Perdeden dolayı seyrek gelen güneş ışığıyla gözlerimi açtım. Yine kavga ediyolar. Bizim evimizde hergün bağrış çağrış olur. Annem ve babam sağolsun.
Dayanamayıp aşağı indim. Beni görünce durdular. "Ada, kızım şey biz.." dedi babam. Bu arada benim adım Ada. Lise 2 ye gidiyorum. Ödlek ve tatlış bi kızım. "Konuşuyodunuz dimi. Sadece konuşuyodunuz." dedim gülerek. İkiside sustu. Hiç bişi diyemediler. "Ben hergün bu bağrış çağrışlarla uyanmak zorunda değilim." dedim sinirli bi şekilde. Sonra odama gidip kapıyı kitledim. Üstüme salaş bi kazak ve kot şortu giydim. Saçlarımı tarayıp sadece ruj ve eyeliner sürdükten sonra bavulumu alıp kıyafetlerimi bavula tıktım. Kapıyı açtım. Beni öyle gördüklerinde "Napıyorsun Ada?" "Gidemezsin bi yere" dediler. İkisinide dinlemedim. Ayakkabılarımı giyip. Evden çıktım. Peşimden gelmesinler diye yoldan geçen bir taksiyi durdurdum. Nereye gideceğimi, napıcağımı hiç bilmiyodum. Ama gidiyodum. Nereye gittiğimi bilmeden...
"Burda duralım."dedim ve indim taksiden okula doğru yürümeye başladım. Beni gören Damla ve Eda yanıma geldi. Nolduğunu, elimdeki valizi sordular. Hepsini anlattım. İkiside "bizde kalabilirsin" dediler. Ama istemedim. Kimseye yük olmak istemiyorum. Hocalardan izin alıp okuldan çıktım. Yürüdüm.. Sadece yürüdüm.. Taki..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Korkunun Ecele Faydası Yok
RandomKüçük bir gerçek. Öleceksiniz. Tüm çabalar nafiledir, hiç kimse sonsuza dek yaşayamaz. Keyfinizi kaçırdıysam, kusura bakmayın. Size tavsiyem, vaktiniz geldiğinden panik yapmayın. Korkunun ecele faydası yok.
