خديجة فتاه تبلغ من العمر ٢٠ عاما ذهبت إلى الدراسة فى القاهرة ذات قوام ممشوق و وجه مقبول ليست بالجميله و ليست بالدميمه
ذات طباع هادئه تلقائيه و عفويه و خجوله
تلتحق كل عام بالمدينة الجامعيه عدا هذا العام لم تلتحق بالمدينة الجامعية
فاضطرت الى إيجاد حل آخر و هو المشاركة فى السكن
فتابعت إحدى الاعلانات
يوجد سكن للمشاركه و لكن بشروط خاصه
حينما قرأت الإعلان احست ان هناك شئ يجذبها
لم تكن تعلم ما ينتظرها من حياه جديده
ترددت كثيرا فى المحادثه الهاتفية
جلست بجوارها مى و هى رفيقت دربها و صديقتها المفضله
خديجة:مش عارفه اعمل ايه يا مى فى السكن
مى: هتشوفى سكن مغتربات
خديجة: شوفت اعلان
مى: مستنيه ايه روحيله
خديجة بذهول: اروحله
مى: ايوة يلا رنى عليه
خديجة: هرن
مى: انا رايحه السكن ابقى كلمينى
خديجة بترن على رقم السكن
احمد مهندس يبلغ من العمر ٣١
شخصيه حاده غامضه بعض الشئ
يسكن فى شقته وحيدا
احمد: الو مين
خديجة: الو خديجة احمد
بسأل حضرتك اذا كان السكن فيه مكان فاضي
احمد: اه الإعلان اوك فاضي
خديجة: ممكن اجى اتفرج على السكن
احمد: مفيش مشكله تعالى بعد ساعتين
خديجة (هقعد ساعتين القعده ده)
: ممكن حضرتك تديني العنوان
احمد قالها على العنوان
ذهبت و لكن قلبها يخفق بشده و هى متردده
بعد ساعه من الوقت هاتفها يرن
خديجة: الو
احمد: الو رانيا تقريبا معايا
خديجة بصوت خافت : ايوة
احمد : وصلتى ولا لسه
خديجة: لا اه
احمد بصوت حاد قليل : وصلتى ولا موصلتيش
خديجة : اه وصلت حضرتك
احمد : اطلعى الدور ال ٣ الشقه إلى على اليمين انا فوق مستنيكى سلام
و أغلق الهاتف
خديجة متردده و يملئها الخوف اخذت ٥ دقائق حتى استجمعت قوتها و اتخذت قرار الصعود
و تضغط على الجرس
بصوت ممزوج بالجديه
احمد: مين
خديجة: انا خديجة حضرتك
احمد يفتح الباب
احمد: اهلا خديجة اتفضلى
خديجة فى خجل: شكرا استاذ احمد
تدخل خديجة و احمد يغلق الباب
احمد: انتى بتدرسى ايه يا رانيا
خديجة : حقوق انجلش و حضرتك
احمد بابتسامه: انا مهندس
ادخلى اعمليلنا فنجانين قهوه و بعدين افرجك على الشقه و اوضتك
خديجة بتلاقئيه: حاضر
احمد : المطبخ على ايدك اليمين
تذهب خديجة لتحضير القهوة و تسأل نفسها
ايه ده
ازاى وافقت كده اعمله القهوة
و انا اصلا لسه معرفهوش و لا اعرف هسكن ولا لا
و تقوم بتحضير فنجانان قهوه
تجد نفسها بتلاقئيه: اتفضل يا استاذ احمد
احمد مبتسم: شكرا يا خديجة
يشعل سيجارة و ياخذ رشفه من القهوة
احمد : انتى اول سنه ليكى فى الكليه
خديجة: لا تانى سنه يا استاذ احمد
احمد : و اول سنه كنتى ساكنه فين
خديجة: فى المدينه
احمد: كويس
يقف احمد
احمد: يلا افرجك على الشقه و على اوضتك
خديجة: اتفضل حضرتك
احمد : ده اوضتك
خديجة: حلوة بس انا معايا فرش و بطاطين
احمد: ممكن متحتجهمش على العموم ممكن اخليهملك فى المخزن
خديجة: متشكره جدا
احمد يشاور : ده اوضتى
طبعا شوفتى المطبخ
و ده الحمام
و ده اوضه مقفولة مبحبش حد يقربلها
نظرت خديجة باستغراب لأحمد و للاوضه
و ده مكانى المفضل و شاور على التراث
مشى للصاله و قعد و حط رجل على رجل
