I'm a Monster. สัญลักษณ์ปีศาจ

Chapter 1

ผมตาบอด
คุณอ่านไม่ผิดหรอก ลองวนไปอ่านใหม่ก็ได้
ผมไม่แน่ใจว่ามันชั่วคราวหรือถาวร
ผมรอแม่คุยกับหมออยู่ ... แต่ผมรู้ว่าตอนนี้ผมลืมตาแล้ว แต่กลับมองไม่เห็นอะไรเลย ...ผมรู้สึกได้
แอ๊ด
พอได้ยินเสียงเปิดประตู ผมก็เด้งตัวขึ้นทันที
"ผมเป็นอะไรครับ"
"คุณมีอาการตาบอดชั่วคราวนะครับ"
"แค่ชั่วคราวใช่มั้ยครับหมอ"
"90%ของคนมีอาการนี้หายเป็นปกติใช้เวลาอย่างน้อย 2 อาทิตย์ครับ"
ผมไม่ติดค้างอะไรเพราะทางการแพทย์ไม่มีอะไรที่มันเป็น 100% อยู่แล้ว
หมอขอตัวออกจากห้องไป ผมได้ยินเสียงสะอื้นใกล้ตัวของผม ...
"ใครมาร้องไห้ขี้แยแถวนี้กันนะ?"
ผมพูดขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มไปในทิศทางที่ผมเองก็ไม่รู้
ว่ามีคนยืนอยู่รึเปล่า
"พี่ผา...พี่ผาจะมองเห็นใช่มั้ยคะ?"
เสียงอู้อี้ๆที่ฟังดูก็รู้ว่าผู้พูดคัดจมูกจากการร้องไห้ซึ่งก็คือน้องสาวของผม ... ผมไม่อยากให้เธอร้องไห้เลย
ผมอยากมองเห็น อยากดึงเธอมากอดเหลือเกิน
"ครับ พี่จะมองเห็นแน่นอน น้ำค้างอย่าร้องไห้นะ"
"ค่ะ น้ำค้างไม่ร้องแล้ว"
"ดีมาก ทำไมพี่ไม่ได้ยินเสียงแม่ล่ะ?"
"แม่..เป็นลมตอนนี้พยาบาลพาไปปฐมพยาบาลค่ะ"
ใจผมหล่นวูบทันทีที่รู้ว่าแม่เป็นลม
แล้วสาเหตุมันจะเป็นอะไรไปไม่ได้ นอกจากเพราะผม
"เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ผาก็จะได้กลับบ้านแล้วนะคะ"
น้ำค้างพูดด้วยเสียงที่สดใสขึ้นมาเล็กน้อยราวกับจะปลอบผมที่สลดไป
"อืม.."
ผมรับคำในลำคอเบาๆ
หากไม่ใช่เพราะไอ้อ้วนหนวดเฟื้อยนั่น ผมคงได้เห็นหน้าน้องสาวกับแม่ไปแล้ว
"น้ำค้าง ... พี่สงสัย"
"สงสัยอะไรคะ?"
"เจอพี่ได้ยังไง"
"..."
"บอกพี่ที"
"คือ..น้ำค้าง..น้ำค้างออกไปเที่ยวกับเพื่อน แล้วระหว่างทาง น้ำก็เห็นแท็กซี่จอดอยู่ มีลำตัวคน ออกมาจากที่คนขับ พอน้ำลงไปดูก็เห็นเป็นพี่ผาค่ะ"

น้ำค้างพูดด้วยเสียงรู้สึกผิด เธอคงกลัวผมจะโกรธที่
เธอออกไปเที่ยว ในวันที่ผมกลับจากอังกฤษ
"พี่ผาไม่โกรธน้ำนะ...น้ำขอโทษค่ะ"
"ให้มันผ่านไปเถอะ ..."
ผมส่งยิ้มไป
ผมรักเธอ การให้อภัยจึงเป็นเรื่องที่ไม่ยากนัก
"แต่แปลกนะคะ..."
"..?"
"ข้าวของที่มีค่าของพี่อยู่ครบทุกอย่างเลยค่ะ"
"แล้วตัวคนขับล่ะ"
"หายไปค่ะ ตำรวจตรวจหาทั่วพื้นที่แล้วก็ไม่เจอ"
"ถ้าจะหนีไปเปล่าๆแบบนั้น มันทำร้ายพี่ทำไม"
น้ำค้างเงียบไป
...มันไม่มีใครหาคำตอบได้หรอก
ผมเองก็ไม่อยากเสียเวลาไปโกรธแค้นเขา...
ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี