Short stories🫶🏼

Απο μακρια..

Οι δείκτες του ρολογιού χτυπούσαν ασταμάτητα. Η ώρα δεν έλεγε να περάσει. Η Ελίσια περίμενε πως και πως να τελειώσει το μάθημα της. Δίπλα της, βρισκόταν η φίλη της η Μυρσίνη, και ένα παράθυρο που είχε θεα ένα πολύ όμορφο κήπο. Πάντα επισκεπτόταν τον συγκεκριμένο κήπο μετά το μάθημα της, όμως ποτέ δεν έκοβε κανένα λουλούδι, απλώς τα κοιτούσε. Όλα φαινόταν πολύ όμορφα, μα τόσο ίδια μεταξύ τους. Εκείνη την μέρα, είδε από μακριά, μια αμαρυλλίδα. Άνοιξε το κινητό της, αφού στις αίθουσες της σχολής δεν θα την παρατηρούσε κανείς και έψαξε πληροφορίες για αυτό το όμορφο λουλούδι. Όπως διάβασε «οι αμαρυλλίδες δείχνουν την σταθερότητα  των συναισθημάτων και εκφράζουν την μεγαλοπρεπή ομορφιά, προσφέρεται σε κάποιον όταν θέλεις να δηλώσεις τον θαυμασμό σου». Η Ελίσια γοητεύτηκε πολύ από αυτά που διάβασε, δεν είχε ξαναδεί τόσο όμορφο λουλούδι. Τότε, ήρθε στο μυαλό της, το αγαπημένο της τριαντάφυλλο. Κοίταξε τα χέρια της και έμεινε να παρατηρεί τις παλιές της πληγές. «ΟΧΙ» σκέφτηκε νευριασμένη, δεν θα φροντίσω ξανά κανένα λουλούδι. Ο πόνος που της είχε προκαλέσει το τριαντάφυλλο, είναι κάτι που την στοιχειώνει ακόμα. Δεν μπορεί να αφεθεί, ούτε να εμπιστευτεί. Συχνά διώχνει ανθρώπους από κοντά της, χωρίς να το καταλαβαίνει. Την φίλη της, την Μυρσίνη, την αγαπούσε πολύ. Όμως, κάποιες φορές, είχε την τάση να την συγκρίνει με το αγαπημένο της λουλούδι. Όταν έβλεπε πως έρχεται πολύ κοντά της, φοβόταν πως κι εκείνη θα έχει το ίδιο μυτερά αγκάθια με το τριαντάφυλλο. Έτσι, απομάκρυνε τον εαυτό της από την Μυρσίνη και κλείνονταν στον εαυτό της. Παρόλα αυτά, ήταν πάντα στο πλευρό της. Όποτε την έβλεπε θλιμμένη, προσπαθούσε να της φτιάξει την διάθεση, όποτε ένιωθε πως την αδικούν, έμπαινε μπροστά και την υπερασπιζόταν. Ήταν πάντα ήσυχη και διακριτική, δεν ήθελε να την ενοχλεί. Φοβόταν πολύ πως θα την πίεζε, όπως το τριαντάφυλλο της και πως στο τέλος θα κατέληγε να πονά κι εκείνη και η φίλη της. Πόσες ανασφάλειες μπορεί να σου προσφέρει κάτι που είχες αγαπήσει τόσο πολύ; Η Ελίσια, δεν είναι πια ο ίδιος άνθρωπος. Φοβάται πάρα πολύ να ανοιχτεί και να είναι αυθόρμητη. Κάθε λέξη που ανταλλάσσει με την Μυρσίνη την τρομάζει. Δεν θέλει να χάσει με τίποτα την φίλη της. Δεν μπορεί όμως να ησυχάσει τις σκέψεις της, που τρέχουν διαρκώς και την εξαντλούν. «κι αν δεν θέλει την παρέα σου;» , «εάν την πιέζεις;» αναρωτιόταν συνεχώς. Η Μυρσίνη, ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος, γεμάτη καλοσύνη και αγάπη για τους γύρω της. Λάτρευε τα ζωάκια και ήταν πολύ υποστηρικτική απέναντι στην Ελ. Την βοηθούσε πάντα με ο,τι χρειαζόταν και ένιωθε πως έχουν μια πολύ καλή επικοινωνία. Οι δύο κοπέλες είχαν αναπτύξει μια ξεχωριστή σχέση. Η Μυρσίνη άκουγε την Ελ και την ενθάρρυνε να ακολουθήσει τα όνειρα της. Πάντα της χάριζε ένα μεγάλο ζεστό χαμόγελο και της έδινε όμορφες συμβουλές.
