~Άρχισε να μυρίζει το σκοτωμένο σώμα
κι εγώ βογκώ την αιώνια σιωπή
κάτω από τσιμέντο που στέγνωσε γρήγορα
κι εγώ βογκώ τη φρίκη μου που σκόνταψε σε βράχια·
κομματιασμένη φρίκη
λάμνει στην επιφάνεια μιας κόκκινης θάλασσας
σαν αίμα
από αίμα
δικό μου δικό σου δικό της.Ένας γλάρος μαζεύει σύμφωνα και φωνήεντα -
ξεκοιλιασμένες λέξεις
λέξεις μικρές
στάζει στο ράμφος του η ηχώ από όχι.
Τα σφραγισμένα μάτια τον παρακολουθούν
να διαγράφει κύκλους πάνω απ' το άτυχο κορμί
και μια απόχη στα νύχια του ψαρεύει
την ηχώ
από όχι, όχι, όχι!Τα μαλλιά στα βράχια απλωμένα χταπόδια
λιάζονται σε σκουριασμένους ουρανούς
πλεγμένα κοτσίδες
με κόκκινες αιμάτινες κλωστές
τα πόδια ξερά κλαδιά, τα χέρια λεπίδες
σκάφτουν λαγούμια φως στην άγονη πέτρα μα-
ο θάνατος ποτέ δεν συναινεί στον ήλιο.Τα χείλια ασάλευτα στη γλώσσα αρμύρα
στάζει στην άκρη της
η ηχώ
από όχι, όχι, όχι!
Στην αντηλιά της μνήμης θα κάψω τις μορφές σας
έτσι όπως ξαπλώνω σε ακίνητη στάση
με τη ρυτίδα στο μέτωπο
που πάντα θα ουρλιάζει
όχι!~•Νατάσσα Χαλκιά, Φιλόλογος 7ου ΓΕΛ Ηρακλείου Κρήτης (το ποίημα «ηχώ από όχι» γράφτηκε για την Γυναικοκτονία της Ελένης Τοπαλούδη).
Ξημερώματα Παρασκευής, 10 Μαΐου του 2024.
Τριτοπρόσωπη αφήγηση.
Σπρώχνεται βίαια μέσα της, με τα χέρια του γύρω από το λαιμό της να την πνίγουν. Η κοπέλα κλαίει από κάτω του. Δεν έχει φωνή να μιλήσει, φωνάξει, ουρλιάξει πια. Της την πήρε εκείνος· ο άνδρας που αυτή τη στιγμή λεηλατεί την ψυχή και το σώμα της. Το κλάμα της τον κάνει να νιώθει ακόμα πιο δυνατό. Ο φόβος της τον τρέφει, τον γεμίζει σιγουριά. Τα ρούχα της, οι αγαπημένες της σιέλ φόρμες, έχουν μουλιάσει στη δυνατή βροχή που χτυπάει το χώμα δίπλα της. Τα δάχτυλα του πιέζουν περισσότερο το λαιμό της. Της κόβει την ανάσα. Όταν τελειώσει, σηκώνεται. Την κοιτάει. Τα κόκκινα μαλλιά της, τα γαλανά μάτια της, η μικρή της σιλουέτα. Ολάκερη η όψη της μεγαλώνει τη λύσσα του! Ο μικρός σουγιάς που βγαίνει από την τσέπη του, κάνει τα δάκρυα στα μάτια της να τρέξουν σαν ποτάμια και να ενωθούν με τη βροχή.
YOU ARE READING
Ψυχές στον πάγο.
Mystery / ThrillerΗ ζωή της δυναμικής Άρτεμις ήταν καθόλα φυσιολογική και ήρεμη. Δεν υπήρχε τίποτα διαφορετικό από τις ζωές των υπολοίπων· είχε τη δουλειά της που τη λάτρευε, τις φίλες της που πάνω από αυτές δεν έβαζε τίποτα και τον Χρήστο: μια παθιασμένη σχέση που μ...