"𝑶𝒉 𝒚𝒂𝒈̆𝒎𝒖𝒓 𝒚𝒂𝒈̆𝜾𝒚𝒐𝒓..." diye geçirdi Minho içinden. Üstüne montunu geçirdi ve dışarı adımını attı. Ne vardı ki o adımını atar atmaz sanki yağmur durmuştu. Cidden de azalmıştı. Eline almak üzere olduğu şemsiyeyi geri bıraktı.
Aslında ufak bir yürüyüş yapmak istemişti fakat ufak bir dükkanın içinde gördüğü çikolata ile dükkana adımını attı. Cidden severdi bu tarz çikolataları.
Hatta 5 tane almıştı. Nedense durmak istememişti. Şimdi eve gitme zamanıydı ve eve doğru adımladı.
Tam eve girecekti ki yerde oturan bir genç fark etti. Muhtemelen kendisinden bir iki yaş daha küçüktü. Normalde sokakta gördüğü herkese yardım etmezdi fakat içine doğan bir his ile gence doğru ilerledi.
"𝑰̇𝒚𝒊 𝒎𝒊𝒔𝒊𝒏?" Felix'in başında hiç tanımadığı biri nasıl olduğunu soruyordu. Minho ise boş gözlerini ona diken çocuğa elini uzatıyordu.
"𝑵𝒆𝒅𝒆𝒏 𝒃𝒖𝒓𝒂𝒅𝒂 𝒐𝒕𝒖𝒓𝒖𝒚𝒐𝒓𝒔𝒖𝒏?" karşısındaki yabancı hala orada duruyordu. Felix cidden utangaçtı ve cevap vermek istemiyordu. Gerçi istese bile muhtemelen buna gücü yetmezdi.
"𝑬𝒈̆𝒆𝒓 𝒃𝒆𝒏𝒊𝒎𝒍𝒆 𝒌𝒐𝒏𝒖𝒔̧𝒎𝒂𝒛𝒔𝒂𝒏 𝒆𝒗𝒊𝒎𝒆 𝒈𝒊𝒓𝒆𝒄𝒆𝒈̆𝒊𝒎." Minho hala başında bekliyordu. En sonunda arkasını döndü ve "𝑷𝒆𝒌𝒊" diyerek evine girdi.
𝐎̈𝐧𝐜𝐞𝐥𝐢𝐤𝐥𝐞 𝐛𝐮 𝐛𝐞𝐧𝐢𝐦 𝐢𝐥𝐤 𝐤𝐢𝐭𝐚𝐛𝛊𝐦. 𝐊𝐮̈𝐜̧𝐮̈𝐤𝐥𝐮̈𝐠̆𝐮̈𝐦𝐝𝐞𝐧 𝐛𝐞𝐫𝐢 𝐲𝐚𝐳𝐦𝐚𝐲𝐚 𝐦𝐞𝐫𝐚𝐤𝐥𝛊𝐲𝛊𝐦 𝐟𝐚𝐤𝐚𝐭 𝐛𝐢𝐭𝐢𝐫𝐞𝐛𝐢𝐥𝐝𝐢𝐠̆𝐢𝐦 𝐤𝐢𝐭𝐚𝐩 𝐲𝐨𝐤. 𝐁𝐞𝐥𝐤𝐢 𝐛𝐮 𝐛𝐢𝐫 𝐢𝐥𝐤 𝐨𝐥𝐮𝐫.
𝐁𝗼̈𝐥𝐮̈𝐦𝐥𝐞𝐫 𝐤𝛊𝐬𝐚 𝐨𝐥𝐮𝐲𝐨𝐫 𝐠𝐢𝐛𝐢 𝗼̈𝐳𝐮̈𝐫 𝐝𝐢𝐥𝐞𝐫𝐢𝐦. 𝐀𝐲𝐫𝛊𝐜𝐚 𝐡𝐞𝐫𝐡𝐚𝐧𝐠𝐢 𝐛𝐢𝐫𝐢𝐥𝐞𝐫𝐢𝐧𝐢𝐧 𝐨𝐤𝐮𝐦𝐚𝐬𝛊𝐧𝛊 𝐮𝐦𝐮𝐲𝐨𝐫𝐮𝐦.
𝐋𝐮̈𝐭𝐟𝐞𝐧 𝐚𝐧𝐥𝐚𝐦𝐚𝐝𝛊𝐠̆𝛊𝐧𝛊𝐳𝛊 𝐬𝐨𝐫𝐮𝐧 𝐯𝐞 𝐟𝐢𝐤𝐢𝐫 𝐯𝐞𝐫𝐢𝐧. 𝐓𝐞𝐬̧𝐞𝐤𝐤𝐮̈𝐫𝐥𝐞𝐫𝐫💓