احمد : ايه رايك
خديجة: طبعا شقه جميله جدا يا استاذ احمد
احمد: هتقدرى تسكنى من امتى
خديجة فى ذهول : اسكن
لازم اعرف الاول هقدر على الإيجار ولا لا
احمد فى نظره حاده: حد طلب منك ايجار
خديجة فى سرها بصوت خافت : اومال هسكن ببلاش
احمد: بتقولى ايه يا خديجة
خديجة: مش بقول
احمد: خلاص روحي هاتى حاجتك و تعالى
خديجة: حاضر
و تقوم خديجة و تذهب إلى مى
مى: مالك شكلك مخطوف كده ليه
خديجة: قابلت صاحب الشقه
مى بضحك : شكله عجوز و مكركب و شقه وحشه
خديجة: لا
مى : اومال مالك فى ايه
خديجة: مش عارفه
المهم انا هروح السكن النهارده
مى : لا النهارده هتقعدى معايا
اسكتى مين جايه
خديجة بلا مباله: مين
مى : البت دينا و جايبه معاها اكله إنما ايه
خديجة: انا هروح السكن احط حاجتى و ارتاح شويه و اقابلكم بكره
مى: خلاص مش هناكل من الاكل ده الا لما تاجى
خديجة: لا مش مهم
و تسرح مع نفسها
مهندس احمد
انا ليه بسمع كلامه
ليه فى حاجه غريبه حاساها اول مره احسها
غريب كمان انه عامل اعلان و مش عاوز ايجار
غريب الاوضه المقفوله
الاغرب اذا بسمع كلامه
تذهب إلى الشقه
تضغط الجرس
احمد يفتح الباب
اهلا خديجة
خديجة: انا جبت حاجتى وجيت
احمد: فى نسخه من مفتاح الشقه فى اوضتك
انا داخل انام
سلام
خديجة : سلام
تذهب إلى غرفتها و تقوم بترتيبها و تزيينها باشيائها
و تذهب إلى سريرها الجديد
و تفكر فى مستقبلها و تسرح فى احلامها حتى تغض فى النوم
تصحى الساعه ٦
بتتحرك بخفه و بخوف
تدخل المطبخ و تجهز مشروبها المفضل شاى بلبن
بتمد ايديها على علبه الشاى
احمد: قهوه زياده يا خديجة
خديجة توقع علبه الشاى من الخضه
احمد يبصلها بتبريقه
خديجة بتلقائيه و خوف : ح حاضر حاضر
احمد يروح على التراث و يحط رجل على رجل و يولع سيجارة
خديجة تخاطب نفسها
ايه الى مصحيه بدرى
يا ترى انا الى صحيته
و ايه البصه ده انا كنت هموت من الخوف
و ايه الى بعمله ده اى حاجه حاضر حاضر
اوديله القهوة بقا
خديجة: اتفضل يا بشمهندس احمد
احمد : حطيها هنا
و يشاور على الترابيزه الى قدامه
خديجة بعد ما تحط القهوه: هو انا صحيتك يا بشمهندس
احمد يدوق القهوة: تسلم ايدك
لا انا متعود اصحا ٦
انتى ايه الى مصحيكى بدرى كده
خديجة: عادى
احمد يولع سيجارة: اخبار الكليه ايه
خديجة: اهو ماشيه
ممكن اسالك سؤال
احمد : اسألى
خديجة: انت ليه عامل اعلان مشاركه فى سكن و واضح انك مش محتاج فلوس
احمد: هتعرفى مع الوقت يا رانيا
خديجة : طيب سؤال تانى
احمد: اسألى
خديجة: الاوضه ده مقفولة ليه
احمد يقف و بنرفزه : ملكيش دعوه بالاوضه ده
خديجة بخوف : حاضر حاضر
و تقف خديجة و تمشى
احمد يمسك ايديها و بصوت جاد : رايحه فين
خديجة مزهوله مبسوطه متلخبطه: رايحه رايحه
احمد: فين
خديجة: اوضتى هلبس و اروح الجامعه
احمد يسيب ايديها : من دلوقتي
خديجة: مش عارفه بقا
احمد: تعالى اقعدى
خديجة: ليه
احمد يبصلها: بقولك اقعدى
خديجة (هقوله لا ): حاضر
(ايه الى بعمله ده مش قولت هقول لا)
احمد : ناقصك حاجه فى اوضتك او فى الشقه
خديجة: معرفش هشوف و لو حاجه ناقصه هجبها
احمد بغضب : تجيبيها
