Enticing the Untamed Jewel

Chapter 22: Crumble

Nakatulala ako habang nakaupo sa gilid ng kalsada. Tuloy-tuloy ang pagbagsak ng luha sa mga mata ko. Hindi ko na alam... hindi ko na alam ang gagawin ko.

My phone kept on ringing but I don't have the courage to answer it anymore. Natatakot ako.

What have I done?

I bit my lip to keep myself from sobbing.

I used to be brave, pero ngayon hindi ko na alam e. Gulong-gulo na ako. There's a part of me that wanted to fight for justice because I know I deserve it but there's also a part of me who just wanted to let go of it and try to forget it para wala nang gulo.

I waited for hours until the puffiness of my eyes subsided saka ako umuwi and when I get there, agad kong nakita si Alistair na nakatayo sa tapat ng unit ko na tila hindi mapakali, at nang makita ako ay agad siyang tumakbo palapit sa akin.

"What happened? Okay ka lang? Hindi ka sumasagot sa tawag namin. Kelssey told me that you went to the clinic pero nang pumunta ako doon wala ka naman."

Hindi ako makasagot at niyakap ko nalang siya nang mahigpit.

He stiffened as he caressed my hair. "Okay ka lang? Did something happen?"

Umiling ako habang nakayakap pa rin sa kanya.

"Saan ka galing?" He asked.

"D-D'yan lang sa tabi, nagpahangin." I answered at mas lalong siniksik ang mukha sa dibdib niya.

He sighed. "I was worried because you're alone and not feeling well."

I pulled away and gave him a smile. "Sorry, pero huwag ka nang mag-alala, okay na ako." Pinisil ko ang kamay niyang nakahawak sa 'kin at tumingkayad para halikan siya sa pisngi.

"Ano gusto mong ulam for dinner? I'll cook." Prisinta ko at hinila na siya sa loob ng unit.

"Sure ka? Pwede namang umorder nalang tayo." He chuckled.

Umiling naman ako. "Magluluto ako. Wala lang, gusto ko lang." At gusto ko ring bumawi sayo kahit na sa ganitong paraan lang. "Kaya sabihin mo na kung anong gusto mo, baby." I looked at him lovingly when I said the last word.

Baby. It hits differently. And now that I remember it again, gusto ko na namang umiyak.

But I need to endure it. Kahit na ngayon lang... na kasama ko siya.

"Adobo nalang, baby. Miss ko na ang adobo mo e," he answered and looked at me teasingly but there's something different in his eyes na hindi ko maipaliwanag kung ano. It was like a glint of sorrow.

"Okay, adobo. I'll get it ready for you in an hour, Sir." I tried to crack a joke before heading to the kitchen. Samantalang siya ay nagpaiwan sa sala.

My mind was wandering while cooking. I remembered what I did earlier and fear crept into my being again.

Tama ba na ginawa ko 'yon?

I know I shouldn't but for a moment, I felt that it was still not yet too late to fight for myself, and I felt scared that he might do that again... kaya nagawa ko iyon.

Napaigtad ako nang maramdaman ang pagtunog ng phone ko mula sa bulsa ng suot kong jeans. Agad kong kinuha iyon sa pag-aakalang ang mga kaibigan ko ang tumatawag but when I saw who's calling ay muntikan ko nang nabitawan ang phone ko.

It's Steven.

"Baby, okay ka lang ba talaga?"

Napabalik ako sa reyalidad no'ng mapagtanto na nasa tabi ko na pala si Alistair at nakakunot ang noo habang nakatingin sa 'kin.