Dromenvanger

II - 23 juni 2022

Ik lig in een tent. Het is niet zo maar een tent, maar een hoge, smalle, soort doekachtige omheining.

Ik lig op mijn zij. Ik slaap bijna. Dan voel ik iets mijn wang kriebelen. Ik verwacht er niks van en krab kort. Weer iets dat kriebelt, nu op mijn voorhoofd. Steeds meer en meer delen van mijn gezicht kriebelen. Het voelt alsof er iets over me heen loopt.

Ik ga rechtop zitten en veeg een keer over mijn gezicht. Hierdoor vallen een aantal kleine spinnen op mijn kussen. Ik slaak een gil, de kriebels blijven komen. Tientallen baby spinnen krioelen over mijn gezicht. Om te voorkomen dat ze in mijn mond lopen, houd ik die strak dicht.

Met wilde gebaren veeg ik de als maar komende spinnen van mijn gezicht. Ik ren de "tent" uit, de spinnen blijven maar komen. Ze lopen langs mijn hals, over mijn gezicht, door mijn haar. Als ik mijn handen gebruik om ze weg te slaan, kruipen ze ook in mijn mouwen.

De leiding van mijn scoutinggroep komt eraan. Maar niet die van mijn speltak, het is de leiding van de speltak waar ik net bij weg ben. Ze helpen me mee naar een auto en met zijn allee stappen we in. Iemand rijdt in een snelvaart naar het ziekenhuis.

Ik ben totaal in paniek, schreeuw binnensmonds, want ik heb nog altijd mijn mond dicht. De spinnen blijven komen, hun dunne poten zijn overal.

Na een korte autorit die een eeuwigheid lijkt te duren komen we bij het ziekenhuis. We worden meteen geholpen, een dokter pulkt met een tangetje in mijn oor. Hij haalt er een zakje uit, ter grootte van een erwtje. Het krioelen stopt, de laatste spinnetjes vluchten weg. Na een paar seconden zijn ze allemaal verdwenen.

De dokter bekijkt het zakje. Het is een broedzakje, de meeste eitjes zijn uitgekomen. In mijn oor. Ik wil schreeuwen, huilen, kotsen, maar als ik mijn mond open wil doen, kan dat niet. Hij zit dicht geplakt. Mijn lippen zitten muurvast op elkaar.

Plots is iedereen in de ruimte verdwenen. De dokter, de leiding, iedereen die me hielp. Ik klauw aan mijn dichte mond.

Dan word ik wakker.