They don't know about us! ( Dutch Harry Styles story. )

Hoofdstuk 7.

( Harry's p.o.v. )

"Ja ja" zei ik zonder echt te begrijpen wat de dokter net zei.

Ik kon me daar nu niet zo goed op concentreren.

Ik wilde net aan Cat vragen of....

Toen mijn gsm in mijn broekzak trilde.

Ik pakte hem eruit.

Ik ontgrendelde mijn IPhone en zag dat ik een berichtje van Niall had.

'Hoe gaat het met haar?? Kun je nog komen of blijf je in het ziekenhuis?'

Wat moest ik nu doen?

Optreden bij X-factor of bij Cat blijven?

De dokter keek me aan en zei best wel grof.

"Kun je NU vertrekken, ze wordt over 15 minuten onder narcose gebracht en ze moet daarvoor nog even rusten."

"Maar, maar!!"

"Ga nu maar snel. Ik red me wel"

Was dat nu een vraag of wilde ze me geruststellen?

"Weet je het zeker??"

Ze knikte en keek me aan met haar prachtige blauwe ogen. Toen wist ik dat ik haar kon geloven.

"Oke, na het optreden kom ik zo snel mogelijk terug."

"Heel veel succes!! En doe voorzichtig"

"Doe ik!!"

Ik gaf haar een kusje op haar voorhoofd en liep naar de deur.

"Dankje Harry, je bent een echte vriend!" riep ze me nog achterna.

~~~~~~~ 25 MIN LATER ~~~~~~~

Ik was er bijna, nog een klein stukje lopen.

Ik keek op mijn horloge.

Shit, over 5 minuten moesten we al optreden. Hopelijk was ik nog net op tijd.

( Louis p.o.v. )

"Liam, hoe lang nog?" vroeg ik ongeduldig.

"Nog 3 minuten. Ik hoop dat Harry op tijd is. Hij heeft nog steeds niks van zich laten horen."

"Niall, jij had Harry toch net wat gestuurd??? Waarom antwoord hij niet?"

Ik keek naar Niall en zag dat hij zijn schouders optilde, toen keek ik ze allemaal een voor een langzaam aan, ze zaten net zo zenuwachtig als ik te wachten tot we op moesten en hopend dat Harry nog kwam opdagen.

Zonder hem waren we gewoon niet compleet.

Er waren weer 2 minuten verstreken.

Paul kwam binnenrennen en zei dat we alvast klaar moesten staan.

"En Harry dan?" vroeg ik terwijl ik mijn puppy oogjes opzette.

"Als hij niet komt, dan moeten jullie maar zonder hem optreden." zei hij zonder enkele emotie.

We kregen dus niet veel keus.

Niemand durfde hem tegen te spreken, omdat we allemaal wisten hoe Paul dan zou reageren.

Niet best dus.

We stonden met zijn 4en achter het gordijn.

Hij kon ieder moment omhoog gaan tot...

( Harry's p.o.v. )

Daar was het gebouw al.

Ik rende als een gek naar binnen op zoek naar de balie.