"ကိုယ္ဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ"
တစ္ဖက္ကအေလးအနက္ထားက ေမးလာေသာထိုေမးခြန္းကို ျပန္ေျဖဖို႔ရာအတြက္ အေတာ္အၾကပ္႐ိုက္ရသည္။ စကၠန႔္ေပါင္းမ်ားစြာတိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ၿပီးမွ တိုးတိတ္ျပတ္သားေသာအေျဖတစ္ခုကို ေပးမိသည္။
"ဉာဏ္လင္း.........၊ နင္ရွိေနခဲ့တဲ့ေနရာက နင္နဲ႔အသင့္ေတာ္ဆုံးပါဘဲ...၊
အဲ့တာေၾကာင့္ဒီလိုေတြလုပ္မေနဘဲ နင့္ရဲ႕ေနရာကိုျပန္သြားပါ......၊"
ဉာဏ္လင္းကေမဇင္နဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရပ္ၿပီး အဓိပၸာယ္ရွိစြာၾကည့္ပါသည္။
"ေမဇင္းမင္းရဲ႕ပုံတူပန္းခ်ီဘဲ ရွိၿပီးတကယ့္ေမဇင္မင္းမရွိတဲ့ေနရာကို ျပန္ခိုင္းေနတာလား....၊
မင္းေပးခဲ့တဲ့ဝါးပင္ေသးေသးေလးေတြက အိမ္မွာယူထားၿပီး ေရေလာင္းလဲရတာမို႔ ေက်းဇူးျပဳၿပီးအနားမွာဘဲေနပါရေစ......၊"
ေမဇင္ခ်က္ခ်င္းဘဲမ်က္ႏွာလႊဲကာ ခပ္ေဝးေဝးကိုစိုက္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ဆို႔နစ္မြန္းၾကပ္သြားေသာ ရင္ဘတ္ထဲတြင္ ေျပာျပမတတ္ေအာင္ေႏြးေထြးရသည္ကိုေတာ့ ဝန္ခံရမည္။ ရင္ခုန္သံေတြတျဖည္းျဖည္းျမန္လာေသာ္လည္း ရင္ဘတ္ႀကီးတစ္ခုလုံးကေတာ့ ဆြဲဆုတ္ထားသလို နာက်င္ေနရဆဲျဖစ္သည္။ ပိုင္ဆိုင္ဖို႔မသင့္တာေၾကာင့္ နာက်င္ရတဲ့နာက်င္ျခင္းပါဘဲ၊ တစ္ျခားဘာနဲ႔မွမတူပါဘူး.....။
စကားတစ္ခြန္းကိုေျပာထြက္ဖို႔အတြက္ အားအင္မ်ားကိုျပန္လည္ရွာေဖြရသည္၊ ပင္လယ္ေလဟာေအးေသာ္လည္း နီရဲရဲပါးျပင္ေလးႏွစ္ဖက္ကေတာ့ ေႏြး၍ေနပါသည္။ ေမဇင္ေနာက္ကိုေျခတစ္လွမ္းဆုတ္ကာ ထိုစကားကိုရင္နာနာႏွင့္ပင္ ေျပာခဲ့ရသည္။
"နင္နဲ႔ငါနဲ႔ကမတူဘူးဉာဏ္လင္း.......,၊ အရမ္းကြာျခားတယ္.......။
အဲ့တာေၾကာင့္ဒီေလာက္နဲ႔ရပ္ၿပီး နင္ရွိသင့္တဲ့ေနရာကို ျပန္ပါေတာ့........၊"
ေမဇင္မ်က္လုံးမ်ားသည္ေအာက္ကိုခ်လ်က္ ျမင္ကြင္းမ်ားသည္ေဝဝါးလာသည္၊ ေမဇင္ေနာက္ကိုတစ္လွမ္းဆုတ္လိုက္သည့္အခ်ိန္ ဉာဏ္လင္းကေရွ႕ကိုတစ္လွမ္းျပန္တိုးလာသည္။ ေမဇင္တို႔၏အရိပ္ႏွစ္ခုသည္ ဝါရင့္ရင့္သဲႏုျပင္ေပၚထင္ဟပ္လ်က္ရွိၿပီး အနီးနားကအုန္းပင္မ်ားမွ အခက္မ်ားသည္ေလျပင္းေၾကာင့္ လႈပ္ယမ္း၍ေနသည္။
YOU ARE READING
ကျေးဇူးပဲမေရယ်
Romanceဘယ်လောက်တောင်ပြတ်သားလိုက်တဲ့ အမျိုးသမီးဆိုရင်...၊ ကိုယ့်မျက်ရည်ကိုယ်သုတ်ပြီး အနှစ်နှစ်အလလ ချစ်ခဲ့တဲ့သူတစ်ယောက်ကို ရင်နာနာနဲ့ကျောခိုင်းသွားခဲ့တာပါဘဲ...။ ကျွန်တော်က မေ့ကိုအဖန်ဖန်နာကျင်စေခဲ့တာကိုး...၊ ဒါပေမဲ့ဘယ်သူ့ဆီကမှမရခဲ့ဖူးတဲ့ စစ်မှန်တဲ့မေတ္တာတွေအတ...