متجبيش حاجه الى ناقص قولى عليه و هجيبه
خديجة (هو مجنون ولا ايه ده) : الى تشوفه
احمد : هاتيلى علبه السجاير على المكتب فى اوضتى
خديجة تجرى و تدخل الاوضه تلمح طرف كرباج
تتخض و تاخد السجاير و توديها لاحمد
خديجة: اتفضل يا بشمهندس
احمد: محاضرتك الساعه كام
خديجة: من ١١ ل ٢
و فى محاضرة تانيه مش مهمه
احمد : طيب اجهزى نص ساعة و هنروح مشوار
خديجة: مشوار ايه
و حضرتك بتعاملنى كده ليه
انا عاوزة افهم فى ايه
احمد يبصلها بغضب
خديجة: نص ساعة و هكون جاهزه
ايه الى انا فيه ده
مش عارفه اقوله لا خالص
يا ترى البس ايه
اختارت خديجة جيبه و بلوزه و طرحه
خرجت
خديجة: بشمهندس احمد
احمد يبصلها : مش قولتلك اجهزى
خديجة: انا جاهزه اهو
احمد : روحي اجهزى
خديجة:حاضر
معجبهوش لبسى
طيب البس ايه
فكرت و لبست طقم تانى و خرجت
خديجة: بشمهندس احمد
احمد: البسى الطقم الى لبستيه فى الاول
خديجة: حاضر
ايه ده فى ايه ما انا كنت لابسه
غيرت و طلعت
خديجة: بشمهندس احمد انا جاهزه
احمد: يلا بينا
خديجة: على فين
احمد مبتسم: متساليش
خديجة: ليه
احمد : متساليش
خديجة: حاضر
احمد بصوت واطي: good slave
خديجة: بتقول حاجه يا بشمهندس
احمد: لا
يركب العربية مع بعض
احمد يشغل ام كلثوم
خديجة: بحبها
احمد: و انا كمان
سبب حبى ليها الرسم
كنت اشغلها و انا برسم و اسرح فى الرسم و فى صوتها
خديجة مبسوطه و منصته جدا
احمد: انزلى
خديجة: هه
احمد: وصلنا انزلى
خديجة: بجد
و بتنزل
احمد ماشى و هى وراه
دخل محل ملابس
خديجة: انتى هتشترى هدوم ليك ولا ايه يا بشمهندس
احمد يبصلها بغضب خفيف: مش انا قولتلك متساليش
خديجة اتخضت جدا : حاضر حاضر اسفه نسيت
( فى ايه مالى ده انا لسانى مبيسكتش من كتر الرد مش قادره ارد عليه ليه)
احمد يشاور على طقمين: قيسي ده و قيسى ده
خديجة: ممكن اسال
احمد : قيسي
خديجة: حاضر
تخلص و يحاسب و يركبو العربية و يركن
احمد: ثوانى و جاى
خديجة: عطشانه
احمد مبتسم : طيب
يرجع معاه علبه و شنطه فيها ميه و عصير و شوكولاته
احمد : اشربى
خديجة: شكرا جدا
احمد: متفتحيش العلبه ده الا لما اقولك
خديجة( فضول هيجننها) : حاضر
ممكن سؤال
احمد مبتسم: اسألى
خديجة: اولا جميل جدا و انت مبتسم
ثانيا مرعب جدا و انت مكشر
احمد بيضحك: ده غزل
خديجة: لا ده حقيقة
احمد : طيب اسأل
خديجة: ليه الطقمين دول
و بتعاملنى كده ليه
احمد: هتعرفى كل حاجه في وقتها
انزلى
خديجة: انزل فين
احمد بغضب: قولتلك متساليش
خديجة فى توتر و خوف : اسفه والله نسيت و مش متعوده مسالش
احمد: انزلى
خديجة: حاضر
يدخلو مطعم
احمد : تاكلي ايه
خديجة: اسأل فى ايه عندهم و لا بردو مسالش
احمد يشاور للمتر: ٢ سوشى
رانيا مذهوله ( ده مسالنيش هاكل ايه بس هو عرف ازاى انى بحب السوشى )
خديجة: بشمهندس احمد
احمد : نعم
خديجة: فى حاجه غريبه عاوزه اقولك عليها
احمد : حاجه ايه الى غريبه
خديجة: انا مع الناس كلها لسانى طويل و برد و مبعملش حاجه لحد خالص
احمد : و ايه الغريب فى كده
خديجة: مش عارفه مع حضرتك مبقدرش اقولك لا او معملش الى تقولى عليه
احمد : هتفهمى يا خديجة
خديجة: و فى حاجه تانى
