Vermomd

13.

Pov Will

'Will. Will. WILL!!! Let nou eens op, waar zit je nou zo naar te staren?' Nou volgens mij weet ze dat wel. Vandaag is mijn training begonnen. We zitten nog steeds in de grot vanwege het weer dat maar niet stopt en deels doordat we het eigenlijk wel gezellig hebben hier.

Maar mijn training. De letterlijke woorden van Arista: "Magie ligt in de natuur. Het haalt de energie uit haar en voedt zich ermee. In deze grot is weinig levendigs te vinden waardoor we een andere manier moeten vinden om met de natuur in contact te komen." Ik vond het allemaal wel best. Maar het betekende dus dat je kleren uitmoesten zodat zoveel mogelijk delen van je huid blootgesteld liggen. Oh dat deel vind ik niet erg. Ik ben getraind genoeg. Maar het feit dat ik Arista de hele tijd moet aanschouwen met slechts een lange broek en een hemdje doet mij iets te goed. Laten we zeggen dat ze nogal wat "inkijk" produceert wanneer ze een moeilijke pose doet. Wat natuurlijk voor beroering zorgt in mijn onderste deel. God wat genânt. Soms betrap ik haar erop dat ze haar lach moet inhouden. Ze doet dit expres, ik weet het zeker.

'Ah kom op, kun je echt niet je tenen raken als je staat?' Vraagt ze, helemaal voorovergebogen. Ik slik en probeer aan wat anders te denken.
'Nee ehm niet echt. Ik heb het ook nooit nodig gehad. Maar waarvoor helpt dit nou eigenlijk? Al die rek en strek oefeningen. Ik snap het niet.'
'Ik wil je eerst wat losser maken. Je lijkt wel een oude vrouw met die gebogen schouders van je.' Als protest ga ik gelijk wat rechter op staan.
'Maak je geen zorgen. Het is slechts de opwarming. Straks komt het ellendige deel.'

Pov Arista

Het ellendige deel moet hij helemaal in zijn eentje voor elkaar krijgen. Ik heb hem een takje gegeven. Niet meer en niet minder. Hij zit gekruist met zijn benen op de grond, zonder shirt. Het takje voor hem en zijn voorhoofd gerimpeld van diepe concentratie. Het enige wat hij moet doen is het takje breken. En hij mag zelf uitvinden hoe hij dat doet. Magie is niet moeilijk maar je moet de kunst eerst 'openen'. Dat is dan ook gelijk het rottigste. Iedereen heeft het, maar niet iedereen kan het openen. En geen enkele magie is hetzelfde. Ik heb nou jaren gehad om wat wijzer ervan te worden maar ben nog steeds niet verder gekomen dan mijn eigen kunsten, en zelfs daar weet ik nog geen 10% van. Mijn magie is een combinatie van vingerbewegingen en woorden. Het is een makkelijke variant maar er zijn enorm veel mogelijkheden.

Er zijn vijf varianten. Van makkelijk naar moeilijk zijn er de woorden en objecten, woorden en vingers, alleen woorden, gedachtes en als laatste iets in minimale bewegingen in je lichaam. Over de laatste variant is enorm weinig te vinden. Het is in de 1000 jaar voor de Gekke Koning ongeveer 3 keer voor gekomen dat er iemand is ontdekt met die krachten. Je zult je misschien afvragen waarom alle magie is verdwenen terwijl toch iedereen het bezit. Het is vooral het vergeten ervan. Niemand weet meer hoe het precies werkte, de magie. Ze kennen de verhalen maar ook niet meer. Er zijn geen magiërs meer die de mensen kunnen onderwijzen, geen magiërs die weten hoe je een sterk iemand kan vinden, eigenlijk ben ik de enige magiër die ik mijn hele leven ben tegengekomen.

Ik heb Will de vijf varianten van magie uitgelegd en volgens mij gaat hij nu beginnen met het principe 'woorden en objecten'. Hij staat op en loopt naar buiten, blijft 5 minuutjes weg en komt naar binnen met een tak ter grootte van je onderarm. Ik kan mijn lach bijna niet inhouden. Met objecten worden talismannen bedoeld. Niet toverstokjes. Die werken niet. Maar ik laat hem maar in zijn waan.

Pov Will

Twee dagen later en we zitten nog steeds in deze ellendige grot. Ik heb nog niks voor elkaar gekregen en volgens mij lacht Arista mij alleen maar uit. Sorry hoor dat ik geen idee heb wat ik moet doen. De regen is wel opgehouden maar de paden zijn onbegaanbaar voor de paarden. We blijven hier nog zolang het nodig is en gaan er alleen uit om te jagen. Vandaag focus ik mij compleet op mijn gedachtes. Alleen lukt het gewoon niet. Alles is afleidend.

