gözlerimi hafifçe araladığımda nerede olduğumu bilmiyordum hastane odasına benziyordu emin olamıyorum ama kesinlikle benim odam değildi annem camın önündeki koltukta oturuyordu ''anne '' dedim ama sesim o kadar kısık çıkmıştı ki hatta boğazım acımıştı annem ışık hızıyla bana döndü ve ağlamaya başladı '' bekir! bekir gel ! uyandı kızımız uyandı gözlerini açtı'' odaya bir anda babam girdi gördüğüne inanamıyo gibiydi o da ağlıyordu ''uyandı allahım sana şükürler olsun uyandı sonunda iyisin dimi kızım iyisin'' ''iyyim baba bana noldu boğazlarım acıyor biraz'' ''hastayı yormayalım izin verirseniz kontrol etmemiz gerekiyor''
''tamam son olarak hangi yıl ve aydayız'' ''haziran 2019'' annem babam ve elma şok olmuş bir şekilde bana bakıyordu noldu dedim ''kızım biz aralık 2022 deyiz'' ne şuan ne olduğunu anlayamıyordum '' ne diyorsunuz siz ya şaka mı'' ''3 ay önce bir kaza yaşandı ve aylardır senin uyanmanı bekliyoruz''
1 ay sonra
''baba ben survivor a başvurmuştum ona ne oldu?'' ''kabul edilmedin yapacak bir şey yok şu saatten sonra da ben seni yollamam'' telefon çalmaya başladı jakuptu ilk başlarda aramız bir tuhaftı sanırım ayrılmışız ama artık eski halimize dönmüştük ya da çalışıyoruz bir şeyler farklı ''baba ben odadayım '' şuan jakupla konuşuyordum ama bir eksiklik vardı bir şeyler farklıydı sanki kalbim onu artık tanımıyor gibiydi başak birini özlüyor gibiydim bir anda ''jakup biz niye taşındık? benim instagram hesabıma ne oldu? kimse niye aban bir şey anlatmıyor?'' ''nisa sadece şunu bil ailen en doğrusu neyse onu yapıyor emin ol böyle her şey daha güzel hem hadi buluşalım'' ''makbule denen kız sanırım o gelmiş onuda çağralım kız bana yakın olmaya çalışıyor söylenenlere göre yakınmışızda ama hatırlkayamıyorum haliyle kıza soğuk yapıyorum ayıp oluyor'' ''olur güzelim hadi hazırlanalım''
şuan bir bardaydık aşırı eğleniyorduk makbule lexi ben jakup hunharca dans ederken adamlar sarılırım birine çalmaya başladı dondum kaldım kalbim acımaya başladı gözümün önüne bir anda bir adam geldi tanımıyordum ama tanıyo gibiydim kalbim sıkışıyordu nefes alamıyordum ve bir ses dolanmaya başladı beynimde ''ilişkimizden eskisi kadar emin değilim, ayrılalım'' beni ilk farkeden jakup olmuştu ''nisa! nisa iyi misin nefes al güzelim dışarı çıkıyoruz hadi''
dışarı çıkmış ve sakinleşmiştim ama canım yanıyordu bağırarak ağlamak istiyordum ''eve gittmek şstiyorum nolur beni eve götür'' ''tamam güzelim sakin ol yeter ki'' eşyalarımızı almaya gittmişti makbule ile konuştuğunu gördüm onlara yaklaşmaya başladım ''büyük ihtimal ogedayı hatırladı şarkıda ötürü'' ogedayda kim jakup rakasını döndüğünde beni gördü ve ''hadi gidiyoruz güzelim''
ogeday'dan
pişmandım bir hata yapmış ve ani kararla nisadan ayrılmıştım survivorda yıpranmıştım yıpranmıştık ve ondan ayrılmıştım bunun üstüne o prag'a gittmişti onsuz onsuz 3 ay dayanabilmiş ve ona yazmıştım cevap alamamıştım ne wp ne instagram ne de tweter uzun süredir aktif olmuyordu 1 ay önce ise kapatmıştı hesaplarını zaten ilk başlarda adnan ve evrimle konuşuyordu şimdi omlarda hiç haber alamıyordu ondan pragtaki evlerinden bile taşınmışlar bir anda yok olmuştu şuan evrim adnan ben oturuyorduk ''dedim ya ogeday bende 4 aydır haber alamıyorum '' evrim artık isyan etmekte haklıydı adnan bir anda''nisa bu buldum'' kalbim teklemeye başladı ''lexi story atmış'' nisa vardı makbule de ama nisayı biri öpüyordu jakup kalbim sıkışmaya başladı gözümden akan yaşı engelleyemedim adna ve evrimin üzgün bakışlarından kurtulup dışarı attım kendimi ne bekliyordumki ondan saçma sapan bir sepepten ayrılırken artık o yoktu kaybettim onu...