احمد : ايه تانى
خديجة: حضرتك بتعمل ايه بالكرباج الى فى اوضتك
احمد : كرباج فى اوضتى
و انتى دخلتى اوضتى امتى و ليه
خديجة( بخوف ) : لما قولتلى هاتى السجاير
احمد : اه
ده بتاع حصانى لطيفه
خديجة: و بتضربها بيه
احمد : ايوة طبعا
خديجة: حرام و ليه تضربه
احمد : علشان اطلق له العنان و يزيد من سرعته و يسبق الكل
خديجة( منبهره ) : كل ده بضربه
احمد : على فكره انا بحب لطيفه جدا
خديجة: بس انت بتضربها
احمد : و هى بتحبنى
خديجة: بس انت بتضربها
احمد : هى عارفه انا بضربها ليه
عارفه ان ضربتى ليه مش غل ولا حقد ولا افترا و لا تار بايت بينى و بينها
ضربتى ليه تنبيه ليه
يلا أجرى علشان متأخرين
و على حسب قوه الضربه هى بتفهم احنا متأخرين قد ايه
خديجة: ممكن اشوف لطيفه
احمد : هرتب يوم و نروح نشوفها
بينده على المتر
الشيك لو سمحت
و يحاسب
يوصل خديجة للجامعه
تقابلها صاحبتها مى
مى: اخبارك ايه يا قلبى
خديجة: كويسه الحمد لله
مى : مرتاحه فى السكن الجديد ولا هتدورى على سكن تانى يا خوخه
خديجة: مرتاحه سكن هادى و نضيف
مى : لا لا لازم اجى اقضى معاكى يوم
خديجة: مينفعش لازم استأذن مهندس احمد
مى : مهندس احمد
خديجة : صاحب السكن
مى : مز ولا لا
خديجة(بخجل): معرفش
مى: احكيلى يا بت
خديجة : معرفش بس هو حلو
مى : لازم اشوفه يا خوخه
خديجة(بغيره) : ان شاءالله
مى: يلا علشان هنروح المحاضره
خديجة: يلا فين باقي البنات
مى : فى المدرج يا اختى
خديجة: يلا بدل ما الدكتور المجنون ميدخلناش
و يدخلو المدرج
يخلصو المحاضره
مى : دكتور رغاى
خديجة : ده شرحه حلو اوى بس مجنون ههههه
مى: مجنون بس قمر
دينا : اتلمى يا بت
خديجة: قوليلها و النبى
دينا : ده بت قليله الحيا
خديجة: ايوة كده وريهم لهجت البلد
مى : مز انا هشقط واحد كده مز
دينا : انتى مبتخجليش
مى : انا جعانه يلا بينا على السكن ناكل البطه
دينا : دايما همك على بطنك
خديجة: انا همشي
دينا : تمشى فين
مى : للمز
دينا : مز ايه ده
خديجة: تقصد مهندس احمد
مى : أصلها سكنت بره السنه دى
دينا : مقولتوليش ليه يا خوخه
فى سكن تبع واحد قريبنا
مى : خلاص تنقل لسكن قريبكم
خديجة: انا خلاص سكنت
مى : متقدرش تسيب المز
دينا : بطلى يا بت قله ادب
شوفى و فى اى وقت انا اكلم ابويا يكلمك قريبنا
خديجة: هشوف لو ينفع هنقل
انا همشي
مى: و البطه
خديجة: مش جعانه
دينا: خلى بالك من نفسك
خديجة: سلام
مى : سلام
تخرج خديجة على البيت
و تفتح الباب
الشقه شبه مظلمه
تدخل بحذر و خوف
خديجة (بصوت خافت) : بشمهندس احمد
بشمهندس احمد
مفيش اجابه
ترة نور خفيف تتجه ليه
تضع يدها على اكره الباب لتفتح الغرفه
الغرفه مغلقه
يزداد خوفها
إذ بباب الشقه يفتح
و الاضائه تشتعل
احمد : بتعملى ايه عندك
خديجة( بفرحه و خوف و توتر ) : انا مبعملش حاجه هو
احمد : هو ايه انا مش قولتلك الاوضه ده ملكيش دعوه بيها
خديجة: انا معرفش انها الاوضه
احمد: اومال بتعملى ايه عندها
خديجة: ممكن حضرتك تهدى و اشرحلك
احمد: اشرحى من غير كدب
خديجة (بتوتر) : انا الكهرباء قاطعه و الاوضه منوره و مش شايفه و جيت مفكراها المطبخ و بفتحها مش راضية و كنت خايفه و النور جه
