The Day I Picked Up Dazai(Side A)|文豪 ストレイ ドッグス 太宰 を 拾っ た|Polskie Tłumaczenie

1.

Przed moim gankiem leżą zakrwawione zwłoki młodego mężczyzny.

Spoglądam w dół na zwłoki, potem na front domu. Jest spokojny poranek. Mieszkanie po drugiej stronie ulicy rzuca długi, czarny cień na chodnik przede mną. Zasadzona w żywopłocie winorośl trąbkowa szeleszczy na wietrze i szepcze do siebie w sposób, którego człowiek nie potrafi rozszyfrować. Gdzieś w oddali, mogę usłyszeć dźwięk długodystansowych ciężarówek chrobotających o nawierzchnię drogi. A przede mną znajdują się na środku schodów zwłoki.

W każdym razie, w naszych oczach trup jest zawsze dziwnie przesadną obecnością. Ale tym razem jest inaczej. Ten trup wtapia się w krajobraz, stając się jednością z codzienną, spokojną, poranną scenerią. Po chwili, uświadamiam sobie jedną rzecz. Klatka piersiowa trupa porusza się w górę i w dół. Nie jest trupem, on jest żywy.

Spojrzałem na młodego mężczyznę. Był cały czarny. Czarny płaszcz z wysokim kołnierzem, trzyczęściowy garnitur, czarny krawat. Rzeczy, które nie są czarne, to zapinana na guziki koszula i bandaże wokół jego głowy. Miały one kolor biało-czerwony. Ten kolorystyczny wzór przypomina mi niektóre złowrogie, chińskie, prorocze znaki. Miejsce, w którym leży, to środek schodów prowadzących na ganek frontowy. Plamy krwi ciągnące się w dół po popękanych, betonowych schodach wyglądają, jakby się czołgał.

Pytanie. Co powinienem zrobić z tym prawie trupem, przed moimi oczami?

Odpowiedź jest prosta. Jeśli dotknę go czubkiem palców u stóp i obciążę go trochę, po prostu się stoczy na ziemię poniżej. Jeśli to zrobię, to nie będzie on już na moim przesłaniu. Będzie na drodze publicznej. Terytorium kraju. Wszyscy, którzy mają problemy na terytorium kraju, powinni zostać uratowani dobrodziejstwem kraju. A zwykły listonosz, taki jak ja powinien wrócić do domu i zjeść śniadanie.

Nie robię tego, ponieważ jestem osobą zimną i bez serca. Robię to, ponieważ jest to konieczność przetrwania. Rany młodego mężczyzny są wyraźnie spowodowane postrzałami. Został wielokrotnie postrzelony. Prawdopodobnie ma więcęj ran na swym ciele, niż stąd widzę. I na domiar wszystkiego, trzyma w lewej ręce kilka nowych banknotów.

Co może to znaczyć? Nic. To nic nie znaczy, poza tym, że jego istnienie jest ogromnym problemem i że nic dobrego nie wyjdzie z zaangażowania się z nim. Innymi słowy, wyraźnie nie jest kimś, z kim powinien się angażować przeciętny obywatel. Normalny człowiek o zdrowych zmysłach powinien na jego widok uciec do następnego miasta. Tak jak Jonasz w Biblii po raz drugi wpada na gigantyczną rybę na wzburzonym morzu.

Spoglądam na młodego człowieka, na drogę, niebo i znów na niego.

A potem zaczynam działać. Najpierw podchodzę do faceta i podnoszę go za boki. Potem wciągam go za pięty do domu i kładę na wiszącym na ścianie łóżku. Jest dużo lżejszy niż wygląda. Noszenie go samego nie jest wielkim problemem. Sprawdzam jego rany. Jest wiele głębokich ran, a krwawienie nie jest normalne, ale jeśli otrzyma natychmiastowe, odpowiednie leczenie, nie umrze.

Wyciągam z szafy moją apteczkę i udzielam mu kilku prostych zabiegów pierwszej pomocy. Wkładam ręcznik pod jego górną część ciała, przecinam jego ubranie nożyczkami, aby odsłonić rany i sprawdzam, czy w środku nie ma żadnych kuli. Aby zatrzymać przepływ krwi, uciskam punkty ucisku: poniżej pach, wewnętrzne łokcie, kostki, tył kolan i mocno związuję je czystą szmatką. Następnie zakładam zdezynfekowane opatrunki uciskowe na rany, aby zatrzymać krwawienie. Na szczęście dla niego mogę udzielać takiej pierwszej pomocy nawet z zamkniętymi oczami.

Po zakończeniu zabiegów patrzę w dół na młodego mężczyznę i krzyżuję ramiona. Jego oddech się ustabilizował. Jego układ oddechowy i kości wydają się nienaruszone. Ale nie wydaje się budzić. "Już w porządku, po prostu go wyrzuć". Słyszę głos w mojej głowie. Nie ma nic głupszego niż takie traktowanie podejrzanego faceta. Chyba powinienem posłuchać tego głosu. Tak postąpiłby mądry człowiek.