Telefonun ardındaki selim di. O kadar mutlu oldumki ne yapacagımı bilemedim. O sesini duydumda o huzura kovuştumya başka ne isteyebilirdimki Allah tan. Cevap veremedim. Tek yaptıgım şey hıçkırarak aglamaktı. 10 dakikamız vardı. Gizli arıyolardı. Şokun etkisinden çıktıgımda kapatması gerektigini söylüyodu. İyi olan yüregim bin kat kötü oldu o an. Ama duymuştum sesini. Hiç yoktan iyiydi. Eger sesini duymasaydım onsuzluga alışıyodum. Selim hastaneye yatmaya başlamadan önce whatsap grubumuz vardı. Orda semih diye bi çocuk vardı. Onunla kardeş olmuştuk. Acılarımı unutturuyodu. Selim yokken bana iyi gelen tek varlık olmasa da yardım ediyodu. Selim yoktu ama şule vardı, Elif vardı, Feyza vardı , Tuana vardı, rümeysalar vardı. Çevrem vardı ama anlayanım yoktuki. Yoktu çünkü anlatmıyodum. Anlatamıyodum. Kelimeler bogazımda dügümleniyodu. Yazmak istiyodum, içimdeki herşeyi dışa vurmak, ama olmuyodu. Boş kagıt bana bakıyodu ben ona. Okulda Elifle konuşuyodum evde Şuleyle. Beni en iyi anlayan Şuleydi. Ha bide kuzenim Elif. Benle mutlu olup benle üzülüyolardı. Ellerindn geldikçe yanımdaydılar. Ama içime söz geçiremiyodum. Dinlemiyodu beni. Üzülüyodum, göstermiyodum. Tıpkı sevgimi gösteremedim gibi. Elimden hiçbişey gelmiyodu. Sınavlar başlamıştı. O varken onu bahane edip çalışmadıgım sınava o yokkende o yok diye bahane edip çalışmıyodum. Sınıfta kalmamam gerekiyodu ama hiçbişey yapmıyodum. Yapamıyodumki. Ölüden farkım yoktu. İçimden aglamak geliyodu. O hastanede yatıyodu. Hiçbişey yapmıyodum. Furkanla konuşuyodumk ara sıra bana selimi anlatıyodu. Okulda arta kalan zamanda işte çalışıyodum. Bana söylemedi. Duyunca küplere bindim. Elim ayagım birbine girdi. Acaba onun yoklugunda bana söylemedigi neler ögrenecektim?
