Sarılamadık

2. Bölüm - Unutamadım

Unutamadım. Olmadı. Sabah ne yediğini unutan Buse unutamadı. Çabaladım. Tüm çabam boşa gitti. Unutmak gerçekten zor. Unutmalıydım. İnsan neden sever kendinden nefret eden birini ? Yada nasıl bu kadar sever ? Neden ? Umut tükendi. Ama yine de bekledim. Bekleyeceğim. Kalbimden çok sevdiğim adamı. Nasıl bu kadar sevdim ben. Sanki gülüşü cennetin fragmanı. Bence en güzel mevsimdi gülüşü. Sonra bir mesaj geldi "Busee" diye. Gönderen O'ydu. Kalbim durdu sanki. Fotoğrafını kaybetmiş de bende vardı ve onu istedi. Hemen attım. Sonra konuşmaya başladık. Ama adamın her kelimesinde kalbim biraz daha hızlanıyordu. Sonra devam ettik konuşmaya. Birden "Canım" dedi. Beynimi yedim. Canı mıydım sahi ? Sonra "Canın mıyım ?" Dedim. "Canımdın" dedi. İçimdeki tüm kelebekler öldü. Sinirle "CanınDIM" dedim. "Ah pardon canımSIN tek harfi yanlış yazmışım" dedi. Kelebeklerim canlandı. Hep bir umut verdi. Sanki biliyordu umudumun bittiğini de umut veriyordu. Nasıl biriydi böyle. Aşk mıydı bendeki de farklı görüyordum ? Onu tanıdıkça tüm fikirlerim değişti. İnsanlar bile ikiye ayrıldı. "O" ve "Diğerleri". Hayatımdaki en güzel bölümdü. Vazgeçmeyeceğim ondan. İnsan nasıl yaşar belkilerle. Ben onun beni sevebilme ihtimalini bile sevdim. Evet zamanında çok yanlış yaptım ama her insanın yapabileceği hatalardı. Evet çok keşkelerim oldu ama değişen birşey olmadı. Bu yüzden ben onu ihtimallerle sevdim.