احمد (مبتسم) : انتى متعرفيش مكان مفاتيح الاضائه
خديجة: بالظبط
احمد: طيب تمام
تعالى احكيلى
عملتى ايه النهارده فى الكليه
و يتجه الى الصالون
خديجة وراه
خديجة: مفيش
رحت و قابلت زمايلى
و كانو عاوزين ياجولى قولتلهم لما استأذن حضرتك
و بصراحه فى واحده زميلتي هتشوفلى سكن
احمد (يظهر عليه ملامح الغضب ) : زمايلك ياجو مفيش مشكله بس مبحبش الدوشه و التدخل
سكن ليه انتى مش مرتاحه هنا
خديجة: هيعوزو ياجو و هنزعج حضرتك و مش هنبقى براحتنا و أحيانا بنسهر
احمد: ده زى شقتك مسمعش كلمه هشوف سكن تانى
خديجة: بس حضرتك
احمد : قولتلك زى شقتك
خديجة: الى تشوفه حضرتك
ممكن اغير هدومى
احمد : روحى و انا هقوم اروح المكتب
احمد دخل خد لاب توب و لوحات و نزل
خديجة دخلت اوضتها
غيرت هدومها و قعدت على السرير
خديجة: الاوضه ده فيها ايه
اكيد سر كبير
ممكن تكون اوضه مراته
بس باين انه مش متجوز
ممكن تكون اوضه بنته
ايه الغباء ده مش متجوز ازاى هيكون عنده بنت
ممكن يكون
صحيح العلبه الى قالى متفتحيهاش فينها
يا نهار ابيض لو ضاعت
تقوم تدور عليها
تقلب اوضتها و تلاقيها
تحطها على السرير
يا ترى فيكى ايه
هفتحها
لا مش هينفع قالى لما اقولك افتحيها
يعنى هو هيعرف منين انى فتحتها
لا مقدرش مش هفتحها
و تحطها على مكتبها
وتفكر و تاخد قرار انها هتفتحها
تقوم تمد ايديها و هتفتحها
باب الشقه يخبط
خديجة تتخض
تبلم مش عارفه تعمل ايه
بصوت خايف
خديجة: مين
احمد: انا احمد افتحى
خديجة: حاضر
تفتح الباب
احمد يدخل على اوضته
يجيب حاجه و هينزل
خديجة: بشمهندس احمد
احمد يقف : ايوة
رانيا: حضرتك هتتعشا بره ولا اعمل حسابك معايا
احمد : اعملى حسابك هنتعشا بره
خديجة: بس حضرتك
احمد : خلاص علشان مستعجل هرن عليكي تجهزى سلام دلوقتي
خديجة: حاضر
تدخل اوضتها
دلوقتى لو كان شافنى و انا فاتحه العلبه كنت هعمل ايه
الحمد لله انه مخدش باله
البس ايه
احط ميكب ولا لا
البس بنطلون ولا جيبه
ايه الحيره ده
انا هطلع طقمين و لما ياجى اوريهمله
تقوم تذاكر
فجأه تليفونها يرن
تتخض
تلاقى مى بترن عليها
خديجة: الو
مى : الو
بقولك ايه يا خوخه هتتعشى معانا و لا ناجى بالأكل نتعشى معاكى
البت دينا جالها النهارده زياره
خديجة: مش هينفع خليها فى يوم تانى النهارده مش هينفع انزل خالص
مى : براحتك لو ملقتيش نصيبك متزعليش
خديجة: بالهنا والشفا
مى: و اخبار المز ايه
خديجة: مز مز مين
مى (بسخريه) : البشمهندس
خديجة: انتى فايقة
مى : احكيلى هو كلمك
خديجة: مى انا تعبانه و عاوزة انام
مى: نامى هتفوتك سهره معانا
خديجة: هتتعوض يلا تصبحى على خير
مى: و انتى من اهله و سلميلى على البشمهندس
خديجة ( بغضب ) : سلام يا مى
و تقفل الخط فى وشها
قال اسلملها على البشمهندس قال
و تكمل مذاكرتها بس بدون تركيز
و تسرح شويه و تليفونها يرن
ترد
خديجة: ايوة يا بشمهندس
احمد:جهزتى
خديجة: بصراحه لا خايفه البس و اللبس ميعجبكش و تخلينى اغيره
احمد: خلاص انا خمس دقايق و هكون فى البيت
سلام
خديجة:سلام
تقعد خديجة منتظره
انا غيرت عليه ليه
