My Love From The Church

Let's try

Sorry I kissed back.

Sorry I kissed back.

Sorry I kissed back.

Her words were still ringing in my ears. Para bang yan nalang ang naririnig ko habang nakatingin ako ngayon sa kanya.

I'm a grown-up woman but here I am crying like a child in front of Winter.

Her, saying sorry for kissing me back. It was like a blow to my heart.

Nasaktan lang naman ako sa sinabi nya.

How can she say that? She feels sorry for kissing me? Just how?

"Karina?"

"W-why?" I ask her. Medyo tumahan na ako kasi nakakahiya na umiiyak ako na parang bata sa harap nya. Siguro ito yung sinasabi nilang heartbreak.

Winter just broke my heart.

"H-huh?" she looked confused.

"Why you feel sorry?" gusto ko malaman kung bakit?

Ngayon ko lang napansin na umiiyak din pala sya. When did she start crying?

Kasabay ba sa epekto ng heartbreak ang pagiging bulag at bingi?

Bakit hindi ko man lang napansin? Masyado ba akong nadala sa sakit ng sinabi nya kani-kanina lang?

"H-hindi mo ako narinig?" tanong nya while sniffling.

I blink.

Did she say something kanina pa?

Focus na focus ba ako sa pag-iyak at hindi ko man lang namalayan na she's also crying and may sinasabi pa sa'kin?

"M-may sinasabi k-ka ba?"

Natigilan sya sa tanong ko and now she looked dumbfounded.

"Hindi mo pala narinig." pilit na tumawa sya. "Ma-matutulog na ako Karina."

Teka lang!

Importante ba yung sinasabi nya kanina?

"Winter." pigil ko sa kanya. "Say it again." sabi ko.

"Say it again, yung mga sinasabi mo kanina." pakiusap ko.

"Ayoko na Karina." sagot nya looking dejected. "Matulog na tayo Karina."

Mariing umiling ako.

"Ayoko." seryosong sagot ko. "Hindi tayo matutulog hangga't hindi mo uulitin yung mga sinabi mo." determinadong sabi ko.

"Wala lang naman yun Karina."

"No. Hindi lang wala yun. You look dejected." pilit ko. Hindi pwedeng matapos ang gabing to ng hindi nya sinasabi sa'kin ang mga sinabi nya kanina na hindi ko narinig.

Ayokong mag-overthink lalo.

"Karina, wala lang nga yun. Maaga pa ang sched mo tomorrow kaya matulog na tayo." walang ganang sabi nya. Tumalikod na rin sya at akmang isasara na yung pinto ng room nya ng pigilan ko ito.

"I said no." matigas na sabi ko. "Sabihin mo sya sa'kin ulit."

"Bakit kasi hindi mo pinakinggan kanina?! Alam mo bang maghapon ko pang inisip ang mga yun?!" sigaw nya. Binitiwan nya pa yung pinto para lang harapin ako ng maayos.

Napaatras ako ng konti kasi natakot ako bigla sa pag-sigaw nya.

"I pushed all my doubts and fears kanina just to confessed those words sayo tapos hindi ka naman pala nakikinig!"

"Winter kasi—"

Hindi nya man lang ako pinag-explain.

"Tapos ngayon ipapaulit mo sya sa'kin?! Fine. Sabi ko, I'm sorry if umiiwas ako. I'm sorry if naguguluhan ka sa pinaparamdam ko. I'm sorry kasi nasasaktan ako when I know I don't even have the tiniest right to be hurt." unti-unti ng humihina ang boses nya.