COLD HEARTED GIRL OF BRANSON UNIVERSITY

Prologue

«cold girl»

Expect typos and wrong grammars!

***

I'm cold.

I'm scary as they say.

I'm not friendly.

I'm alone..but that school changed me.

The people in that school changed me.

I don't care everything around me but they made me like a caring saint.

I don't make friends nor having friends but what can I do, they're treating me one.

I don't do love but he made me fall.

Am I really changing?

Then let's find it out together.

***

Simula...

Naalimpungatan ako galing sa mahimbing na pagkakatulog ng makarinig ng mga katok galing sa labas ng pinto ng kwarto ko.

"Rainne? Can you come out for a minute, I need to talk to you about your enrollment in Branson University." rinig kong sabi ni kuya mula sa labas.

Di ako umimik at tahimik na naglakad papuntang pinto. Pagkabukas ko ng pinto ay sumalubong sakin ang nakangiting mukha ng kuya ko.

Di nako nag abala pang papasukin siya dahil walang ni isang tao sa pamamahay nato ang nakakapasok sa kwarto ko. Wala akong tinatago o ano, ayaw ko lang na pinakikialaman ang mga gamit ko at higit sa lahat ayaw ko ng dinidisturbo ako.

Di ako lumabas at nanatiling nakatayo sa gitna ng nakabukas na pinto.

Tiningnan ko siya at tinanguhan. Nakuha naman na siguro niya ang ibig kong sabihin kaya agad siyang nagsalita.

"I just want to ask you if you really are sure about entering that school. Branson University is a dangerous school, Rainne. I heard that, that school is full of bad students and what-so-called gangsters. If it's me, I won't allow you entering that school." seryosong sabi ni kuya na halata naman ang pag aalala sa boses.

"I'll go." Seryoso kong sabi at tinitigan niya naman ako ng matalim.

"Are you sure? Bak--"

"I'll be fine." Walang gana kong sabi at napabuntong hininga nalang siya.

"Okay, if that's what you want." aniya. Tss

"Anyway, don't bother buying your school supplies or what so ever. I'll take care of everything. By the way, Branson University is a dorm school. Di ka makakalabas ng school na yun kung walang pahintulot ng Dean. So, take care of yourself there, okay?" Tinanguhan ko lang siya at nginitian ng konti.

"Okay. I'll go ahead." sabi niya at tsaka ako niyakap at hinalikan sa noo. Tss

Pagkabitaw niya sa pagkakayakap sakin ay agad ko ng isinarado ang pinto.

Pumunta ako sa banyo at naligo sandali. Pagkatapos kong maligo ay tinuyo ko muna ang buhok ko at nagbihis ng pantulog. It's already 6:34pm kaya pala nagugutom nako. Makababa nga muna.

By the way, I'm Andrea Lorainne Former Anderson. A snob, cold, serious, sarcastic and an unfriendly person. Di rin ako palasalita.

I hate praises and attention. I prefer reading books in the library than going out with friends, as if I have one. I don't have a friend and if you ask me why? My answer will be, I just don't feel like having one. I like being alone with my books. I'm not a nerd if that's what you think, I just don't like noisy people and noisy places cause it just irritate's me.

Akmang maglalakad ako papuntang pinto ng biglang mag ring ang phone ko na nasa side table. Sinagot ko ang tawag ng hindi tinitingnan kung sino ang tumatawag.

"Hello? Is this Ms. Anderson?" Tanong ng nasa kabila.

"What?" I said in a bored tone.

"This is Clarissa Martinez, secretary of Mr. Anderson. He just want me to tell you that tomorrow is your first day of school in Branson University."

Kanina ko palang siniguradong dun talaga ako mag-aaral tapos bukas na agad?. Psh.

"He wants you to pack some of your thing's that is only needed. Don't worry about your uniforms, sched and etc..cause he took care of it already."

"K." Tipid kong sagot.

"And oh,,before I forgot, there will be a student that will tour you around the school tomorrow and she will be your dormmate for the whole year." Sabi ng nasa kabila.

Doormate? Tss. I don't need one.

"Tell kuya that I don't want to have a dormmate. I wanna be alone for the whole year." seryoso kong sabi.

I don't need a dormmate, sakit lang yan sa ulo.

"I'm sorry Ms. Anderson but having one or two dormmate is one of the school rule." Tss

"G." Walang gana kong sabi at akmang ibababa ang tawag ng magsalita siya ulit.

"By the way, Mr. Anderson is in Laguna right now for some important matter. It is so urgent kaya lumipad na siya agad agad at di na niya nagawang magpaalam pa sayo--"

Di ko na siya inintay pang matapos na magsalita at binaba kona ang tawag. I'm hungry to the point that her voice is starting getting on my nerves.

I'm a bitch when I'm hungry. Kaya di ako ginugutom ni kuya dito sa bahay, alam niya kung pano ako mainis lalo na pagnagagalit.

Naglakad ako papuntang pinto at binuksan ito. Pagkalabas ko ng pinto ay agad akong naglakad pababa papuntang kusina at pagdating ko dun ay naabutan ko si Cook Jeff na nagluluto.

Naglakad ako papunta sa kanya at ng mapatingin siya sakin ay bahagyang nanlaki ang mga mata niya at kagad yumuko. Tss

Minsan lang akong lumabas ng kwarto ko at mapunta sa gawing to kaya di na nakakapagtaka ang naging reaksyon niya.

"What are you cooking?" I ask him using my cold voice na di mabago bago. Di ko pinipilit na maging cold ang boses ko kung yan ang nasa isip niyo, sadyang ganito na talaga ang boses ko.

Saglit siyang natigilan sa pagkausap ko sa kanya, minsan lang ako makipag usap sa kahit kanino kahit pa sa kuya ko kaya di ko mapigilang mapangisi ng konti. Nakakatawa ang hitsura niya, parang nakarinig ng ungol ng multo.

Di naman kasi ako palasalitang tao, minsan lang nila akong marinig magsalita at yun ang mga panahong kausap ko si kuya.

"U-uhmm...a-adobo po ang n-niluluto ko po ma'am R-rainne.."
Kinakabahang aniya. He looks stupid..

Why scared? Ganyan ba talaga kanakakatakot ang boses ko na maging ang pagkausap sakin ay kailangan siyang kabahan?

"And that one?" Sabay turo ko dun sa isang pagkain na kulay itim. Pagkain ba yan?

"A-h, dinuguan po ang tawag jan ma'am R-rainne" utal niyang sabi. Problema neto? Kulang nalang himatayin sa sobrang kaba.

Makaalis na nga.

"I'll go upstairs, padalhan moko niyan mamaya sa kwarto." Bored kong sabi at agad siyang tinalikuran at nagsimulang maglakad pabalik sa kuwarto ko.

First time kong makakatikim nun, kaya parang naexcite ako ng konti. Puro delivery foods lang kasi ang kinakain ko kadalasan.

Habang naglalakad, marami akong nakakasalubong na mga maids at gaya ng naging reaksyon ni chef jeff. Parang nakakita ng multo at agad yuyuko.

How I hate attention and praises.

Pagdating ko sa kwarto ko ay agad akong nahiga sa kama at tumitig sa kisame at nag isip ng kung ano ano.

Tomorrow will be a long and tiring day for me.

=======

Thank you for reading! ^___^

If you like this chapter pls do vote, and comment narin.. ^____^