ايه الى بيحصل معايا ده
يا ترى هنروح فين
و تسرح مع نفسها و تحلم
و فجأه الباب يرن
من فرحتها تجرى على الباب
و تفتح قبل ما تخلص الرنه
و تاخد احمد بالاحضان و تلاقيه حاضنها
و ياخدها من ايديها و يطلعو على الاسطبل
و تركب وراه الحصان و يجرى بيها
و يقعدو فى مطعم
احمد : عارفه يا خوخه انا بحبك
خديجة: انا بحبك جدا و نفسى اسعدك
احمد: هتقدرى
خديجة: هحاول
انا مش عارفه و انا معاك بحس احساس غريب
و فجأه
يرن جرس الباب و تستيقظ خديجة مفزوعه و زعلانه انها مكملتش الحلم
تجرى على الباب و تفتحه
خديجة : حمد لله على السلامة يا بشمهندس
و بتلاقائيه تاخد منه الشنطه و فى شنطه تانى ماسكها فى ايده التانيه
احمد: الله يسلمك
اتاخرت عليكي
خديجة : لا لا يا بشمهندس(فى سرها كنت اتاخرت شويه عاوزه اكمل الحلم )
احمد : هتلبسى ايه
خديجة: مش عارفه يا بشمهندس
احمد : خدى الشنطه دى و البسى الموجود
خديجة: يا بشمهندس كتير كده
احمد : ششششش
هاخد شور و اغير تكونى جهزتى
خديجة: حاضر
يدخل احمد ياخد شور و يجهز
خديجة تدخل اوضتها
هو عرف مقاسى ازاى
اما افتح و اشوف جايبلى ايه البسه
لقيت جيبه و بلوزه و طرحه كبيره و جزمه (معرفش كتير فى لبس البنات بس هو أقرب للواسع المتغطى )
لبسته و قعدت مبسوطه بيه و مستنيه
احمد : رانيا جهزتى ولا لسه
خديجة: جايه حاضر
احمد ينظر إلى رانيا
خديجة: ايه فى حاجه غلط ولا ايه
احمد: لا تمام أجمل مما كنت متوقع
خديجة: وقعت قلبى يا بشمهندس
احمد مبتسم: سلامه قلبك
يلا بينا
خديجة: على فين
احمد: انا قولتلك ايه
خديجة:اسفه مش هسال تانى
احمد: متتكررش
خديجة:حاضر يا بشمهندس
ينزلو و يركبو العربية
احمد: عملتى ايه النهارده
خديجة: فى ايه يا بشمهندس
احمد:فى يومك
خديجة:رحت الكليه و رجعت السكن و
احمد مقاطع رانيا:اسمه البيت أو الشقه
خديجة:حاضر
رجعت البيت و ذاكرت شويه و استنيت حضرتك
احمد:ركزى فى مذاكرتك عاوزك تتعينى معيده
خديجة:معيده مره واحده
احمد بنبره حاده:طبعا معيده مش هقبل اقل من كده
خديجة:حاضر هحاول والله ان شاء الله
احمد:شوفى الى محتاجاه ايه و هوفرهولك
خديجة:ربنا يخليك يا بشمهندس
احمد:اسمها ربنا يديمك
لان يخليك من التخلى
و يديمك من الاستدامه
خديجة:بس كله ب
احمد:مليش دعوه بحد
خديجة:حاضر
يقف بالعربيه
احمد:انزلى وصلنا
خديجة:حاضر
(ده حتى الكلام بيحسبنى عليه و بيصححهولى)
يمشى قدامها و هى وراه
(احمدبيفكر يمسك ايديها)
(خديجة نفسها يمسك ايديها )
يوصلو على التربيزه
احمد اول ما يقعدو ياجى الجرسون
الجرسون: نورتنا يا بشمهندس
احمد:ده نورك يا وليد
الجرسون:طلب حضرتك ولا حضرتك عاوز حاجه تانى
احمد:اه نفس الطلب بس طلبين
الجرسون:عشر دقايق و ينزل الاكل يا افندم
احمد:اوك يا وليد
يمشى الجرسون
خديجة:شكل حضرتك بتاجى كتير هنا
احمد:اه
خديجة:حضرتك مسالتنيش هتعشا ايه
احمد:الى طلبتهولك هتاكليه
خديجة:مش ممكن اكون..
احمد:الى طلبتهولك هتاكليه
خديجة:حاضر حاضر
الجرسون يجيب الاكل و يمشى
(الاكل عباره عن فراخ و رز و بطاطس و ملوخية و طبق محشى مشكل )
احمد:الاكل كله يخلص
خديجة:بس انا ...
