1 yıl önce
"Görüşürüz anne, ben işe gidiyorum"
Evimin yakınındaki bir dövme ve piercing dükkanında çalışıyorum. Henüz ayak işi dışında bir şey yapmıyorum, asistanım.
Bugün beni patronumun sattığı dövme mürekkebini bırakmaya yolladılar. Küçük bir yerde yaşıyorum, Avar, burada hiçbir şey yok. Hatta ilk dövme dükkanı biziz. Mürekkebi müşteriye bırakmak için şehire geçmem gerekiyordu. Üst geçidin merdivenlerini çıarken birinin bayıldığını gördüm.
Saçları gözlerini geçecek uzunlukta, üstünde mcr tişörtü olan bir çocuktu. Nasıl bir insan olduğunu görür görmez anladım.
Büyük ihtimal otu biraz fazla kaçırmış ve tansiyonu düşmüştü. Bir aziz değilim ama ona yardım etmek için o tarafa ilerledim.
Biraz tokat ve bir şişe su sonucunda tekrar kendine gelmişti. Garip olan, şu ana kadar aldığım hiçbir uyuşturucu gibi kokmuyordu, belkide olayı yanlış anlamıştım.
"İyi misin" diye sordum. "Nerdeyim, oh hayır bayıldım gerçekten çok üzgünüm benimle ilgilenmek zorunda değildin ben-" "sorun değil." baştan savmıştım. Baya utangaç olmalıydı ki saçlarıyla yüzünü kapatmaya çalıştı, ama yüzüne dokunduğunda şaşırmış bir ifadesi vardı.
"Gözlüklerim! GÖZLÜKLERİM! Oh hayır üst geçitten düşmüş olmalılar ne yapıcam ben" o orda küçük çaplı bir krize girerken umursamaz tavırıma baka kalmıştı. "Neden öyle bakıyorsun?" dedi, biraz sinirlenmişe beniyordu. Elimi saçlarına götürdüm, irkildi. Gözlüklerini olmaları gereken yere, gözlerine götürdüğümde şimdiye kadar olduğundan daha utanmıştı, saf kırmızılığı badem cildinden bile görebiiyordum.
Elimi uzattım, tuttu. Kalkmaya çalıştı ama ayakları yere değer değmez geri düştü.
"yüksekten korkuyorum"
