One more night

Special chapter

Today is Hugo's birthday, from being 9 year old boy to his 10th year living. Currently, he's fixing himself for his party. A lot of people are invited, most of it are his fathers business partner.

Facing the human size mirror, he examined himself and smiled afterward for he is satisfied by his looks.

He heard a knock so he stood up and cleared his throat, "come in" he command then the door opened.

"Who are you?" Asked by his father.

"It's me dad, Hugo" he replied.

Hugo saw how his father clenched its fist and grind its teeth because of anger. He can tell, the blazing hatred and disgust was written allover its face.

"Fix yourself, son. Ayokong humarap ka sa mga bisita na nakasuot ng ganiyan. Ano na lang ang sasabihin nila sa 'kin? Na bakla ang anak ko?" The man scoffed and glared at him again "Go and change, 'wag mong ipahiya ang pamilya natin, Hugo. Walang bakla sa pamilyang 'to. Naiintindihan mo?" mariin at nanginginig ang boses nito sa sobrang galit.

Gustong umiyak ni Hugo ngunit pinigilan niya ang mga luha na kumawala sa kan'yang mga mata, "yes, Dad..." mahinang tugon niya.

"Such a useless kid..." his father muttered before slamming the door pero bago tuluyang maisara 'yun ay nagtama ang paningin nila ng isang batang lalaki na naka-awang ang labi habang nakatingin sa kaniya.

Nang nilukob ng katahimikan ang buong silid niya ay muli niyang tinignan ang kan'yang sarili at mapaklang ngumiti. Hindi na niya maramdaman ang saya sa kan'yang dibdib.

"You have to be a man, Hugo. Kung hindi mo kaya, pilitin mo dahil iyon ang gusto nila" bulong niya sa sarili.

Parang naupos na kandila siyang napa upo sa sahig ng kan'yang silid at nagbagsakan ang mga luhang kanina pa niya pinipigilan. Nasa kalagitnaan siya ng pag-iyak nang bumukas ang pinto ng kwarto niya at pumasok ang batang lalaki na nakita niya kanina sa labas ng silid niya. Naglakad ito palapit sa kan'ya at tumayo sa tabi niya habang nakatunghay sa batang Hugo.

Humihikbi siya pero sinusubukan niya iyong pigilan, narinig niya ang pagbuntong hininga ng batang lalaki at pabagsak din nitong pag-upo sa tabi niya. Kinapa nito ang magkabilang bulsa sa suot nitong maliit na khaki short at inilabas ang isang puting panyo sabay punas sa luhaang pisngi niya.

"ang babae, hindi dapat umiiyak" usal ng batang lalaki.

Muling humikbi si Hugo at napayuko, "hindi naman ako babae. Bakla ako" bulong niya. Natigilan siya ng may humawak sa panga niya at bahagyang itinaas iyon para ipagkonekta muli ang kanilang paningin, "para sakin, babae ka" anito at ngumiti.

Biglang huminto sa pag-iyak ang batang Hugo at pinakatitigan nang mabuti ang mukha ng kaharap. Wala siyang makitang pandidiri o kahit na ano sa mukha nito maliban sa tuwa at paghanga habang nakatingin sa kan'ya. Iba ang batang ito keysa sa mga taong nakapaligid sa kanya. Natutuwa siya dahil may isang tao naman palang tatanggap sa kung ano siya.

"I don't like the way your father treat you," pag-amin ng batang lalaki at bahagyang naningkit ang mata nito na para bang bigla itong nagalit pero agad ding nawala iyon nang hindi magsalita ang batang Hugo.

Muli itong nagpakawala ng buntong-hininga at hinawakan ang isang kamay niya, "If they can't treat you better, then I will" usal nito na nagbigay ng kakaibang pakiramdam sa kan'ya.

"A-Ano ang pangalan mo bata?" tanong ng batang Hugo.

"Vito, Vito Piero"

Bata pa lang si Vito ay halos palibutan na rin siya ng mga ka edaran niyang babae pero kahit isa sa mga eto ay wala siya'ng nagustuhan at maging siya ay hindi alam kung ano ang dahilan.

Isang araw, siya ay na imbitahan sa isang kaarawan kasama ang kaniyang mga magulang. Pinuntahan nila ang lokasyong nakasulat sa ibinigay na imbetasyon.