Dave staat in een hoek tegen een geinproviseerde pop gemaakt van een boomstam te hakken alsof het de duivel zelf is. Euronymus zit zich te goed te doen aan de voorraad ratten die we in deze grot gevangen hebben. Arista zit in een hoek een boek te lezen en telkens als ze naar mij kijkt heeft ze een zelfgenoegzaam lachje op haar gezicht. Ik kan het niet uitstaan! Wie is zij om mij zo te veroordelen! En dat stomme irritante takje beweegt niet eens!

Euronymus merkt mijn woede op en vraagt of het gaat.
Prima.
Zo voelt het anders niet. Je komt er echt wel achter. Iedereen heeft het alleen duurt het soms te lang om eruit te komen.
'Ja ja alleen maar aardige praatjes weet je wat? Ik ben deze grot helemaal spuugzat.'
Ik ben inmiddels begonnen met hardop te praten wat zorgt voor bezorgde blikken van Arista en Dave.
'Ach kijk me niet aan met medelijden. Dat hebben jullie toch niet en al helemaal jij niet Arista!' Ik wijs naar haar en loop op haar af. Er is iets geknapt in mij wat mij furieus maakt. Altijd zeggen mensen ach wat ben je zielig vanwege dat je wees bent en ach gaat het jochie? Nou weet je? HET GAAT NIET!
'Jij. Jii weet precíes wat je mij aandoet met je excuus ooh we moeten in contact staan met de natuur. Ja ik misschien maar JIJ niet! En als je mij ziet proberen trekt je mondhoek een miniscuul beetje omhoog omdat je het grappig vindt dat het mij niet lukt! Dat ik een mislukkeling ben en dat je gewoon weer de enige bent met die rotmagie. En jij,' ik wijs naar Dave en loop wat naar hem,' jij blijft maar lekker onverschillig doen en de stoere, knappe gast uithangen. Zo van "Hey kijk mij ik ben goed in vechten en super knap! Kijk naar mij en niet naar die lelijke apen achter mij! Je denkt ALLEEN maar aan jezelf. Ik moet eerst eten. Ik moet even een nieuw paard hebben. En die moet natuurlijk wel matchen met mijn knappe uiterlijk!' Dave en Arista kijken vol verbijstering naar mij en ik kijk ze recht terug aan. Ik heb het idee dat mijn ogen in vuur en vlam staan en mijn hoofd knalrood is van de hitte en het geschreeuw. Maar ik ben nog niet klaar. Oh nee.
'Ik ben er helemaal klaar mee. Mijn hele leven ging prima voordat jullie erbij kwamen en mijn plannen overhoop haalden. Ik ben het spuugzat hoor je me! Ik ga weg! Terug naar mijn eigen avontuur. Zonder jullie idioten!' Ik kijk Arista aan en zie.... angst? Angst voor wat? Ik wilde haar niet bang maken!
'Will, kijk eens achter je..'
'Achter me? ACHTER ME? ZODAT JULLIE MOOI EEN DOLK IN MIJN RUG KUNNEN STEKEN EN MIJ ACHTERLATEN OMDAT IK ZO'N WAARDELOOS STUK PAARDENSTRONT BEN....'
'HOUD JE MOND EN KIJK ACHTER JE ENORM UILSKUIKEN!' de stem van Euronymus denderde als een onweersklap door de grot heen. Alles was in één klap stil. Ik draai mij langzaam om en hap naar adem zodra ik zie wat ik heb aangericht. Vanaf de plek waar ik sta, lopen over de grond aders alsof de grond is gespleten en er zitten twee enorme deuken in de muur. Alsof iemand met ijzeren vuisten erop heeft lopen inslaan. Ik ontbal mijn vuisten en zie dat mijn knokkels wit zijn van de kracht waarmee ik ze dichtgeknepen heb. Ik lijk wel een boos klein kind.
'Heb ik...,' ik slik even,' heb ik dat gedaan?'
Ik kijk Arista aan en ze kijkt me aan met een mengeling van ongeloof, trots, jaloezie en verwondering.
'Oh zeker heb je dat gedaan man! Kun je dat asjeblieft nog eens doen want her zag er enorm spectaculair uit. Zodra jij met je armen bewegingen begon te maken leek het alsof je een onzichtbaar ding bestuurde die op die wand daar inbeukte. Ik moet toegeven, dat was het gaafste wat ik ooit heb gezien. Maar, hoe deed je dat?'

Tja hoe deed ik dat. 'Ik voelde een soort van enorme woede en er knapte iets in mij. Ik was.... ik was... ik..' Een enorme vermoeidheid overmeesterde mij en het was al zwart voordat ik de grond raakte.