Kafede karşılaşmamızın üzerinden haftalar geçmişti, onu bir daha görmemiştim. Bir daha rahatsız edilmeyeceğim için mutlu olmalıydım ama bir şeyler eksik hissettiriyordu. Ona karşı bir şeyler hissediyor değildim ama beni fark eden tek kişiyi ayni hızda kaybetmem hayatımda büyük bir boşluk var gibi hissettirmişti, gerçi ona hiç sahip olmamıştım.
Bunları düşünerek yürürken yerdeki süt şişesini tekmeledim, şişe sekerek benden uzaklaşırken esen rüzgârla ürperdim ve o sırada bir gök gürültüsü duyuldu. Bir saniye bile geçmeden bardaktan boşanırcasına yağmur yağmaya başlamıştı ve ben öylece duruyordum.
Çevremdekiler aceleyle koşturuyor, çantalarıyla kitaplarını kendilerine siper ederek sığınacak bir yer arıyorlardı, bana çarpıp geçerlerken arkasına dönüp bakan olmadı, olmazdı zaten.
Acelem yoktu ve yağmurdan hoşlanırdım, bu yüzden ellerim cebimde yürümeye devam ettim, saçlarım yüzüme yapıştı ama umursamadım, düzeltsem de tekrar bozulup yüzüme yapışacaktı zaten.
Çizgilere basmamaya çalışarak yürürken ayaklarımın önünde bir çift bot gordum, yaz kış bot giyen tek bir kişi tanıyordum ama onu uzun zamandir görmemiştim.
“Jungkook?!” Gözlerim botlarından yukarıya doğru çıkarken şaşkınlıkla adını haykırdım, neden buraday-
Hey, yüzüne ne olmuştu? Bir elim benden izinsiz havalandı, ama kendimi tuttum.
Onun hiçbir şeyi değildim.
Gökyüzü aydınlandı ve hemen ardından bir gök gürültüsü duyuldu, oldukça yakına düşmüş olmalıydı.
“Yüzüne ne oldu?” Bir adım gerileyerek gözlerimi gözlerinden farklı yerlerde tutmaya zorladım.
Aradan ne kadar süre geçti bilmiyorum, o inatla bana bakarken bir kere bile gözlerine bakmadım, o da cevap vermedi. Yağmur dindi ve gök gürültüleri kesildi, güneş açmış ve kuş cıvıltıları duyulmaya başlamıştı. Daha fazla dayanamayarak arkamı dönüp koşmaya başladım, cevabı duymaya hazır değildim.
XXI/VI/XXII, Tuesday
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