Masyadong maraming tao at halos puro matatanda na ang naroon, hula niya, karamihan sa mga ito ay nandito lamang para sa kani-kanilang negosyo. 

Binati sila nang isang lalaki na sa tingin niya ay kaedaran lang rin ng mga magulang n'ya. Kasama nito ang isang magandang babae na  sa isang tingin pa lang nino man ay mapapasabi agad na sila ay mag-asawa.

"Ikinagagalak namin ang inyong pagpunta," sabi ng ginang at bumagsak ang paningin sa batang Vito.

"Napakagwapo naman ng inyong anak, matutuwa panigurado ang ikatlo naming anak kapag sila'y nagkakilala..." ngumiti ang babae sa bata bago binalingan ang asawa.

"Love, take him upstairs. Our son would love to meet this young boy right here for sure..." usal ng ginang.

"Shall we?" The man asked and gestured the way.

tumingala siya sa magulang para humingi ng permesyon pero ngumiti lang ang mga ito at bahagyang tumango bilang pagsang-ayon.

Mabilis siyang sumunod sa lalaki pa akyat sa hagdan.

"I'm Hiryu Beckham, what's your name, kid?" the man suddenly asked.

"Vito, Vito Piero, Sir..." tugon niya.

"So, Vito. Would you like to meet my son? Third son actually. It's his birthday today" the man spoke again.

"I don't know" he replied that made the man chuckled.

"Oh well, we'll see about that" Hiryu said and both of them stopped at the front of the mahogany door.

The man knocked and after a few second, they heard a faint male voice inside saying that they should 'come in'.

The man twist the door knob and his eyes landed at the girl standing at the front of the mirror.

Yes, a girl. She was wearing a black ball gown and her wild black hair suits her. She's breathtaking. Little Vito was mesmerized by her beauty.

He went back to reality when he heard Hiryu's roaring voice. Tears started to form in her eyes, it was crystal clear and it broke his heart.

She want to cry but she restrained her tears. Little Vito want to rush inside and give her a tight hug and whisper in her ears that everything will be okay. He wanted to let her know about his presence.

'But how could she look so beautiful and breathtaking with those teary eyes?' Vito ask deep inside.

After Hiryu yelled at her, the man slam the door so hard but before the door close, their eyes met that gave him enigmatic feeling.

Hiryu forgot him, leaving him outside the room while eyeing the door.

Papasok ba siya? pero ano naman ang gagawin niya sa loob?

Bago pa niya mapigilan ang sarili, pinihit na niya ang siradura at itinulak pabukas ang pinto. Tumambad sa kaniya ang lumuluhang bata. 

Dahil sa ginawa niya ay nakapag-usap sila ng bata. Nalaman rin niya na hindi ito tunay na babae ngunit ang gandang taglay nito ay kakaiba, daig pa ang ganda ng mga kababaihang nakikita niya.

Ibinigay ng batang Vito ang panyo sa batang umiiyak. Mahalaga ang panyong iyon sa kaniya lalo pa't ibinigay iyon sa kan'ya ng pumanaw niyang lola ngunit walang pagdadalawang isip niyang iniabot iyon sa batang umiiyak.

Nang tumahan ang bata ay sabay silang lumabas ni Vito at muling tinahak ang daang tinahak nila ni Hiryu.

Ramdam ni Vito ang kaba ng kasama kaya inalok niya ang kaniyang braso para alalayan ito at iparamdam na hindi nito haharapin nang mag-isa ang mga tao.

Humigpit ang kapit ng bata sa braso ni Vito kaya hinawakan niya iyon at bahagyang hinaplos. Napatingin ito sa kaniya kaya ngumiti siya. Kumurba rin ang labi nito na nagpakita ng isang totoong ngiti.

Nasa gitna na sila nang pinakamataas na baitang ng hagdan. Huminto sila at sinalubong ang mga matang nakatingala sa kanila. Halos karamihan sa kanila ay puno ng paghangga ang mga mata.

Sabay silang bumaba, hindi umalis si Vito sa tabi ng kaniyang kasama. Lumipas ang ilang oras at nagpaalam na rin ang mga magulang niya. Ayaw pa man niyang umalis ay wala siyang nagawa kundi ang magpaalam sa kasama at sumama sa kaniyang mga magulang.

Isa lang ang pinanghihinayangan niya matapos ang araw na iyon, 'yun ay ang hindi pagtanong kung ano ang pangalan ng batang nakilala niya.