Ψυχές στον πάγο.

3. Μια απειλή παραμένει απειλή ακόμα κι αν είναι αόρατη.

~Το πιο δύσκολο να δεις είναι αυτό που είναι μπροστά στα μάτια σου.~

•Βόλφγκανγκ Γκαίτε, 1749-1832, Γερμανός ποιητής & φιλόσοφος.

Τριτοπρόσωπη αφήγηση.

«Οπότε, ανακεφαλαιώνοντας: βάζει στο μάτι τυχαίες κοκκινομάλλες και τους επιτίθεται, χωρίς κανένας να τον παίρνει χαμπάρι;» αναρωτιέται ο Ντανιέλ και τα κορίτσια γνέφουν θετικά, προτού ανταλλάξουν ένα βλέμμα. Έχει βουίξει η Κρήτη από τα νέα, χωρίς κανένα αποτέλεσμα.
«Γιατί;» αναρωτιέται χαζά. Δεν μπορεί να το καταλάβει. Τα κορίτσια αφήνουν ένα γελάκι σε αυτό.

«Προφανώς έχει θέμα με το κόκκινο. Κάποια γυναίκα στο παρελθόν του ίσως. Κάποιο τραύμα, κάτι που τον τρελαίνει και ξεσπάει με αυτόν τον τρόπο.» η Άρτεμις προσπαθεί να εξηγήσει στο μυαλό της τη συμπεριφορά του, χωρίς ωστόσο να τον δικαιολογεί ή οτιδήποτε τέτοιο. Είναι δολοφόνος. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Ο Στέφανος ξεφυσάει, λίγο πριν κοιτάξει την κοπέλα του αγχωμένος.

«Εσύ αύριο αλλάζεις χρώμα μαλλιών!» την ενημερώνει σοβαρός. Η Άννα πνίγεται με τον καφέ της, προτού ξεσπάσει σε γέλια που παρασέρνουν και τις υπόλοιπες. Η δε Φένια, σχεδόν χτυπιέται. Σταυρώνει τα χέρια του έξαλλος από την αντίδραση τους. Νομίζουν ότι κάνει πλάκα, μα ούτε καν.
«Δεν κάνω πλάκα.» της χαμογελάει με υφάκι. Τα γέλια παύουν απότομα. Η Φένια αναφωνεί. Δεν το πιστεύει αυτό που ακούει.

«Ε, δεν είμαστε καλά!» σχολιάζει έξαλλη, αφήνοντας το γυάλινο ποτήρι με τη σπιτική λεμονάδα με νεύρο πάνω στο τραπέζι.

Το καφέ «Coco» στην λεωφόρο 62 Μαρτύρων είναι το στέκι των κοριτσιών από το πρώτο κιόλας έτος του πανεπιστημίου. Σε αυτό το καφέ έχουν διαβάσει, έχουν γελάσει, έχουν κλάψει, έχουν ερωτευτεί. Σε αυτό το καφέ έχουν περάσει τις πιο ωραίες στιγμές ως παρέα. Σε αυτό το καφέ τους παραδέχτηκε η Άρτεμις ότι κοιμήθηκε με το Μιχάλη και σε αυτό ακριβώς το καφέ είδαν την Άννα να κλαίει πρώτη φορά για έναν άνδρα. Πρώτη...και τελευταία.

«Ρε Φένια, δεν μπορείς να το καταλάβεις; Δεν μπορώ να σκέφτομαι ότι κυκλοφορείς έξω στο δρόμο και μαζί με εσένα κυκλοφορεί και ένας δολοφόνος που σφάζει κοκκινομάλλες!» προσπαθεί να της το εξηγήσει όσο πιο ήρεμα μπορεί, μα εκείνη δείχνει αμετάκλητη. Και μόνο που της ζητάει κάτι τέτοιο τη θίγει ως γυναίκα!

«Είπα δεν τα αλλάζω! Ξέχνα το!» του το ξεκόβει έξαλλη. Αναστενάζει, κοιτώντας για βοήθεια τις φίλες της.