Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
“Madam Roseanne ve Jeongguk'tan geriye taş tuğlaların arasına gizlenmiş sayfalarca anı ve bir karanlık bir gece beceriksizce kazınmış baş harfleri kaldı.”
İlk defa bir kitabımı final yapıyorum ve bu kadar zor olacağını hiç tahmin etmemiştim. Bu bir minificti, karakterlere hayat veren şarkıda bile sonuna dair ipuçları gizliydi yani kısacası her şey en başından planlıydı. Buna rağmen elim bir türlü final yazmaya gitmedi, başladığım zaman bitiremedim ve yazacak motivasyonu bulmak günlerimi aldı. Defalarca yarıya kadar yazıp sildim, ben tatmin olana kadar olayı yeniden şekillendirdim çünkü Roseanne ve Jeongguk saf aşklarına yakışır bir şekilde bize veda etmeliydiler.
Peki gelelim neden her şey soft ilerlerken birden böyle bir son yazdığım konusuna. En başından beri hiç ikisini de yaşatmayı düşünmedim. İlk bölümden itibaren geri kafalı ve laf anlamaz kişiler olarak önünüze sunduğum Vergessene halkı, ne olursa olsun yabancı bir kadını, özellikle kendilerinden farklı görünen bir kadını kabul etmeyecekti. İnsanların zihniyetini değiştirmek hiçbir zaman kolay olmadı. Aşıklar ve kadınlar her zaman tarihin karanlık sayfalarında kaybolup gittiler.
Yeryüzünde buldukları huzura doyamasalar da bir yerlerde birlikte çok daha mutlu olduklarına emin olabilirsiniz.
Yıllar sonra ne mi oldu dersiniz? Vergessene dört asır sonra pis zihniyetinden kurtuldu ve o taş ev, genç aşıkların gelip taşlara adını kazıdığı ve mektuplar bıraktığı bir sembol hâline geldi. Burada yaşananlar ise cayır cayır yakılan diğer tüm kurbanlarla birlikte insanlığın alnında kara bir leke olarak kaldı.
Buraya kadar okuduğunuz için çok teşekkür ederim. Yeni biri oy verdikçe, güzel bir yorum aldıkça ne kadar mutlu olduğumu tahmin bile edemezsiniz.
Yeni bir rosekook yayınlayana kadar görüşmek üzere, o güne dek sizi seven devils'ta bekliyor olacağım.
