı bekliyorum

İyi Okumalar...

Çantamdan evin  anahtarı alıp kapıyı açarak içeriye girdim. Üzerimdeki kabanı çıkartıp ayağımdaki ayakkabıları da ev terliğimle değiştirip içeriye doğru ilerledim. Evdeki sessizlik kaşlarımın çatılmasına neden olurken Kerem'e seslendim.

Ses gelmeyince salona geçip elimde tuttuğumu çantamı kanepeye bırakıp mutfağa ilerledim. Bir bardak su alırken aklıma gelen şeyle dudaklarımı kemirmeye başladım.

''Sakin ol Zeynep. Sakin ol.''

Elimdeki su bardağı ile yatak odasına çıkmak için merdivenlere yönelirken yerde şapkamı gördüm. Yerdeki şapkamı alarak merdivenleri çıkarken bir yandan da tekrardan Kerem'e seslenmeye başladım.

''Kerem! Neredesin hayatım.''

Ses gelmeyince yatak odasına doğru olan adımlarımı aynı katta olan spor salonuna doğru çevirdim. Kapısını açmadan önce gözlerimi devirerek konuşmaya başladım.

''Yine taktın kulakları duymuyorsun beni değil mi?''

Spor salonun kapısını açıp gözlerimi içeride gezdirince Kerem'in orada da olmadığını fark ettim kaşlarım çatılırken kapıyı geri kapatıp yatak odasına doğru ilerledim. Odaya girdiğim de elimdeki şapkayı dolabıma geri bırakırken Kerem'in eşyalarının dolapta olmadığını gördüm. Diğer dolapların da kapaklarını açarken dolapta sadece kendi kıyafetlerimle karşılaştım. Gördüklerim karşısında şaşırırken ayaklarımın beni tutmayacağını anlayınca kendimi dolabın karşısındaki yatağa bıraktım. Birkaç saniye öylece dolaba baktıktan sonra kafamı sağa sola sallayarak gözlerimi kapatıp tekrar açtım ama manzara hala daha aynıydı. Oturduğum yerden derin nefes alarak kalktım. Yatağın üzerinde gördüğüm bir zarf ve mavi dosya görmemle kaşlarım çatıldı. Elime önce zarfı aldım üstünde 'Güzelime' yazıyordu. 

Zarfı açıp ikiye katlanmış kartı açıp içindekileri okurken gözlerim dolmaya başladı. Dengemi sağlayamayacağımı anladığımda kendimi tekrardan yatağa bırakınca notu yeniden okudum.

''Böyle olmasını hiç istemezdim Zeynep. Özür dilerim. Çok özür dilerim. Umarım beni affedersin. Kendine iyi bak. Çünkü ben sana iyi bakamadım.''

Elimdeki kağıdı sakince yatağın üzerine tekrardan bırakıp ellerim titreye titreye mavi dosyayı elime aldım. Dosyayı açıp kağıdın en tepesindeki Aile Mahkemesi yazısını görmemle nefes alamadım gözlerimden yaşlar yavaş yavaş akarken ağzımdan çıkan hıçkırığı engelleyemedim. Kağıdı dolu gözlerle okurken aklımdan tek bir soru geçiyordu neden? Neden şimdiydi ne oluyordu?

''Taraflar arasında ortaya çıkan sorunlar tarafların evliliklerini sürdürmelerini imkansız bir hale getirmiştir. Tarafların evliliklerini sürdürmelerinin imkansız olduğu yaşadığı sorunlardan da anlaşıldığından anlaşarak boşanmaya karar vermişler. Ekte sunulan Boşanma Protokolü'nün kabulü ile tarafların boşanmalarına karar verilmesini arz ederiz.''

Gözlerim iyice dolarken görüntüm tamamen bulanıklaşmaya başlamıştı o an karnıma giren sancı ile nefesim iyice kesilirken acıdan dolayı ağzımdan ufak bir çığlık çıkmıştı. Ağrıya daha fazla dayanamazken yavaş adımlarla kalkıp odadan çıkmaya çalıştım. Bir iki adım atınca dengede duramayıp neredeyse düşecekken duvara tutundum. Duvardan destek alarak odadan çıkarken gelen sancı ile tekrardan iki büklüm olmuştum. Derin bir nefes alıp dişlerimi sıkarak kendimi toparladım. Yavaş adımlarla duvardan destek alıp merdivenlerden inmeye başladım. Her merdiven başında bir dakika bekledikten sonra anca inebiliyordum. Son merdivene geldikten sonra kendimi yavaşça yere bıraktım. Acıdan dolayı daha fazla adım atamazken bebeğime bir şey olmamasını dileyerek yavaşça gözlerimi kapattım.