Duman Kızılı Hayaller

DKH-1

***HAYAL***
Herzamanki iğrenç kokusu ile karşı karşıya kaldığım dört duvardan oluşan hastanede,ve bir ümit varmış gibi ortada dolanan salak hemşireler.. ama hepsinin vereceği yanıt aynı
' Malesef hastayı kaybettik' yıkılan onca umut,onca yürek,onca can.. sıra banada gelicekti biliyordum. O haberi bende alacaktım. Evet kardeşim lösemi. Kemoterapi görüyor. Belkide son anları. Ve o saçma sapan hastane odasındaki serumlara bağlı yaşıyor son anlarını. Günde onlarca iğne yiyerek. Çocukluğunu yaşayamadan ömrü sömürülüyor. Ve ben buna engel olamıyorum. Siren sesini duyunca hızla telefonumu ve çantamı aldım ve kardeşimin Rüyanın odasına doğru koştum. Arada kalbi duruyordu. Ama o direniyordu. Meleğim..

Odasına vardığımda herşey yolundaydı. Peki siren sesi nerden gelmiştiki görünürdede kimse yoktu ve hala çalıyordu. Hızla koridorları dolaşırken bir yaşlı amca gördüm saçları kırlaşmış çok tatlı biriydi. Onun odasından geliyordu ama kimse yoktu yanında.. hemen içeri daldım ve gerekli müdahaleyi yaptım. Rüyadan alışmıştım artık. Amca gözlerini kırpıştırarak açtı

"Umut.. sen misin oğlum?" Diye fısıldadı gözlerini tam açınca beni gördü.

"Sen kimsin kızım?"

"Ben Hayal amcacım. Siren sesi gelmiştide ondan gelip yardım ettim. Şimdide gidiyordum zaten.."dememe kalmadan arkadan bir ses geldi.

"Babacım iyimisin??"diye bağırarak girdi içeri. Gelen kişiye baktığımda olgun bir erkekti heralde Umuttu.. beni görünce

"Sende kimsin be ?!" Dedi tam cevaplicakken amca arkadan seslendi

"Sakin oğlum o benim hayatımı kurtardı. Adı Hayalmiş. Pekte güzel kızımız" zor konussada beni övmüştü.. kardeşimin yanında olmalıydım.

"Amcacım saolun ama bişi yapmadım..neyse kardeşimin yanına dönmem lazım. Geçmiş olsun size" dedim ve kapı kulbunu sessizce çevirip çıktım odadan kapı sesi geldiğinde ben çoktan koşarak Rüyanın yanına varmıştım. Camdan baktığımda hala uyuyordu. İçim rahattı en azından. Annem ve babamı sorarsanız. Onlar bizi bir başımıza bırakıp gitmişler bizide teyzeme bırakmışlar. Teyzemde şuan holding yönettiğinden arada uğrama şansı olabiliyordu.

"Kardeşin bu mu?" Düşüncelerimi bölen ensemdeki sese döndüğümde. Amcanın deyimiyle Umut'u gördüm..buruk bir gülümseme ile

"Evet o." Diyebildim. Hastalığı farkettiğim gün geldi aklıma. Beraber kuaförcülük oynuyorduk bana saçımı örsene diyişini hiç unutmamıştım. Şimdi örecek ne saçı kalmıştı ne oyun oynayacak azmi. Sadece bir et ve kemik torbasının yatakta yatışını izliyordum sanki.

"Lösemi galiba. Benimde babam beyin tümörü. Desene ikimizinkinde de çözüm yok. Boşuna ömürleri bu boktan yerde geçiyor!" Dediğinde Umut'un varlığını yeni hatırlamıştım. Dediklerinde haklıydı. Başımı salladım. Aklıma gelen şeyi sordum bende

"Bizde onlar yerine onların hayatlarını hayal edelim mi? Sonra birbirimize anlatırız?" Dedim.. bana güzel bir gülümseme gönderip kabul etti.. ve hastanenin dışında ki banka doğru yavaş adımlarla yürümeye başladık.

Arkadaşlar bu ilk bölümü umarım beğenirsiniz:)