Το ήξερε... ήξερε πως δεν είναι το ίδιο με το τριαντάφυλλο της, πως με την σκέψη αυτή αδικούσε την φίλη της πολύ. Πάντα ήταν χαμογελαστή και ευγενική, μα μέσα της επικρατούσε ένα χάος. Πονούσε. Οι πληγές στα χέρια της, έμοιαζαν κλειστές. Όμως, το να σε πονάει τόσο πολύ μια κλειστή πληγή, σε μπερδεύει και σε τρομάζει πολύ περισσότερο από όταν βλέπεις το αίμα να κυλά. Όταν μια πληγή είναι ανοικτή, καθησυχάζεις τον εαυτό σου, πως μόλις κλείσει δεν θα πονάς πια. Όταν είναι ήδη κλειστή και ο πόνος δεν τελειώνει, πως να ηρεμήσεις τις φοβίες σου; Πως να μην σκέφτεσαι πως τίποτα δεν είναι όπως πριν; Θα πιάνατε εσείς ένα ποτήρι με την ίδια ευκολία τώρα, εάν πριν είχατε κοπεί από ένα όμοιο του; Δεν μπορούσε να αγνοήσει τα τραύματα του παρελθόντος. Ήθελε πάρα πολύ να τα αφήσει όλα πίσω και να είναι μια καλή φίλη για την Μυρσίνη. Όμως, τι είναι καλή φίλη; Πότε σταματάς να είσαι καλός φίλος; Όλα όσα εκείνη θεωρούσε σωστά και φυσιολογικά, όλα όσα εκείνη έκανε αυθόρμητα μέσα από την καρδιά της, το τριαντάφυλλο τα είχε απορρίψει ένα προς ένα. Πως να μοιραστεί την καρδιά της ξανά; Πως να πιστέψει, πως η αγάπη της δεν θα πνίξει την φίλη της την Μυρσινη ; Ή ακόμα χειρότερα...δεν θα την πονέσει;
Έτσι, η Ελίσια, μέρα με την μέρα, ούτε που καταλάβαινε πόσο μακριά τραβούσε τον εαυτό της. Η Μυρσίνη, μέσα στο άγχος της καθημερινότητας, πίστευε πως όλα είναι εντάξει μεταξύ τους. Έβλεπε την Ελίσια να χαμογελά και, που και που να την αγκαλιάζει, οπότε δεν υποψιαζόταν όλα αυτά που υπήρχαν στο κεφάλι της. Έβλεπε πως η Ελίσια, όποτε μπορούσε την στήριζε και την βοηθούσε και έκανε κι εκείνη το ίδιο. Όμως, που να ξέρει τις ανασφάλειες της Ελ; Που να φανταστεί πως κάθε της βήμα απέναντι στην Μυρσίνη, κάθε της όμορφη πράξη, γινόταν με τρεμάμενα χέρια; Η Ελ φοβόταν τόσο πολύ μην πνίξει την Μυρσίνη με το ενδιαφέρον της και την παρουσία της, που κατέληγε να πνίγει τον ίδιο της τον εαυτό της, μέσα στους φόβους της. Γι' αυτό τον λόγο, θεώρησε πως θα ήταν καλύτερο για εκείνη και για την φίλη της, εάν απομάκρυνε τον εαυτό της από την φιλία τους. Η Ελ παρουσίασε την απόσταση της, ως διακριτικότητα. Έτσι η Μυρσίνη δεν παρατήρησε αμέσως τι είχε συμβεί. Η Ελ χωρίς καν να το καταλάβει, συνήθισε να απομακρύνεται από την φίλη της. Στο τέλος, είχε απομακρυνθεί τόσο πολύ, που πλέον κάτι έλειπε. Πίστευε, όμως, πως η φίλη της είναι πιο χαρούμενη μακριά της. Πως δεν την ένοιαζε ιδιαίτερα. Κάποια μέρα, ήρθε η στιγμή να διαλέξουν έναν συμφοιτητή τους για να πάνε μαζί  σαν ομάδα στο εξωτερικό. Επειδή ήταν πολλά άτομα, έγινε κλήρωση. Τα άτομα που κληρώθηκαν διάλεξαν την ομάδα τους. Η Ελ είχε ένα πολύ καλό φίλο, που ήθελαν να ταξιδέψουν στην ίδια χώρα. Ο φίλος της, την είχε βοηθήσει πολύ στην ζωή της. Ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος, με πάρα πολλές γνώσεις, όπως και η Μυρσίνη. Της ήταν παρα πολύ δύσκολο να διαλέξει ανάμεσα τους, όταν έμαθε πως έχει κληρωθεί. Δεν ήθελε να στεναχωρήσει κανένα τους. Έπρεπε, όμως, να κοιτάξει τους υπόλοιπους παράγοντες και να αφήσει στην άκρη τα συναισθήματα της. Μπορεί να άφηνε πίσω την καλύτερη της φίλη, όμως αυτό δεν σημαίνει πως δεν την αγαπούσε πια. Όλοι ξαφνιάστηκαν όταν είδαν πως η Ελ επέλεξε τον φίλο της και όχι την Μυρσίνη. Δεν ήταν εύκολο για εκείνη, όμως ήξερε πως η χώρα που ήθελε να ταξιδέψει δεν άρεσε στην φίλη της τόσο. Οι γνώσεις που χρειαζόταν ήταν πολύ συγκεκριμένες. Πίστευε πως η Μυρσίνη θα την καταλάβει και δεν θα στεναχωρηθεί. Πολλοί της έλεγαν πως η Μυρσίνη θα βρει αλλα άτομα για το ταξίδι, με κοινά ενδιαφέροντα με εκείνη και δεν θα υπάρχει πρόβλημα. Αυτό, όμως, που ακολούθησε ξάφνιασε την Ελ. Η Μυρσίνη συνειδητοποίησε την απόσταση που είχε πλέον με την Ελ, την κοιτούσε στα μάτια απογοητευμένη και δεν της μιλούσε τόσο πια. Τότε, η Ελ επιτέλους κατάλαβε...
Τόσο καιρό προσπαθούσε να προστατέψει τον εαυτό της από τον πόνο. Ήταν προκατειλημμένη για καταστάσεις, εξαιτίας της εμπειρίας της με το τριαντάφυλλο. Έδειχνε τόση εμπιστοσύνη στον φίλο της. Έδινε τόση σημασία στις πληγές της. Μα δεν έδειχνε πλέον την αγάπη της, στην φίλη της. Η αγάπη της και το ενδιαφέρον της για την Μυρσίνη ήταν πάντα εκεί, δεν χάθηκαν στιγμή. Όμως, η Ελ, είχε συνηθίσει τόσο πολύ να απομακρύνεται από εκείνη, που δεν είχε καταλάβει πόσο μακριά της είχε φτάσει. Πλέον ένιωθε πως ήταν τόσο μακριά, που είχε ξεχάσει όλες τις όμορφες στιγμές τους. Δεν θυμόταν όλα αυτά τα όμορφα λόγια που της είχε πει, την στηρίξει που είχαν προσφέρει η μια στην άλλη. Συνήθισε να ζει μια καθημερινότητα μέσα στον φόβο. Κάθε μέρα προσπαθούσε να μην την πιέζει, να μην την ενοχλεί, να μην την νευριάσει. Όλα αυτά τα έκανε γιατί φοβόταν μην την χάσει, μην φύγει η Μυρσίνη από δίπλα της, μα τελικά κατέληξε να την διώξει η ίδια από κοντά της. Όταν τα κατάλαβε όλα αυτά, έμεινε παγωτό. Στάθηκε στην μέση του διαδρόμου και κοιτούσε το κενό. «τι έκανα;» αναρωτήθηκε στεναχωρημένη. «Παραλίγο να χάσω από δίπλα μου έναν από τους πιο όμορφους εσωτερικά ανθρώπους που έχω γνωρίσει και γιατί; Γιατί ασχολιόμουν τόσο πολύ με τις παλιές μου πληγές, φοβόμουν τόσο μην αποκτήσω καινούριες..