Vampire's Pumpkin

Chapter 1

"Shit.." Mura ko ng biglang kumidlat ng malakas.

Mas binilisan ko pa ang paghuhugas ng kamay sa rumaragasang ilog. Mabuti na lang at umuulan ng malakas at mas nakatulong iyon sa pagtanggal ng matinding amoy na humalo sa aking katawan.

Nanginginig na ako sa sobrang lamig pero hindi ko tinigilan ang sariling kamay hangga't hindi naaalis ang mantsa.

"I'll kill Sandro for giving me this kind of task in the middle of the night." Iritado kong sabi sa radyong hawak.

Saglit akong napatingala ng makitang mas lalo pang dumidilim ang kalangitan dahil sa pagtakip ng ulap sa buwan.

Huminga ako ng malalim bago tumayo at inilabas sa bag ang kapote.

"Tss, it's useless I'm already wet." Mahina kong bulong sa sarili at muli itong itinago sa bag.

I just spray some special perfume around my body to cover up the unwanted smell.

Napalinga-linga ako sa paligid ng makarinig ng kakaibang tunog. Mabilis kong ibinalik sa bag ang hawak na bottle spray and then I run really fast.

Nasa gitna na ako ng kalsada ay hindi pa rin tumitila ang ulan. Good thing nandito pa rin ang sasakyan ko. Mabilis akong sumakay at hindi na inalintana ang basang katawan.

I need to go home. I sighed heavily before starting the engine of my car.

Mabilis ang pagpapatakbo ko hanggang makarating sa kabayanan. Naghanap muna ako ng lugar kung saan pwedeng makapagbihis.

I need to change my clothes kung hindi ay baka magkasipon pa ako nito at lagnatin.

Kaya huminto muna ako sa pinakamalapit na resto bar. Nang makapagbihis na ay mabilis din akong lumabas.

Bago ako makapasok sa loob ng kotse ay tumunog ang cell phone ko.

Sandro is calling...

"What?" Pagod kong tanong habang inabala ang sarili sa mga nagdadaang mga tao. They all look happy about something.

"Just checking on you. Your radio is off." He said before he sighed.

I just smile after hearing what he just said.

"Luckily... I'm safe. " Sarkastiko kong sabi.

"I'll drop the call then. See you tomorrow and Merry Christmas." He said before he drop the call.

Nagtagal muna ang atensyon ko sa mga taong nakangiti pa rin kahit na sobrang lakas ng ulan.

The occasion here in the city is not affected by the heavy rain.

"Isn't it ironic?" I mumbled to myself before shaking my head with a bitter smile.

I was about to enter my car but suddenly someone catch my attention.

It's a boy who's standing alone while his head is facing the drenched floor.

He looks lost and in pain. I suddenly remember my old self. I was hesitant at first but my conscience will surely kill me if I left this poor boy alone.

Kumunot ang noo ko ng makitang may mga sugat ito sa kamay at sa paa. Wala din itong suot na tsinelas o sapatos. Nakayuko lang ito habang hinahayaan ang sariling mabasa sa ulan.

Maybe he was abandoned by his parents?

He's wearing a torn black shirt with lousy pants.

"Uhmm... Do you need help?" Maingat kong tanong. Nanatili itong nakayuko kaya mabilis kong ipinatong ang rain coat sa kanya.