VAZGEÇİŞ

BAŞLANGIÇ

" Ben hayatı boyunca hiç mutlu olamamış kız İzem. Evet mutlu olamadım çünkü hayat bana hep arkasını döndü. Benden ailemi,sevgimi aldı.Hayat bana ilk darbeyi attığında daha yatağında masal anlatılmadan uyuyamayan, sevimli ayıcık Teddy ile birlikte yatan masum bir ufaklıktım. Annem ve babam ben yedi yaşındayken gözlerimin önünde dehşetçe can verdiler. Hemde aileme bu kötülüğü yapan insan babamın en yakın arkadaşım olarak tabir ettiği insandı.Hayatımın acısıyla birlikte hayatımın dersinide almıştım ben. Kimseye güvenemeyeceğimi anlamıştım. Bu hayatta yalnız olduğumu anlamıştım. Yalnızlık sonradan gelen bir şey değildi çünkü. Yalnızlık benim kaderimde en baştan beri hep vardı ve olacaktı da. Hayat sadece bununla yetinmemişti. Annemi ve babamı kaybettikden sonra çocuk esirgeme kurumuna yerleştirirlmiştim. Orada yaptığım her hataya karşılık bedelini çok ağır bir şekilde ödüyordum. Ta ki beni evlatlık olarak istiyen aileyle tanışana kadar .Beni evlatlık alan aile bana çok iyi bakıyor, beni yediriyor , içiriyor, okutuyorlardı. Ama ne anne kokusunu ne de babamdaki güveni veremiyorlardı bana. Zaten oradaki huzurum yeni bebek doğana kadar sürdü.Benimle ilgilenemiyor olduklarından beni başka bir aileye evlatlık olarak vermişlerdi.Orada ise ikinci darbeyi yedim. Ortaokul dönemlerimde baba diye adlandırmam gereken kişi tarafından defalarca tacize uğradım. Hayat şimdi bana daha derin bir hançer saplamıştı.Sesimi çıkaramıyordum. Çünkü onlara muhtaçtım. Yıllar beni böyle sürükledi. Her gece yastığımdaki ıslaklıkla kamçıladı beni. Beni içime kapattı. Kimseyle konuşmaz, kimseye güvenemez olmuştum. Okul hayatımda ise hiç arkadaşım olmamıştı. Benimle arkadaş olmak istiyen insanlarla ise güvenmediğim için hep yalnız kalmayı tercih etmiştim.Okulun en ezik kızı olmama rağmen okulun en başarılı kızıda bendim. Yanlarında kaldığım ailemden kurtulmanın tek yolu ise lisede başka bir şehir de okumaktı. Ortaokul bittiğinde İstanbul'da liseye başladım. Liseyide içine kapanık ama başarılı bir kız olarak bitirdim. Gene arkadaşım yoktu. Gene yalnızdım. Artık alışmıştım tek başıma mücadele etmeye, tek başıma ağlamaya. Hayat bana sürekli tekme atıyor ama artık hissetmiyordum. Üniversiteyide tamamladım ve yarın her şeyin yeniden can bulacağı gün. Hayatımdaki en önemli gün olacak. Çünkü bugünden sonra hayatında hiç mutlu olmamış kız, insanlara sorunlarını aşmasını ve mutlu olmasını öğretecek ve yol gösterecek rehber olacak. Okulu bitirdim. Ve mesleğim artık elimde. Yarını diğer günlerden ayıran ayrıcalık ise , yarın ilk mutlu edeceğim insanla tanışacağım gün. Yeni bir sayfa ile başlangıç yapacağım. Hayatın bana attığı darbeleri ise bir köşeye attım..."

            Günlüğü yatağının yanında çekmeceli , iki gözlü, küçük bir dalabın alt rafına yerleştirdi. Dahasında kendini yatağın üzerine bıraktı ve derin düşüncelere kapıldı. Aklı çok karmaşık ve belirsizdi. Yarın için hem endişeleniyor hem de seviniyordu. En fazla sevinebileceği kadar. Yatağın içine girip yastığına koydu başını eski günler olsa gözyaşlarıyla ıslatırdı yastığı. Ama mezun olduktan sonra kendine söz vermişti bir daha ağlamak yok diye. Sözünün arkasında duracak ve asla pes etmeyecekti artık. İnsanlardan önce kendini mutlu etmeliydi. Bunuda bilıyor ve çabalamaya hazır hissediyordu kendini. Savaşmaya hazırdı...