Goldstein

Prologue

Guns and Roses.

"I think that's cool."

"No! It's not. I promise that you're going to be a normal girl and away from those danger."

Normal girl? Diba ako normal? Danger?

"But why-?" Isang kaluskos ang aming narinig kung kaya't napatigil ako sa aking sasabihin.

Napalingon ako sa lumikha ng ingay na iyon at naramdaman kong napayakap sa akin ang aking ina. Ang ingay na iyon.. Nakakabingi ang ingay na 'yon.

'Putok ng baril.

Taong naka-itim.'

Nakakatakot siya.

Hindi ko na nagustuhan ang sumunod na nangyari. Nabalutan ng takot ang buo kong katawan sa aking nasaksihan. Bigla akong napaiyak. Isa lamang akong musmos, bakit nasasaksihan ko ang ganitong mga bagay? Tila hindi pa nakuntento ang taong iyon at ginawa niya ulit kung anong ginawa niya sa aking ina kanina. This time, ay natamaan din ako ng bala ngunit hindi ko iyon ininda. Nakatuon lang ang aking mga mata't atensyon sa aking ina na ngayon ay duguan. Di ko na alam ang gagawin ko. Kahit na malabo ang paningin ko dahil sa luhaan kong mga mata ay kitang-kita ko ang mga dugo na nagkalat sa kaniyang damit at sa aking mga palad.

Nanghina ako sa takot at pagkataranta.

Tila gumuho ang aking tahanan. Ang aming tahanan. Ang taong ito...

Tiningnan ko ng masama ang taong gumawa noon sa kaniya, bagama't nakatakip ang kalahati ng kaniyang muka ay nakita ko ang kanyang pagngiti at sabay humalakhak. Paano niya nagawa iyon sa aming ilaw ng Tahanan? Hindi ko siya mapapatawad. Sino ba siya? At papatayin ko siya. Nakita ko ang markang iyon. Tinitigan ko ang mga matang gumawa nito sa aking ina at nakita kong ngumiti siya sa akin. Nagawa pa niyang ngumiti? Pumatay siya. Paano niya nagawang ngumiti? Ito ba ang sinasabi niyang danger? Yung inaakala kong cool?

Our home fell off the ground.

"I guess there's no really happy endings. Farewell to you my friend, Aurelia Goldstein. And oh, to your lovely daughter, What's your name dear? Oh never mind, you're dying." Ang sabi ng taong iyon bago tuluyang umalis.

Napatingin naman ako sa aking ina nang hawakan niya ang aking muka.

"I l-love you, M--Maddy. S-sorry I can't--"

Iyak lang ako nang iyak. Di ko alam ang gagawin ko. I can't move.

"Now..you...know...danger..mafia. It's...up..to...I...know...you're....dauntless ." Paghihingalo niyang sabi.

Finally, her last words.

Our home is in her eyes. But I guess our home is over as she closes her eyes.

"Aurelia! Damn!"

"Magbabayad ang may gawa nito sa iyo. Pangako."

Iyan na lang ang huli kong narinig dahil nawalan na ako ng malay matapos noon.

They should pay, and yes, they. All of them. All of their blood line.

Iyan ang sabi ko sa isip ko.

***

Note: Hello. I just recovered this account and I have written this story back in 2015. And i decided to continue this story. Please bear with me cause I revised this story, and this is still ongoing. Thank you. :)

And please feel free to comment. Pahingi ng thoughts niyo hehez. :)