Nefesimi Çaldılar

***

"Aşığım sana. Kimseye hissetmediğim duygularım var. Hiç yaşamadım, seni. Yaşamak istemedim. Korktum. Aşık olacağımı biliyordum. Sonunda oldum. Acılarla doldum. Sigara, akciğerlerimi iflas ettirdi. Sırf senin için. Her şey senin için. Sen ne yaptın? Diğer yapmacık güzellikleri önemsedin. Hiç gördün mü beni? Hiç hissetmek istedin mi? Bak son anlarımı bile senin için senin yanında geçiriyorum. Bir kere söyle. Sadece bir kere adımı söyle. 'İdil!' de. Sonrada konuşma. Ben,ismimi söylemene de razıyım. Söyle! Arman, söyle. 'Senden nefret ediyorum.' de. Bir şey söyle! Lütfen."

"İdil, seni seviyorum."

Dudaklarımdaki his muhteşemdi. Ona dokunmak, onu hissetmek. Kısa sürse de hasretimi gidermeme yetmişti. Ona olan hislerim daha çok kuvvetleniyordu. Elleri ellerimdeydi. Gözleri aşk doluydu. Sanki gözleriyle öpmüştü beni. Verdiği acıları unutturmaya çalışıyordu sanki. Çalışmıyordu, başarmıştı.

Kollarıyla sımsıkı sarmıştı. Kasları olmasa da daha fazla sıksa sanki onun içine girecektim. Başımı omzuna koydum. Ağlamaya başladım.

Kalbim durmuştu. Nefes alışım durmuştu. Gözlerimden akan yaşlar kurumuştu. Gözlerim istemsizce kapanıyor, üşüyordum. Tenim morarmıştı. Hissetmiyordum kendimi. Acılarım kendini ortaya çıkarmıştı. Oysaki hayallerim yüzmeye devam ediyordu. Akıntı hızlanıyor, tavşan hayallerim boğulup yüzmeye devam ediyordu. Yere düşmedim. Ayaklarım tutmuyordu ama Arman sımsıkı tutuyordu. Arka arkaya soğuk tenimde sıcaklıklar hissediyordum. Öpüyordu. Tek hissettiğim onun sıcak göz yaşları ve sıcak dudaklarıydı. Bir süre sonra duyma yetkimi kaybettim. Sadece uğultu vardı. Kalbim yavaşça atmaya başladı. Nefesim tekrar yerine geldi. Çok uzun sürmedi. Sadece üç kelime söyleyip veda edecektim.

"Seni seviyorum, hoşça kal."