احمد بيبصلها
خديجة:هخلصه كله
احمد يخلص الاكل و يقوم يغسل ايده و يرجع
خديجة:بشمهندس ممكن اقول لحضرتك حاجه
احمد:قولى
خديجة:مش قادره اكمل تانى
احمد:قومى اغسلى ايدك و تعالى
خديجة:شكرا جدا
تقوم رانيا تغسل ايديها و هى جايه تلاقى على الترابيزه
خديجة (يا ترى العلبه ده فيها ايه و لمين)
تقعد على التربيزه
احمد يحرك العلبه باتجاه رانيا
احمد:متفتحيهاش غير لما اقولك
خديجة:ده ليا
احمد مبتسم:اه ليكى
خديجة:ممكن اسال سؤال
احمد: ابتديتى تتعلمى اسألى
خديجة:انت جبتها امتى
احمد:اسمها انت بردو
خديجة:اسفه اسفه
حضرتك
احمد:جبتها قبل ما اجى و خلتها هنا
اه صحيح فى اى وقت عاوزة تاجى المطعم انتى و زمايلك تعالى و متقلقيش من الحساب
خديجة:نعم اجى انا و زمايلى هنا
ده مطعم غالى حضرتك و هيبقى مكلف جدا
احمد مبتسم: وليد اندهلى المدير
خديجة مستغربه:حضرتك بتنده المدير ليه
احمد:ششششش
متساليش
خديجة:اسفه
المدير:منور يا بشمهندس
احمد:نورك يا خالد
خالد:الاكل عجبك يا بشمهندس
احمد:كويس جدا و الخدمه اتحسنت و شايف العملاء مبسوطين
خالد: كله بتوجيهاتك
احمد:صحيح يا خالد التربيزه الى تقعد عليها انسه رانيا متحسبهاش
خالد:أوامر حضرتك
احمد:شكرا يا خالد تقدر تشوف شغلك
خالد:عن اذنك
احمد:اتفضل
خديجة مش فاهمه حاجه
خديجة:ممكن اسال حضرتك
احمد:اسألى
خديجة:هو انا مش فاهمه حاجه
و حضرتك بتكلم المدير
و قال لحضرتك بتوجيهاتك
و قال لحضرتك أوامر حضرتك
ممكن بس تفهمنى
احمد مبتسم:تعالى انتى و زمايلك و متحاسبيش
انا صاحب المطعم ده
خديجة فى ذهول:بجد
احمد:ههزر
خديجة:اسفه مقصدش
بس بردو هيبقى تكلفه
احمد بتكشيره:انا قولتلك ايه
خديجة:حاضر الى تشوفه حضرتك(يا نهار ابيض ايه التكشيره ده)
احمد:يلا بينا
خديجة:حاضر
يخرج احمد و رانيا وراه
خديجة(هو فى ايه انا مش كده مع اى حد ايه الى بيحصل معايا ده يوووووووه بقا)
يركبو العربية
احمد:انتى غلطتى كام مره النهارده
خديجة مذهوله و مخضوضه و مش عارفه تنطق و احساس غريب مش عارفاه
احمد بنبره حاده: انتى غلطتى كاام مره النهارده
خديجة:انا انا غلطت فى ايه طيب
احمد:لما نروح هنشوف غلطتى فى ايه
خديجة:طيب حضرتك قولى انا غلطت فى ايه
انا مش عارفه بجد
احمد :مسمعش صوتك الا لما اقولك اتكلمى
خديجة بتحرك راسها بمعنى حاضر
يوصل للباب العماره
و ينزل من العربية
و يطلع
و خديجة تجرى وراه لغايه باب الشقه و يدخل احمد و خديجة الشقه
احمد:تعالى هنا
خديجة:حاضر يا بشمهندس
احمد (بنبره حاده) : لما نكون فى مكان عام مش بهزر
خديجة:تمام يا بشمهندس بس
احمد:من غير بس
انتى غلطتى كتير النهارده
خديجة:مقصدش اغلط
احمد:روحى اعمليلى قهوه
خديجة:حاضر يا بشمهندس دقيقه و اجبها لحضرتك
(هو انا خايفه كده ليه)
تروح خديجة بتعمل القهوة
خديجة:اتفضل يا بشمهندس
احمد:فى قهوه تتقدم من غير ميه
خديجة:حاضر ثوانى نسيت بس
احمد:بسرعه
خديجة:حاضر
تروح خديجة تجرى و تجيب الميه
خديجة:اتفضل يا بشمهندس
احمد :حطيها
خديجة:حاضر
احمد:اقعدى
خديجة:حاضر هو فى حاجه يا بشمهندس
احمد: قولتلك تستاذنى قبل ما تسالى
خديجة(فى خوف) : بنسى غصب عنى و بصراحه خايفه
احمد: بتنسى ليه
خديجة:معرفش
احمد:خايفه من ايه
خديجة:معرفش
احمد:اومال تعرفى ايه
خديجة:معرفش بجد
احمد:طيب اخبار الدراسه ايه
خديجة:بذاكر و بحضر محاضراتى و تمام ماشيه
احمد:بتذاكرى كام ساعه
خديجة:مبحسبش
احمد:ليه
خديجة:على حسب المحاضرات و اليوم
احمد:حقوق صعبه
