වෙලාව හවස හයයි. මං හිටියෙ වැඩ ඇරිල ගෙදර එන්න නැගපු බස් එකේ ජනේලයක් ලග තිබුනු සීට් එකක වාඩි වෙලා. මහ වැස්සක් අත ලග. තාමත් බස් එක හිස්. එදා වැඩ මහ ගොඩක් තිබ්බෙ නැති නිසා කාටත් කලින් අන්තිම බස් එකට නැගගන්න මට පුලුවන් උනා. වෙනදට පිරිමි ගොඩේ පොරකාගෙන කොහොම හරි දොරෙන් ඇතුලට නැගගන්නෙ පාපුවරුවෙ යන්න තරම් මගෙ අත් දෙකවත් කකුල් දෙකවත් පන නෑ කියල මටම විස්වාස නිසා
අද මං උවමනාවෙන්ම බලන් හිටියෙ ඒ දෙන්නව දකින්න. හැමදාම සෙනග ගොඩෙ තෙරපීගෙන ඇස් කොනෙන් යන්තමින් බලන් ඉන්න ඒ දෙන්නව අද නම් හිත පිරෙන්න දකින්න පුලුවන් වෙයි.
හිත කිව්වෙ එහෙමයි.
YOU ARE READING
විලංගු නැති හදවත්...
Short Story"ඒ දේවල් එහෙම තමයි" අපිටත් පොළවේ පය ගහන්න අයිතියක් තියෙනව කියල ඔප්පු කරන්න උන සමාජයක් මේක. Written by WinterbearsAngel ~2022/07/04
