နောက်ဆုံးတော့ငါ့ပြိုင်ဘက်ကဒေဝါလီခံလိုက်ရပြီ!( မြန်မာဘာသာပြန်)

Chapter 1

Unicode

ကျီရန် သူ့ဘေးနားရှိ ဖုန်းမြည်သံကြောင့်နိုးလာခဲ့သည်။

' နေပါဦး...ဒီ ringtone သံက ဘယ်ကနေရောက်လာတာလဲ..?'

သူမူးနောက်နောက်နဲ့နိုးလာခဲ့ပြီး လက်ကိုဆန့်ကာ ဖုန်းကိုလှမ်းယူလိုက်သည်။လက်ကိုမလိုက်သည်နှင့် အရိုးထဲထိအောင်နာကျင်မှုကသူ့ကိုလုံးဝနိုးစေခဲ့သည်။

မသိစိတ်ရဲ့လှုံ့ဆော်မှုအရ သူ့မျက်လုံးတွေကိုဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့၏။နက်မှောင်ပြီးတိမ်မည်းများရစ်သန်းနေသော အိုင်းရစ်ပန်းလေးသဖွယ်မျက်ဝန်းလေးတစ်စုံက ရေးတေးတေးမှတ်ဉာဏ်များဖြင့် တစ်ခန်းလုံးအနှံ့လိုက်ကြည့်လိုက်သည်။

' fuck..တစ်ညလုံးသူ့လက်မောင်းသူ ခေါင်းအုံးပြီးအိပ်မိတာကို ဘာလို့များတစ်ချက်လေးတောင် မချိမဆန့်ခံစားရပြီး နိုးမလာရတာလဲ.?'

ဖုန်းမြည်သံကသူ့နားထဲ စူးခနဲဝင်ရောက်လာပြန်တယ်..သူမျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်ပြီးစိတ်အနှောက်အယှက်ဖြစ်စွာလျှာကိုဖိလိုက်၍ အားစိုက်ထုတ်ကာ ဖုန်းကိုလက်ခံဖြေကြားလိုက်သည်။

" hello sir, ကျွန်မတို့ Hotel ရဲ့ check out time က ဒီနေ့ နေ့လည် ၁၂ နာရီပါ sir, ကျေးဇူးပြုပြီး ထပ်မံနေဖို့ဆန္ဒများ ရှိဦးမလားဆိုတာ သိခွင့်ရှိမလား sir ..?"

အခန်းအပြင်အဆင်ကိုကြည့်လိုက်တာနှင့် သဘာဝကျကျပင် ဒါသည် Hotel တစ်ခုဆိုတာ ကျီရန်သိလိုက်သည်

သူ့မျက်လုံးတွေကိုမှိတ်လိုက်ပြီး နာကျင်မှုသည် သူ့လက်မောင်းတစ်ခုထဲမဟုတ်ဘဲ လက်ကောက်ဝတ်နှင့် ခြေထောက်တွေကပါ အကြောသေသလိုနာကျင်နေတယ်ဆိုတာ သူနားလည်လိုက်သည်။ထို့ကြောင့် သူပြန်ဖြေလိုက်သည်

" အင်း"

သူအတော်လေးကိုအိပ်ရေးမဝသေးပေ။

" As you wish , sir ..ဒါပေမယ့် စာရွက်စာတန်းတွေ ဖြည့်ဖို့ အတွက်တော့ reception ကို လာဖို့လိုပါလိမ့်မယ် sir .."

ဖုန်းချပြီးသွားတော့ ကျီရန် သူ့လက်မောင်းတွေ အတော်လေးထုံနေပြီမို့ ဒီအနေအထားကိုသာ ကြာကြာထိန်းထားရင် သူ့လက်မောင်းက တကယ်ကို မသန်မစွမ်းဖြစ်သွားလိမ့်မယ် လို့ သူတွေးလိုက်တယ်။ ထို့ကြောင့် ခက်ခက်ခဲခဲ ခန္ဓာကိုယ်ကို လှည့်လိုက်ပြီး အနေအထား ပြောင်းလိုက်သည်။