Short stories🫶🏼

She's gone

Ήταν δίπλα μου χαμογελαστή. Η ώρα περνούσε και ήξερα πως το τέλος φτάνει. Της κρατούσα το χέρι σφιχτά. Πολλές φορές δεν με άφηνε να την κρατάω όσο ήμασταν έξω, πολλές φορές αρκούσαν για εκείνη οι ματιές μας ή ένα απαλό χάδι στον ώμο. Εκείνη την νύχτα όμως, ήταν διαφορετικά, με άφησε να την κρατάω για ώρες. Με κοίταξε και μου χαμογέλασε ντροπαλά. Η ώρα περνούσε και εκείνη έπεφτε ψυχολογικά. Κάποια στιγμή με κοίταξε τρομαγμένη. «τι έχεις;» την ρώτησα ανήσυχος. «Ζαλίζομαι» μου είπε εκείνη. «Εγώ είμαι εδώ» της είπα με τρυφερότητα. Πέρασα το χέρι μου γύρω της και την τράβηξα απαλά πάνω μου. Το κεφάλι της κούμπωσε χωρίς προσπάθεια κάτω από το πρόσωπο μου. Την κρατούσα στην αγκαλιά μου σαν να ήταν λούτρινο αρκουδάκι. Της χάϊδευα το χέρι τρυφερά. «Είσαι ο,τι πιο αληθινό έχω..» ψιθύρισα, μα ένιωθα τον σφυγμό της να πέφτει και το σώμα της να παγώνει σταδιακά. «Είχα» είπα με σπασμένο τόνο στην φωνή μου. Τα δάκρυα μου δεν άργησαν να τρέξουν. Τσούρληξαν στο μάγουλο μου και έφτασαν μέχρι την άκρη του πρόσωπο μου. Έπειτα, έπεσαν αργά στα μαλλιά της. Μαζί της έφυγε και ένα κομμάτι της καρδιάς μου. Έμεινα μόνος να κοιτάζω το κενό και να αναρωτιέμαι, πως θα είναι πλέον η ζωή μου χωρίς εκείνη. Όλες εκείνες οι στιγμές που την χάϊδευα στην πλάτη δειλά, που προσπαθούσα να της κρατήσω το χέρι, που η παρουσία της με έκανε να λάμπω ολόκληρος, που ένα δικό της καλημέρα μου έφτιαχνε την μέρα. Χάρη σε εκείνη χαμογελούσα. Κανένας άλλος άνθρωπος δεν με έκανε να χαμογελώ τόσο αυθόρμητα. Δεν ξέρω πως τα κατάφερνε αλλά ήταν μαγικό. Δεν μετανιώνω ούτε στιγμή που άφηνα πάντα τα πάντα στην άκρη για να ψάχνω λύσεις για εκείνη. Για να ακούσω ο,τι είχε να μου πει, μικρό ή μεγάλο. Όλες εκείνες οι στιγμές που έζησα μαζί της, έσβησαν για πάντα. Όχι από την καρδιά μου, αλλά..ήξερα πως ποτέ κανένας δεν θα μπορούσε να πάρει την θέση της. «Μικρή μου Τζίνι, θα τα πούμε σύντομα» σκέφτηκα. Δεν ξέρω εάν θα αντέξω καιρό μακριά της, σίγουρα όμως θα κρατά πάντα τις πιο όμορφες αναμνήσεις της ζωής μου. Το χέρι της γλίστρησε προς τα κάτω και όλα πήραν ρεαλιστική όψη απότομα. Έφυγε, κι εγώ πρέπει να μάθω να ζω χωρίς εκείνη, χωρίς την καλημέρα της, χωρίς το όμορφο χαμόγελο της. Μια μέρα άγνωστη ξημερώνει για εμένα...