Telefona kaç saat baktıgımı bilmiyorum. Beynimde o cümle tekrarlanıp duruyordu: "Hastaneye yatıcam."
Kendime geldigimde dedigim tek şey tamam oldu. Hastaneye yatmasını hem isteyip hem istemiyodum. Ne kadar kalıcagını bile bilmiyodum. Hiçbişey söylemiyodu. İkimizde susuyoduk. Gitmesine tam olarak 15 gün vardı. Gidecegi günü biliyodum fakat gelecegi günü bilmiyodum. Her sordugumda bilmiyorum diyip geçiştiriyodu. O yokken telefonunu arkadaşı kullanıcaktı. Arkadaşının adı furkandı. Selimin gitcegı gün git gide yaklaşıyodu. Tek ve hep yaptıgımız telefonda konuşmaktı. Çıkmaya başlayalı 7 koca ay geçmişti fakat buluşmamıştık. 15 gün büyük bir hızla geçmişti. Selim hastane de yatıcaktı. Onun yoklugunda kimseyle konuşmucagıma dair söz vermiştim. Hastaneye yattı, telefonu furkandaydı. Arada Selimin yanına gidip nasıl oldugunu söylüyodu. Onsuz 10. gün dü. Yıl başıydı dışarda yagmur yagıyodu. Tek başımaydım, yapayanlızdım,kimsem yoktu. Yılın ilk dakikası telefonuma bir mesaj geldi. Mesaj Furkandan dı. Şöyle yazıyodu:
"Şuan hastanede asansördeyim selimin yanına çıkıyorum. Telefonun açık olsun sana bi süprizimiz var."
Sevinçten deliye dönmüştüm. Aradan 5 dakika geçmişti. Bir anda telefonum çalmaya başladı. Arayan furkan dı ama bu ses...