خديجة:حفظ كتير بس
احمد:بس ايه
خديجة:بس بحاول فيها
احمد: اهم حاجه تحاولى و تعملى الى عليكى
النتيجه بيبقى فيها توفيق او عدم توفيق
لكن متلعبيش و متتعبيش و تقولى انك فاشله
الفشل هو عدم المحاوله
الفشل انك متحاربيش علشان تبقى الأحسن
خديجة:بحاول يا بشمهندس
احمد: اهم حاجه متقصريش مهما حصل حتى حلمك قدام عنيكى هيبقى فى معوقات كتير و إحباط اكتر
خديجة: فعلا ده الى بيحصل
احمد: و لو حصل تعنيف او شد انك مقصره و انك لازم تعملى و تعملى و تشدى حيلك لازم تفهمى ان ده لمصلحتك اولا يمكن الطريقه تختلف من شخص للتانى
خديجة:ما هو يا بشمهندس ده بيولد حمل كبير و ضغط
احمد (مبتسم ) : طيب ليه منحولهوش لدافع لطاقه ايجابيه الى بينصحك مهما كانت طريقته اكيد حاجه فى الاتنين
يا اما منتظر منك حاجه عظيمه و شايف فيكى ده
يا اما انتى أمله و نفسه يشوفك احسن
خديجة: أمله يقعد يقولى فاشله و ذاكرى و بلاش مياعه و و و
احمد: من حبه ليكى
خديجة: ممكن
احمد : تعالى هنا
خديجة: نعم يا بشمهندس
احمد (بلهجه جاده ) : عارفه غلطتى فى ايه
خديجة: لا
احمد : اولا
لما اقولك على حاجه مبهزرش
خديجة: حضرتك انا كنت بس بسأل
احمد: ثانيا
مبحبش النقاش الكتير
ليكى مساحه تناقشى فيها لما اكون عاوز
خديجة: حاضر
احمد: ثالثا
انا شايف انك بتتعلمى بسرعه و بتلتزمى بالى اقولك عليه
خديجة:بس انا مش فاهمه حاجه
احمد: هتفهمى كل حاجه ليها وقت
خديجة: حاضر ممكن سؤال
احمد : شطوره اسألى
خديجة:شكرا
العلبه الى حضرتك قولتلى مفتحهاش
احمد: مالها
خديجة: فيها ايه
احمد (بنظره صارمه ) : انا قولتلك ايه
خديجة:حضرتك قولت لما تقولي افتحها
احمد : يبقى ليه الاستعجال
خديجة: حضرتك الفضول
احمد ( بنظره غضب ) : اسوء حاجه الفضول
الفضول بيشدك لحاجات سيئه
بيشدك انك ممكن تجربى حاجات مضره
مضره نفسيا او جسديا
الفضول ده هو السبب فى حاجات كتيييير احنا بنعانى منها
خديجة: بس حضرتك ده مش بايدى
احمد: لازم يكون فى شويه عقل و حكمه
مش اى حاجه جديده من داعى الفضول أجرى وراها
الكل دلوقتى بيضيع و بيتاذى بسبب الفضول
خديجة: حضرتك متضايق ليه
احمد: متضايق لان المعظم بيحب التقليد الأعمى و التجربه بداعى الفضول
صح ولا غلط مش مهم
حلال ولا حرام مش مهم
طيب ليه الاجابه فضول
خديجة:يعنى حضرتك مجربتش حاجه بسبب الفضول
احمد: انااااا قولتلك ايه
خديجة : اسفه بس حضرتك احنا بنتناقش
احمد: حتى لو بنتناقش تستاذنى
خديجة: حاضر
احمد : اهلك فين
خديجة: ماما و بابا
احمد: و اخواتك
خديجة: معنديش
احمد: و باباكى و مامتك
خديجة : بابا عايش و ماما عايشه
بس بابا يا مسافر يا فى الشغل مبشفهوش كتير
احمد: هى ده المشكله
خديجة: مشكله ايه
احمد : الاهل و الرقابه
الاهل بينسو ان عليهم مسؤليه تجاه أولادهم
مش إهمال تقصير غير متعمد
بسبب قسوة و ظروف الحياه
خديجة: بس ماما موجوده
احمد : حتى لو موجوده لازم اب يطبب و يدلع و يفهم و يربى و الام دورها كبير فى التربيه بس الاب سند و ضهر و عادات و تقاليد
خديجة: عادات و تقاليد
احمد : ايوة عادات و تقاليد و دين
اعملى ده و متعمليش ده
خديجة: ازاى
احمد: علشان ده غلط و وحش و ده أفضل و احسن
خديجة: بجد
احمد : لبس مثلا
الضيق و المحزق و الملزق و المقطع و العريان
خديجة : مبلبسهمش بس عندى فضول اجربهم
احمد : ليه
خديجة: ليه ايه
احمد: مبتلبسهوش و ليه عاوزه تجربى
خديجة: مش عارفه ممكن فضول
احمد (بغضب ) : فضول بردو
و يقف
يتبع
