Gözlerini araladı yavaş yavaş içeri sızan ışığı teninde yakaladı gülümser gibi oldu bir an
"Gülümsemeye hakkım var mı"
Kafasını tıka basa dolduran o cümle gene yanı başındaydı
Bugün yataktan çıkmak istemiyordu dün ve önceki gün gibi
Sorumluluklar diye düşündü lanet olası sorumluluklar yavaş yavaş doğruldu ve banyoya girdi kendisine dokundu biraz erekte olmaya çalıştı ve gene başarısız dedi hiç sorunu yokmuş gibi kendi kendine de yetemiyordu yemek yemeye zamanı olmadığını fark edip hızlıca giyindi
Hava gereksiz şekilde güzeldi insanlar aralarında eşleşmiş gibi çifter çifter geziyorlardı geceleri doldurduğu kadınlar hariç kimse yoktu hayatında neden yoktu sonra utandı kendi kendine bu soruyu ne yüzle sorardı cevabı zaten biliyordu
Otobüse binmesi gerekiyordu artık düşünürken zaman hızlı geçmiş çoktan işe gecikmişti bile otobüs durağına yaklaşırken tanıdık bir yüz görür gibi oldu bi an irkildi ne garip bir his dedi sanki kalp krizi geçiriyordu neydi bu acı en yalnız gecelerinde bile hissetmediği bu sancı da neyin nesiydi..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
karakol
Teen FictionDepresyonun eşiğinde bir adam hayat ona en anlamsız yüzünü dönmüştü ama bir ışık yakalamış olabilir mi hiç deneyimlemediği bir aşk bir azap bu onun son tutunuşu " Aşkın mezarını cana oydular " -KARAKOL-
