Otwieram oczy i widzę przed sobą twarz Alana. Patrzy na mnie niebiskimi oczami, a do mnie dochodzi dlaczego zemdlałam. Niemożliwe. To tylko nieporozumienie. Zaraz powie mi, że jest w żłobku i po prostu schowała się za drzewem, że jest bezpieczna.
- Musimy jechać. Oddychaj, bo znowu stracisz przytomność.
Zrywam się z kanapy na równe nogi i ścieram nerwowo kolejne łzy płynące po moich policzkach.
- Co tam się stało do cholery?! Moje dziecko ma dwa lata, a jest gdzieś samo w tym wielkim mieście! Pewnie jest przerażona, a mnie nie ma obok...
- Lena, nie myśl o tym teraz. Jedziemy – mówi, kiedy pospiesznie wychodzimy na korytarz w stronę wyjścia.
Chłodne powietrze nie ostudza moich myśli, wręcz przeciwnie. W mojej głowie pojawia się coraz więcej złych wizji.
- A co jeśli ktoś ją porwał? Jak zrobi jej krzywdę?!
- Nic takiego się stanie.
- Jak możesz być taki spokojny?! Ona jest malutka! Boi się!
- Przestań! – krzyczy, kiedy dochodzimy do samochodu. – Znajdę ją, rozumiesz? Znajdę chociaż miałbym przeszukać cały ten świat. Trzydzieści osób przeczesuje teren wokół żłobka, specjaliści sprawdzają monitoringi, a teraz jedziemy porozmawiać z policją.
Po tych słowach kiwam już tylko głową, a kolejne łzy wypływają się spod moich powiek. Znajdzie naszą córeczkę. Wiem, że tak będzie. W ciszy wsiadamy do samochodu i ruszamy w stronę centrum. Zerkam jeszcze na tyle siedzenie. Szary fotelik nie jest pusty. Jest w nim Pes...
Policja zadaje kolejne pytania, a ja czuję, że tylko tracimy czas. Panie ze żłobka odpowiadają nadto wyczerpująco z minami zbitych psów. Powinny czuć się znacznie gorzej, jak można zgubić czyjeś dziecko? Moja biała chusteczka higieniczna jest już cała mokra, więc wyciągam następną. Nowoczesny gabinet w prywatnej placówce, która kiedyś wydawała mi się być właściwym wyborem.
- Czyli wyszły panie z dziećmi na podwórko o godzinie dziewiątej pięć?
- Tak, po śniadaniu, które dzieci jedzą o ósmej trzydzieści – mówi krótko ścięta brunetka. Ma na imię Dorota i jest wychowawcą grupy.
- O której zauważyły panie zniknięcie dziecka?
- Około dziewiątej trzydzieści. Dzieci bawiły się w piaskownicy przy ogrodzeniu. Dorota poszła z jednym chłopcem do środka, bo uderzył się w kolano, a ja zostałam sama i zaczęłam liczyć dzieci przed powrotem – mówi nieco starsza Anita o długich blond włosach zebranych w niedbały kucyk. Alan przysłuchuje się temu, ale jest zamyślony.
- Ile było wtedy dzieci? – dopytuje znowu policjant.
- Trzynaścioro. Tego dnia było ich piętnaścioro. Więc powinnam zostać z czternastką.
- I co było dalej? Zaczęłam się rozglądać, ale nie było nigdzie dziecka. Zadzwoniłam do Doroty, a w międzyczasie doszłam do tego, że brakuje Idy. Zaraz na podwórko przyszła Dorota, dwie przedszkolanki oraz pani dyrektor. Dziewczyny zabrały naszą grupę do środka, a my zaczęłyśmy jej szukać.
- I nie znalazły panie?
- Nie. Zadzwoniłyśmy więc czym prędzej na policje oraz do rodziców dziewczynki – wtrąca Dorota.
- Czy w okolicy piaskownicy jest furtka, dziura w płocie, lub nie wiem, rozgięte szczeble?
- Jest tylna furtka, ale z zabezpieczeniem u góry, dziecko nie powinno go otworzyć – tłumaczy dyrektorka. – To nowa placówka, nie ma wad infrastruktury.
CZYTASZ
HUGO
RomanceSara nie boi się wyzwań. Uważa, że dzięki odpowiednim działaniom, wszystko idzie po jej myśli, do czasu gdy pewniej nocy wplątuje się w bardzo niebezpieczną sytuację. Kiedy traci nadzieję, że los jej sprzyja, z opresji ratuje ją atrakcyjny mężczyzna...
