ᴀᴄᴀᴅᴇᴍʏ ᴏꜰ ᴇʟᴇᴍᴇɴᴛꜱ-ʜᴇᴇʜᴏᴏɴ ✓

rüya

38. bolume kadar yazdim hala final olmadi napcam ben ya bu 23 oyle dusunun
artik her seyi hizlandiriyorum kusura bakmayin

<<<>>>

birden gördüğüm rüya ile uyanmıştım. küçük bir çocuk ve biraz daha büyük biri vardı.

ikisine de hyung diyordum. ikisi ile de çok eğleniyorduk ve bir sürü sokak yiyecekleri yiyip oyunlar oynuyorduk.

birden evimizin bahçesinde oynarken iki tane adam ikisini de götürmüştü.

hyunglarım asla karşı çıkmıyorken ben "baba onları götürme" diye ağlıyordum.

etkilendiğim bu rüya yüzünden önceki günden bile erken kalkmıştım.

daha hava aydınlanmadığında doğrulup yanımdaki bedene bakmıştım.

bu sefer gerçekten uyuyordu.

elimi yüzümü yıkamak ve su içmek istesem de uyandırmamak için geri yatmıştım.

rüyamdaki görüntüler tekrar tekrar aklımda dolanıyordu.

heeseung elini yüzüme atmış yanaklarımı silmişken ona dönmüştüm.

"uyumuyor muydun?"

"seninle beraber uyandım. sorun olmadığı için geri uyuyacaktım ama ağlıyordun beni fark etmedin bile"

ağladığımı bile fark etmemiştim ki...

yanaklarımdan akan yaşlar boynuma giderken gözlerimi silmiştim.

"sorun ne bir şey mi oldu? kabus mu gördün?"

"ben de bilmiyorum. rüyamda benden büyük iki tane oyun arkadaşım vardı ve birden iki tane adam onu götürüyordu. ne olduğunu anlamadım ama ağlarken onları götürmeyin baba diye ağlıyordum"

beni boynuna yatırmış saçlarıma minik öpücükler kondurmuştu.

"tamam bir şey yokmuş. belki sadece buraya gelme nedenin baban diye bilinç altının oyunudur."

ona güvenmek istiyordum.

her şeyden çok güvenmek istiyordum.

ama aklıma takılmıştı. benim babam gerçekten kimdi?

bunu bir an önce öğrenmeliydim.

••••

"alo?"

"anne"

"bebeğim! nasılsın? düzgün besleniyor musun? o çok övdüğün okula başladın mı? arkadaşların var mı oralarda? sana yiyecek göndermek isterdim ama bunun zor olduğunu söyledi müdürünüz."

annemin bu telaşlı hallerini özlemiştim.

hem sesini duyduğum için hem de gördüğüm rüyanın etkisinden hala çıkamadığım için kolayca gözlerim dolmuştu.

"anne ben yeterince iyi besleniyorum. hatta oda arkadaşımı tanısan çok seversin. dersler ise biraz yoğun ama gerçekten mutluyum. buradaki arkadaşlarımın hiçbiri benim kim olduğumu değil beni önemsiyorlar"

sonlara doğru ben hıçkırıklarımın arasından konuşurken annem de sesi titreyerek konuşmuştu.

"özür dilerim bebeğim gerçekten çok özür dilerim. bunları sana ben yaşattım. eskiden derlerdi en azından babası olarak biri olsun evlen diye... keşke evlenseydim"

"anne ben sadece seninleyken mutluydum. lütfen daha fazla üzülme ve öyle düşünme tamam mı? sen de kendine iyi bak. hem beni düşünüp konuşuyorsun sen de düzgünce yemek yemiyorsan bozuşuruz"

annem minik kıkırdama bırakmıştı.

"tabii kendime iyi bakıyorum. ben genç biriyim hatta biraz zorlasam senden de genç gözükürüm"

annemin dediklerine ben de kahkaha atarken "zaten öylesin" demiştim.

"anne sana bir şey anlatmalıyım..."

"...bu rüya beni uyandırdı. anne benim babam kim?"