Yalancının Kağıdı

Giriş

Her zaman olduğu gibi boş sokaklarda kulağımda kulaklıkla yürüyordum.
Açtığım şarkının “Bu yol nereye gider bilmem ama yürüyorum işte”

“Yüzüme vuruyor arada fırtınası, korkuyorum ne var?”

“Düşe kalka büyüyorum işte”

“Biraz yaram var ama geçecek bu gidişle.” Diyordu sözleri.

Bu benim en sevdiğim şarkıydı. Çünkü babamla dinlerdik, onun da en sevdiği şarkıydı. Babamın boşluğunu doldurmaya yeten tek parça, hayatımın anlamı olan tek şey bu şarkıydı.

İki sokak arkada beslediğim Pıtırcık’ı beslemeye gidiyordum. Her gün aralıksız beslediğim kedi Pıtırcık’ın adını kardeşim koymuştu. O gün kardeşim bana, ‘Abla bu kediyi benim için her gün  besler misin?' ve sorusunun üstüne ekleyerek ‘ve bu kedinin adı Pıtırcık olsun. Çok tatlı aynı benim gibi.' Demişti.

Pıtırcık’ın yanına geldiğimde orada olan kabına hemen yemeğini koydum ve onu sevmeye başladım. Bir süre Pıtırcık’ın yanında kaldıktan sonra hemen evin yolunu tuttum. Şarkımı kapatıp kulaklığı cebime koydum çünkü yağmur çiselemeye başlamıştı. Yağmurun sesini ve kokusunu çok seviyordum, sanki beynimdeki tüm düşünceleri alıp götürüyordu.

Arkamdan adım sesleri geldiğini hissettim, arkamı döndüğümde kapüşonlu ve tanımadığım bir silüet gördüm. Ürktüm ve daha hızlı yürümeye başladım. Arkamdaki silüetin ben hızlanırsam hızlandığını, yavaşlarsam yavaşladığını fark ettim. Adımlarımı hızlandırıp evimin olduğu sokağa girdim.  Evimi gördüğümde derin bir iç çektim ve daha da hızlandım, arkama baktığımda kimse yoktu ve yağmurun hızlandığını fark ettim. Oturduğum binaya girdim, ikinci kata çıkıp evin kapısını açtım. Annem koltukta uyuya kalmıştı. Yavaşça kapıyı kapatıp içeriye girdim. Odama gidip üstümü değiştirdim. Kirlileri kirli sepetine atıp ışığı kapattım ve yatağıma uzandım. Telefonu elime aldım ve sosyal medyada gezindim yine okuldaki boş dedikoduları gördüm bu boş muhabbetlerden sıkıldığım için telefonu bıraktım. Telefonu bıraktığım masada bir kağıt parçası değdi koluma.

Kağıdı elime aldım ve ayağa kalkıp ışığı açtım. Kağıtta, “Seni seviyorum” yazıyordu. Biri evime girip kağıt mı bırakmıştı yoksa ben mi yanlış görüyordum? Elimde “Seni seviyorum” yazan bir kağıt vardı ve masamdaydı. Pencerem açıktı, açık bırakmıştım. Korktum ve ışığı kapatıp salona gittim. Koltuğa oturdum. Bunu kimin yapabileceğini düşündüm. Beni düzgün, normal bir insan sevmezken hangi psikopat beni seviyor olabilir ki? Bu kadar derdimin arasında birde bir psikopatla mı uğraşacaktım? Tam saate bakacaktım ki telefonu yanımda getirmediğimi fark ettim. Ayağa kalktım korka korka odama doğru gittim. Masamdan telefonumu alacakken bir tane daha kağıt olduğunu gördüm. Kağıdı elime aldım.

Bu kağıtta “O kadar kolay kurtulamazsın!” yazıyordu. Odamın penceresini kapattım ve kapıyı örtüp kilitledim. Gerçekten bir psikopat odama geçip not bırakıyordu. Koşa koşa salona girdim ve annemi uyandırdım.

“Ne oldu kızım?” Dedi annem.

“Anne odama bir not bırakılmıştı masanın üzerindeydi hiç ses duydun mu?” Dedim. Annem şok içinde gözlerini fal taşı gibi açıp bana baktı. “Kızım neden bahsediyorsun sen ne kağıdı ne notu?” Dedi annem şok içerisinde kalmış bir şekilde.

“Anne geldiğimde masamda bir kağıt gördüm üstünde ‘Seni seviyorum’ yazıyordu korktum ve buraya geldim, odama tekrar gittiğimde bir tane daha kağıt vardı onda ise ‘O kadar kolay kurtulamazsın!’ yazıyordu.” Dediğimde annem daha da endişelendi.

“Kim yapmış olabilir bunu hangi deli buraya tırmanmış olabilir?” Dedi annem titreyen sesiyle. Hemen ayağa kalkıp tüm kapıları kilitledim.

“Anne tamam her yeri kilitledim endişelenme saat gecenin ikisi yarın konuşalım hadi geri uyu.” Annem zaten bütün gün çalışıyordu bir de ona olanları anlattım. Ben ne kadar zekiydim ki acaba.

Endişelenmiyormuş gibi yapıp annemi tekrar yatırmaya çalıştım artık benimde yatmam lazımdı. Erken kalkmam gerekiyordu. Tekrar başımı annemin kucağına koyup kendi içimde olayı benimsemeye çalıştım. Tam uykuya dalacakken bir ses duydum. Bu ses pencerenin gıcırtısıydı...