Τελικά κατέληξα να κρατάω εγώ τα αγκάθια...». Αυτό ήταν και το μεγάλο χαστούκι που χρειαζόταν η Ελ για να καταλάβει πως δεν πρέπει να αφήνουμε τις παλιές μας πληγές να μας τρομάζουν. Τα λάθη μας και οι κακές αναμνήσεις, μπορούν να γίνουν μαθήματα για ένα πιο όμορφο αύριο. Μπορούν να μας υπενθυμίζουν πόσο δυνατοί είμαστε, που μετά από τόσα χτυπήματα είμαστε ακόμα εδώ και προσπαθούμε. Ποτέ, μα ποτέ όμως, δεν πρέπει να αφήσουμε να σκληρύνουν οι ευαισθησίες μας! Εάν αφήσεις τα τραύματα του παρελθόντος να ζουν στο παρόν σου, τότε θα στο καταστρέψουν με την ίδια ευκολία που το έκαναν και τότε. Έτσι, η Ελ κατάλαβε γιατί η Μυρσίνη, έμοιαζε τόσο πολύ με το τριαντάφυλλο της, αλλά ταυτόχρονα καθόλου. Είχαν και οι δυο αγκάθια, ναι. Όμως, το τριαντάφυλλο της, τα έσπρωξε με δύναμη στο χέρι της και μετά ένιωθα άσχημα για αυτό. Ενώ η Μυρσίνη, τα δικά της «αγκάθια» τα τύλιξε για να μην πονέσουν ποτέ την Ελ. Το τριαντάφυλλο περίμενε από την Ελ να το αφήσει για να μην την πονάει, ενώ η Μυρσίνη ήταν εκείνη που έβγαζε ο,τι αγκάθι υπήρχε πάνω στην Ελ για να απαλύνει τον πόνο της. Όταν το τριαντάφυλλο δημιουργούσε πληγές στην Ελ, η Μυρσίνη, τις έκλεινε. Όλα είχαν πλέον αρχίσει να ξεμπερδεύουν στο μυαλό της. Το τοπίο είχε καθαρίσει. Η Ελ ήταν αποφασισμένη πλέον, να δώσει όλη της την αγάπη στην φίλη της, χωρίς να την πιέζει αλλά ούτε και να την ξεχνά. Τότε, έτρεξε να την βρει στην πόρτα της αίθουσας, την έκανε μια μεγάλη αγκαλιά και δάκρυα άρχισαν να κυλούν από τα μάτια της και να πέφτουν πάνω στην Μυρσίνη. Η Μυρσίνη, σοκαρισμένη, δεν ήξερε τι να πει. Όμως, κάποιες στιγμές δεν έχουν ανάγκη τις λέξεις. Έσφιξε την αγαπημένη της φίλη στην αγκαλιά της και χαμογέλασε γλυκά...
Ελπίζουμε η Ελ να πήρε ένα γερό μάθημα απ' όλα αυτά και να μην απομακρύνει ξανά όσους την νοιάζονται. Αφού αγκαλιάστηκαν σφιχτά, την έπιασε από το χέρι και της είπε. «Μυρσίνη, σου έχω ένα πολύ ξεχωριστό δώρο». Την πήγε στον κήπο δίπλα από την αίθουσα και της έδειξε την αμαρυλλίδα. Της είπε την σημασία που έχει αυτό το λουλούδι, αυτή που διάβασε τότε την ώρα του μαθήματος,το έκοψε και της το έδωσε. «Σε ευχαριστώ πολύ για όλα. Μπορεί κάποιες φορές να φαίνεται πως είμαι πολύ μακριά, όμως είμαι πάντα εδώ για εσένα» της είπε με ένα μεγάλο χαμόγελο η Ελ και έφυγε μακριά, με τον φόβο πως είχε ανοιχτεί πάρα πολύ, αλλά με την αυτοπεποίθηση πως φέρθηκε πιο σωστά από τις άλλες φορές. Θα καταφέρει ποτέ η Ελ να ξεπεράσει τελείως, όλα όσα την φοβίζουν;...